Αν διαβάζεις αυτήν τη στιγμή αυτό το κείμενο, σημαίνει ότι έχω νικήσει τον προβληματισμό μου για τον αν θέλω ή όχι να γράψω, σχετικά με τα όσα εξακολουθούν να διαδραματίζονται με φονική συνέπεια στη Συρία. Τις σκέψεις μου, για το αν υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί σε σχέση με τους δεκάδες που χάνονται, σε ένα μονάχα πετάρισμα των ματιών. Όχι, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ειπωθεί. Όλα έχουν γραφτεί, οι ευθύνες έχουν απονεμηθεί και αγνοηθεί, με απέραντη ανευθυνότητα.
Αποφάσισα να γράψω ξανά για τη Συρία και την κάθε Συρία, που αποχωρίζεται τους ανθρώπους της όμως, για εμένα και για όσους παλεύουν να μη συνηθίσουν. Μιας και έπαψα να σοκάρομαι κάθε φορά που ένα παιδί ξεψυχά στο σαλόνι μου κατά τις 8 το βράδυ, λίγο μετά τα νέα για την αξιολόγηση και λίγο πριν τα αποτελέσματα για την 27η αγωνιστική, αγωνιώ για το αν θα μάθω και να το αντέχω.
Αν θα μάθω να αντέχω τις κομμένες ανάσες παιδιών, που λούστηκαν στα χημικά, με μια κάμερα από πάνω τους να τις μετρά, μέχρι να σβήσουν. Αγωνιώ για το αν θα φτάσει μια μέρα που οι θάλασσες, θα ξεβράζουν κορμιά ανθρώπων και εγώ θα βουτάω για κοράλλια. Αγχώνομαι μήπως και πάψω να θυμώνω με όσους θυσιάζουν λαούς ολόκληρους, για να τους αγαπά ο θεός τους. Φοβάμαι την ανάγκη μου να ρίξω δυνατά χαστούκια, σε όσους λυπούνται υποκριτικά μπροστά από σημαίες και πίσω από μικρόφωνα.
Είναι και κάποιοι φοβερά ηθικολόγοι που βολοδέρνουν στα Facebook και εξοργίζονται σου λέει με τις φωτογραφίες νεκρών παιδιών και μανάδων που σπαράζουν από πάνω τους. Δεν αντέχουν κάποιες κυρίες που ποστάρουν 5+1 τρόπους να δέσεις το παρεό σου και κάποιοι κύριοι που σχολιάζουν με κάθε ευκαιρία “τι κωλάρα είναι αυτή”, να βλέπουν τουμπανιασμένα κορμιά, πρωί πρωί.
Σαπίζουμε σαν είδος. Βρωμάει η ανάσα μας, στα βαθιά χασμουρητά μας. Γκομενίτσες με επαναστατικά status και προσήλωση στις τάσεις του καλοκαιριού παρέα με ποζεροπουθενάδες αγωνιστές που πουλάνε επανάσταση, με τα SOS της ιστορίας. Και τι θες να γίνει τώρα κοπελάρα μου, θα έρθεις και θα μου πεις. Να πάμε στη Συρία, να τα βάλουμε με πυραύλους και καλάσνικοφ; Να βάλουμε όλα τα παιδιά του κόσμου κάτω από τα φουστάνια μας, να παρηγορήσουμε κάθε πατέρα αυτού του πλανήτη; Τι ζόρι τραβάς με το Star Academy; Εδώ ολόκληρη Αμερική, αντί να ασχολείται με τον βαψομαλλιά φασίστα, κάνει χάζι κοριτσάρες που έγιναν φίρμα με την περιφέρεια τους.
Ψέματα δεν θα σου πω, ιδανικά όλα τα “έπαιζα” και ζόρια μεγάλα τραβάω. Όμως σε ένα πιο ρεαλιστικό πλαίσιο, θα ήθελα εγώ και εσύ να σκεφτόμαστε όλους εκείνους τους ανθρώπους που πλακώνονται από τα σπίτια τους, κάθε φορά που κάποιος σκατάνθρωπος σηκώνει το χέρι του και κοπανάει μετανάστες, πυροβολώντας τους για πιο κόκκινες φράουλες. Με νοιάζει, κάθε φορά που ένα νοσοκομείο με αμάχους βομβαρδίζεται μακριά, να μη φοβόμαστε από κοντά κάτι δίποδα που κοπανάνε ανθρώπους που περπατούν στο δρόμο, γιατί ΈΤΣΙ.
Δεν με αφορά να παρακολουθείς ό,τι σου κάνει κέφι, αρκεί αυτό να μην αποχαυνώνει την ανθρωπιά σου. Βέβαια, δεν ξέρω πως μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο συνδυασμός, όταν πρόκειται για θεάματα που εξευτελίζουν κάθε αξιοπρέπεια και νοημοσύνη. Παρόλα αυτά, προκατειλημμένη ας μην είμαι…
Ο κόσμος αυτός, είναι πολύ μακριά από οποιαδήποτε αλλαγή. Δολοφονεί για αγάπη, βρωμίζει κάθε ομορφιά, ξαπλώνει παιδιά σε ματωμένα σεντόνια, με μάσκες οξυγόνου. Ένα οξυγόνο που λιγοστεύει από όλους μας, με τη Συρία να μας αφορά με ένα πραγματικό και όχι γραφικό τρόπο, πορευόμαστε εν ειρήνη.
Με παπάδες κομάντο, που μιλούν για τη σταύρωση του Κυρίου τους, χωρίς να δίνουν δεκάρα για τις τόσες θυσίες αθώων. Θα σε προλάβω όμως εσένα, που τώρα γίνεσαι έξαλλος μιας και θεωρείς πως σου θίγω το ράσο και θα σου πω για έναν άνθρωπο παράδειγμα, τον παπά Στράτη. Όταν ρωτήθηκε για το αν αυτά τα παιδιά θα καταφέρουν ποτέ να ξεχάσουν, απάντης: “Όχι! Ίσως, αν είναι τυχερά, να καταφέρουν να συγχωρέσουν…”.
