Το πρώτο είχε πλακίτσα αλλά ως εκεί. “Καλύτερο κι απ’ τους Avengers” έγραφε στο facebook ο (κλασικά υπερβολικός) Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Δημιούργησε προσδοκίες, όλοι στο τέλος συμφώνησαν: ωραία τρολιά – τίποτα παραπάνω.
Πηγαίνοντας λοιπόν για το 2ο ‘Guardians of the Galaxy‘ (στους κινηματογράφους από τη Feelgood) κρατούσα μικρό καλάθι. Οι παροιμίες με φάγανε. Ετούτη τη φορά το μικρό μου το καλάθι είχε γεμίσει πριν απ’ το διάλειμμα, κι όλο συνέχιζαν να πέφτουνε κεράσια, κι εγώ δεν είχα πού διάολο να τα βάλω. Κοινώς: με τρέλανε! Και να γιατί.
Τι γέλιο ήταν αυτό;
Έχεις ξαναγελάσει σίγουρα με super hero movie. Δεν μπορεί να μη σου ‘φερε μειδίαμα ο μοναδικός Τζόκερ του Νίκολσον, δεν μπορεί να μη χαμογέλασες με τις (αρκετές) αστείες στιγμές των ‘Εκδικητών’, δεν γίνεται να μην ξεκαρδίστηκες με το μάτσο (μεν, αλλά) υπερβατικό χιουμοράκι του ‘Deadpool‘. Ωστόσο, με μεγαλύτερη σιγουριά υποστηρίζω: ΤΕΤΟΙΟ γέλιο δεν έχεις ξαναρίξει!
Ειρωνεία, αυτοσαρκασμός, λογοπαίγνια και δεν συμμαζεύεται. Ειδικά οι ατάκες του Ρόκετ (φωνή: Μπράντλεϊ Κούπερ) κι ο αφελής ρεαλισμός του Ντραξ (Ντέιβ Μπατίστα) σε κάνουν ώρες ώρες ν’ αναρωτιέσαι πώς διάολο το Χόλιγουντ που τόσα χρόνια δεν μπορεί να φτιάξει μια κωμωδία της προκοπής, βγάζει τόσο όμορφο, πολύ κι αβίαστο γέλιο μέσα σ’ αυτή την τρολοπεριπέτεια. Όπως και να ‘χει, εσύ ένα πρέπει να θυμάσαι και μ’ αυτή την εντολή θα σε στείλω στην αίθουσα: Γέλα ελεύθερα, είναι θεραπευτικό.
H Pop κουλτούρα που αγαπάμε…
Οι πλανήτες είναι χτισμένοι σε στυλ ‘Star Wars’. Ο ίδιος ο Κρις Πρατ δεν έκρυψε ποτέ ότι ο Χαν Σόλο ήταν η έμπνευσή του. Οι “Κυρίαρχοι” (φυλή κάπου στο γαλαξία) κάνουν διαστημικές επιθέσεις σαν να παίζουν εκείνα τα παλιά video games της ΝΕΟ-GEO. Και να ‘ταν μόνο αυτά… Ο πειρατικός κώδικας, η ‘Μέρι Πόπινς’, ο ‘Ιππότης της Ασφάλτου‘, οι μουσικάρες των 70’ς (παιγμένες κλασικά σε κασετόφωνο – γουόκμαν), τα προ gameboy “ηλεκτρονικά” χειρός και η ΕΠΙΚΗ αναφορά στο πακ-μαν, γεμίζουν τους ‘Φύλακες 2’ με τα δομικά υλικά της κουλτούρας που τόσο αγαπάμε. Ναι ρε φίλε, υπάρχει ταινία sci-fi πνιγμένη στα εφέ, που ωστόσο κάθε λίγο σου θυμίζει τη ρομαντική αναλογική αφέλεια της παιδικής σου ηλικίας. Πόσο απίθανο; Απίθανα απίθανο!
Από C.G.I. πώς είσαι; Καλά είμαι!
