Αρχικά να σου ξεκαθαρίσω ότι ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα της ανθρωπότητας -αν όχι το μεγαλύτερο- είναι ότι το περιστέρι συμβολίζει την ειρήνη (ΧΑΧΑΧΑΧΑ γελάω υπόκωφα). Και βέβαια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ σύμβολο της ειρήνης, αφού τις προθέσεις του μόνο ειρηνικές δεν τις λες.
Ένα περιστέρι, που λες, δεν κάνει ΠΟΤΕ κουτσουλιές. Κουτσουλιές κάνει το καναρινάκι, το σπουργιτάκι, και πάει λέγοντας. Ένα περιστέρι “αδειάζει” κανονικότατα σαν να ‘ναι άνθρωπος. Και όταν “αδειάζει” έχει βίτσιο να το κάνει πάντα όταν εσύ το κοιτάς. Σε κοιτάζει αγριεμένα μ’ αυτά τα αλλήθωρα και πλάγια άσχημα μάτια του και… ξαλάφρωμα!
Και όλη η διαδικασία φυσικά, γίνεται είτε στο μπαλκόνι σου, αλλά είτε πάνω στ’ αυτοκίνητό σου, και που και που στο δρόμο.
Έχεις μαύρο αυτοκίνητο, θα χέσει άσπρα. Έχεις άσπρο, θα χέσει μαύρα. Έχεις θαλασσί, εκείνο έχει καβάτζα φούξια κουτσουλιά (όπως είχε σχολιάσει και ο ΕΠΙΚΟΣ Φισφής στο σταντ-απ του).
Και να πεις ότι έτρωγαν πιτόγυρα και πίτσες πάει στο διάλο, όμως τα “ποντίκια με φτερά” τρώνε ΣΟΥΣΑΜΙ. Άντε και στο τσακίρ κέφι κάνα ζώο αν έχει ψοφήσει. Ξέρεις τώρα, του τρώνε σιγά σιγά την πέτσα κι έπειτα έρχονται στο μπαλκόνι σου για να την αράξουν και πάλι.
Και ΟΥΡΛΙΑΖΕ ο Ζαμπέτας “Και χίλια περιστέρια, να σου φιλούν τα χέρια, κι εγώ να σ’ αγαπάω…“. Ναι, καταλάβαμε, πολύ την αγαπούσες κυρ Γιώργο και την άφησες απροστάτευτη με χίλια περιστέρια στα χέρια.
Θεέ και κύριε.
Μιλάμε, ουσιαστικά, για το πτηνό που μαθαίνεις να το μισείς από το νήπιο. Τότε που πήγαινες υποχθόνια κοντά του, του έριχνες κουλουράκι να φάει, ερχόταν στα πόδια σου κι ύστερα το κυνηγούσες με ό,τι παιδικό όπλο είχες στα χέρια.
Τι;;; Μόνο εγώ ήμουν κακόψυχο παιδάκι δηλαδή;;;
Το περιστέρι μισεί το διπλανό του περιστέρι, δεν θα μισεί εσένα; Το ‘χεις δει τι τσακωμούς ρίχνει όταν πέσει ψίχουλο; Γυρίζει το κεφάλι του 180 μοίρες (καθημερινό θρίλερ που βιώνω στα Κάτω Πατήσια) και τραμπουκίζει μικρότερα σπουργίτια. Με κόκκινα μάτια βγαλμένα από ταινία του Ταραντίνο και μ’ ένα ιδιαίτερο χρώμα λαιμού βγαλμένο από ταινία του Κιούμπρικ.
Πουλάει νταϊλίκι. Διαλύει σακούλες και cd που ‘χεις στο μπαλκόνι σου, όταν αποφασίσεις να το διώξεις. Δεν σέβεται την πολιτιστική κληρονομιά και λερώνει αγάλματα. Και την ίδια στιγμή, μπορεί να του τη βαρέσει και να ρίξει μια αυτοκτονία με χαμηλή πτήση πάνω στο αυτοκίνητό σου. Ε, ναι, δεν κωλώνει πουθενά. Ούτε στην αυτοκτονία του.
Τα συγκρίνω με τα ποντίκια, αλλά τα ποντίκια δεν ενοχλούν κανέναν. Εντάξει, δεν θα ‘θελα να δω στο σπίτι μου ποντίκι γιατί θα κλάψω ουρλιάξω. Αλλά έστω ότι το είδα, ξέρω τουλάχιστον ότι δεν παραβίασε τον ιδιωτικό μου χώρο μόνο και μόνο για να φάει και να αφοδεύσει.
Άσε δηλαδή, που μαδάνε περισσότερο και απ’ τις γάτες κι έτσι γεμίζει με φτερά η ατμόσφαιρα. Ωστόσο ξέρεις τώρα, μιλάμε για πεντακάθαρα ζώα, αφού όταν γεράσουν ακρωτηριάζουν τα πόδια τους, καθώς αυτά λιώνουν από την καθημερινή τους επαφή με τα κόπρανα.
“Γιούπιιιιι, ω ναι, περιστέρι και σύμβολο ειρήνης, γέμισε με μαδημένα φτερά το μπαλκόνι και τον δρόμο που περπατώ…“
Όπως ξαναείπα μένω στα Πατήσια. Στην Μέκκα των περιστεριών. Και γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι είναι παντού, είναι ενωμένα και μισούν το ανθρώπινο είδος.
Αυτά.
*Μεταξύ μας τώρα, δεν είμαι ο μόνος που δεν την παλεύω με την πάρτη τους, εεε;;;
