Πάσχα, φίλε. Η εποχή που σκάνε μύτη θαλασσινά στα σουβλατζίδικα, η περίοδος που τα αυγά στο πρωινό σου αλλάζουν χρώμα (κόκκινο παντού ρε!), η χειρότερη βδομάδα για να ‘σαι αρνί. Κι επιπλέον, η βδομάδα που η τηλεόραση σε μπουκώνει (χωρίς πολύ συγκεκριμένο λόγο) με βιβλικές (υπερ)παραγωγές του ’60. O Δαβίδ κι ο Γολιάθ, ο Σαμψών και η Δαλιδά, η Κιβωτός του Νώε, αλλά ποτέ ο Πρίγκιπας της Αιγύπτου (γιατί;). Κάπου προς τα τέλη της βδομάδας σκάνε ΠΑΝΤΑ μύτη και Οι Άθλιοι (εδώ κι αν δεν υπάρχει λόγος). Κοινώς, άλλα ‘ντ’ άλλα κουτρουβάλα, της Παρασκευής το γάλα…
Μη σκας, αδερφέ. Εδώ είμαστε εμείς, να σου δώσουμε τις ταινίες τις σωστές, τις πασχαλιάτικες. Μια για κάθε μέρα της βδομάδας (της Μεγάλης), για να την παλέψεις ανάμεσα σ’ όλο αυτό το επικό τηλεοπτικό αλαμανιό.
Mεγάλη Δευτέρα: Τhe Last Temptation of Christ
Δεν έχει μυρίσει ακόμα Πάσχα για τα καλά, οπότε με παίρνει να ρίξω στο τραπέζι το αιρετικό αλλά υπέροχο φιλμ του Μάρτιν Σκορτσέζε. Το αριστούργημα που κόντεψε να αφορίσει τον Καζαντζάκη, αποτελεί μια ιδιοφυή ανατροπή της ιστορίας του Ιησού, σπουδαία ως σύλληψη και με πανέμορφο επιμύθιο. Όλες οι θρησκευτικές πεποιθήσεις και οι προβληματισμοί του σκηνοθέτη έρχονται (ξανά) στο φως, με τη βοήθεια ενός out of the box Ιησού – Γουίλεμ Νταφόε.
Μεγάλη Τρίτη: Life of Brian
Με παραγωγό τον Τζόρτζ Χάρισον (ναι, αυτόν, τον πιο αδικημένο απ’ τους 4 Μπιτλς) και την υπογραφή των Μόντι Πάιθον, ο “προφήτης” Μπράιαν έρχεται να κριτικάρει, να ειρωνευτεί και τελικά να ξεμπροστιάσει όλη τη χαβούζα που στήθηκε στην πλάτη του “αγαπάτε αλλήλους” και της σταύρωσης. Έξοχο βρετανικό χιουμοράκι, μια απ’ τις κορυφαίες δουλειές των Πάιθον και μια απ’ τις πιο μεγάλες τρολιές στην ιστορία του σινεμά, με αποκορύφωμα το τελικό μήνυμα: “Always Look on the Bright Side of Life“.
“Πρόκειται για έναν ύμνο στο Χριστό, και μάλιστα πολύ πιο πιστό στα Ευαγγέλια από άλλες ταινίες του είδους”. Τάδε έφη πάπας Φραγκίσκος. (Γι’ αυτό σε πάω ρε Φράγκι!).
Μεγάλη Τετάρτη: Jesus Christ Superstar
Mυστικός Δείπνος (όχι ρε ρεμάλια, όχι τον Κώδικα Ντα Βίντσι!), προδοσία του Ιούδα αλλά ανάμεσα… προσευχή στη Γεσθημανή. Αυτή η προσευχή που δια χειρών Άντριου Λόιντ Βέμπερ και Τιμ Ράις έγινε το ΕΠΙΚΟΤΕΡΟ ΡΟΚ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ever. Και την τραγούδησε απίστευτα ο Τεντ Νίλεϊ στο πιο φευγάτο θρησκευτικό μιούζικαλ όλων των εποχών! Άκου και ανατρίχιαζε.
Mεγάλη Πέμπτη: The Passion of the Christ
Έρχονται τα Πάθη, και όχι, δεν ήταν μια μυσταγωγική διαδρομή με μεγαλόπρεπη μουσική και συγκινητικό φινάλε. Ήρθε η ώρα να δεις τι εστί φραγγέλιο, μαστίγιο, αίμα, πόνος και μαρτύριο. Είτε πιστεύεις πως ο Γιέσουα ήταν Θεός είτε όχι, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό: τα πάθη ήταν βασανιστήριο κι όταν τα βλέπεις πρέπει να νιώθεις… άβολα. Κι ο καλύτερος άνθρωπος για τη δουλειά είναι ο ψυχάκιας Μελ Γκίμπσον που γύρισε τα πιο ματωμένα (και ταυτόχρονα τα πιο αληθινά) Πάθη του Χριστού που είδε ποτέ ο κόσμος.
Παρένθεση: Εξαιρετική Μαγδαληνή η Μπελουτσάρα και μπράβο της!
Μεγάλη Παρασκευή: The Gospel According to St. Matthew
Στον αντίποδα του Τελευταίου Πειρασμού (αιρετική ταινία απ’ τον θρησκευόμενο Σκορτσέζε), εδώ ο πλέον άθεος σκηνοθέτης γυρίζει το πιο πιστό χριστιανικό φιλμ. Με απλότητα ευαγγελικής περικοπής (το κείμενο του Ματθαίου άλλωστε χρησιμοποιήθηκε σχεδόν αυτολεξεί!), ερασιτέχνες ηθοποιούς και έναν Ιησού γήινο και… επαναστάτη, ο Παζολίνι βλέπει το δάσος, δημιουργεί ένα πνευματικό ποίημα και υποκλίνεται (άνευ πίστεως και πατρίδος) στη θυσία, την αγάπη, την ελπίδα και τον θάνατο για μια ιδέα. Εξαίσιο.
Μεγάλο Σάββατο: Jesus of Nazareth
Ξέρω ότι το βαρέθηκες, ξέρω ότι είναι το πασχαλιάτικο Mόνος στο Σπίτι, αλλά κακά τα ψέματα, είναι κι αριστούργημα. Το τεράστιο ταλέντο του Τζεφιρέλι, τα σίγουρα θέλω του και η ζεστή, γαλήνια κάμερά του έφεραν στο φως μια απ’ τις καλύτερες μίνι-σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης. Όλη η ουσία του Θείου δράματος, όλη η ευλάβεια απέναντι στο πάθος κι όλη η ελπίδα μιας ανάστασης, μέσα απ’ τα μάτια του σπουδαίου Ιταλού, αλλά και μέσα στα μάτια της καλύτερης απεικόνισης του Ιησού. Υπέροχος, ασκητικός, επιβλητικά γαλήνιος και συμπαθής Ρόμπερτ Πάουελ.
Κυριακή του Πάσχα: Shaun the Sheep
Ψήσε το αρνάκι σου, τσίμπα πετσούλα αλλά… το νου σου! Άμα τους μπεις πολύ στο μάτι, τ’ αρνιά θα σου τη φέρουν. Δεν είναι τόσο… πρόβατα όσο νομίζεις. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει ο Σον, ο πιο άπαιχτος πρόβατος (από πλαστελίνη) που είδε ποτέ ο κόσμος. Δεν φοβούνται, δεν μασάνε, τρως αρνί, παίρνουν εκδίκηση! Τα ψωμιά μας τελειώνουν… (Δε γαμιέται, ας φάμε).