Φόβος υπήρχε. Το επιβεβαιώνω απλώς για να μην βρεθεί κανείς να πει ότι το ξέχασα. Ναι, για άλλη μια φορά τα στούντια της Αμέρικας κάνανε παπάδες. Καλή δουλειά, μάγκες (και καλή επιληψία για πάρτη μας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
ΜΟΥ-ΣΙ-ΚΑ-ΡΑ
H δεκαετία του ’70 ήταν μια απ’ τις πιο υπέροχες περιόδους στην ιστορία της μουσικής. Οι Purple ηχογράφησαν το Smoke on The Water, οι Zeppelin το Stairway to Heaven, στα τελειώματά της οι Floyd “έγραψαν” το The Wall. Ωστόσο τα ’70ς δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν δέκα υπέροχα χρόνια και στην άλλη πλευρά του δίσκου. Στην πιο χαλαρή, την πιο χαρούμενη, την πιο χορευτική πλευρά. Εν προκειμένω την πλευρά της κασέτας, που ξεκινάει απ’ τους Electric Light Orchestra (που αν τους ξέρεις είσαι πολύ μεγάλος μόρτης!), συνεχίζει με την πρώτη μετά-beatles σόλο επιτυχία του Τζορτζ Χάρισον (My Sweet Lord), και περνώντας από Looking Glass και Sweet, φτάνει ως τον Κατ (Γιουσούφ Ισλάμ) Στίβενς με το υπέροχο Father and Son. Όμως επειδή όσο κι αν φλυαρήσω άκρη δεν θα βρούμε, ας πω απλά: το Awsome Mix vol 2 είναι καλύτερο κι απ’ το vol 1. Δεν με πιστεύεις; Άκουσέ το ολόκληρο, κι ύστερα ψάξε να βρεις ταινία της Μάρβελ με τέτοια μουσικάρα. Κι αν βρεις, γράψε μου! (Όντως).
Φινάλε χωρίς “Hollywood Ending”
Δεν θέλω να σποϊλάρω (την ποινή για τους σποϊλεράδες την έχουμε αποφασίσει μαζί) και δεν θα το κάνω. Θα πω όμως τούτο: το Guradians 2 δεν έχει ένα πλακατζίδικο, ολαρία-ολαρά τέλος, ούτε φοβάται να σπάσει τη φούσκα του απόλυτου “happy end” που περιμένεις. Μέσα στα νέον φώτα του και τις πολύχρωμες επιδερμίδες, το στόρι παραμένει ανθρώπινο όπου υπάρχει ανάγκη, δεν πέφτει στη λούπα της εύκολης (χαζο)χαρούμενης κατάληξης, καταφέρνει τελικά να στάξει κι ένα δάκρυ μέσα στο τόσο γέλιο του. Ντάξει, δεν είναι και φινάλε ‘Logan’ (που επισήμως μας γάμησε την ψυχολογία!), αλλά θα ‘λεγες πως το φιλμ ωριμάζει μέσα απ’ την έντονη σε ήχους και χρώματα εφηβεία του, οδηγώντας τον ίδιο του τον εαυτό στις βασικές αξίες της αγάπης, της φιλίας και της οικογένειας. Κι αυτό είναι τεράστια μαγκιά! Οποιος μεγάλωσε παιδί ή θυμάται καθαρά τη δική του εφηβεία, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει.
Υ.Γ.1 Ισχύει. Εξαντλητικά μεγάλο. Θα μπορούσε να αποφύγει μερικά ανούσια απλώματα, όμως… E, δεν μιλάμε και για γαλλικό ρεαλισμό! Προκειμένου να ‘ναι χορταστικό ένα πέρα για πέρα αμερικάνικο μπλοκμπάστερ, έχει την άφεση να φλερτάρει λίγο με την υπερβολή. Κοινώς: να χορτάσουμε μάστορα, κι ας περισσέψουν οι πατάτες.
Υ.Γ.2 Όταν λέω η καλύτερη της Μάρβελ, αφήνω εκτός λίστας το Logan. Κι αυτό γιατί το ‘Logan’ είναι περισσότερο γουέστερν παρά super hero movie. Παράταιρο λοιπόν να μπει στην ίδια κατηγορία με τα υπόλοιπα, για τον ίδιο λόγο που το ‘Skyfall’ δεν θα ‘μπαινε ποτέ σε μια (σοβαρή) Βοnd λίστα. Αν με εννοείτε.
To ‘Guardians of the Galaxy 2’ παίζεται στους κινηματογράφους από τη Feelgood.
