Κάθε φορά που φτάνει Πάσχα, τα τελευταία δέκα παρά κάτι χρόνια, η μάνα μου σκέφτεται όλους εκείνους τους συγκινημένους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στο Πάντειο. Θυμάται πώς με έστειλε και πώς με παρέλαβε πέντε χρόνια μετά, από το Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, πιπιλώντας μισό Lexotanil, και το παίζει άνετη. Τα θρησκευτικά και πολιτικά μου πιστεύω έκαναν στροφή 360 μοιρών στα αμφιθέατρα και τη Μεγάλη Εβδομάδα γιγαντώνονται. Αληθινά πάθη για όλους.
Αρχικά, να εξομολογηθώ ότι δεν τραβάω κανένα ζόρι με το τι πιστεύει ο καθένας. Αντίθετα, πολλοί τραβάνε ζόρια με το τι δεν πιστεύω εγώ. Δόθηκαν μάχες και κερδήθηκαν, χάνοντας όμως τον πόλεμο. Και κατηχητικό με έστειλαν, και τα εγκώμια τους έψαλα και νήστεψα και κοινώνησα μικρό κοριτσάκι μετά από ηλικιωμένη κυρία χωρίς δόντια, μιας και ο Θεός δεν επιτρέπει μικρόβια, σε αυτό το κουταλάκι. Ποια εγώ; Που ούτε από το καλαμάκι της μάνας μου δεν πίνω.
Έχοντας πάνω από δεκαπέντε χρόνια, να προβώ σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω δραστηριότητες και έχοντας λουστεί το κουταβίσιο βλέμμα της γιαγιάς μου για την παραστρατισμένη εγγόνα, πορεύομαι κάθε χρόνο σαν καλή χριστιανή προς το Πάσχα. Τότε, που τα Ευαγγέλια μας δίδαξαν ότι ο γιος του Θεού και του ανθρώπου, οδηγήθηκε στο σταυρό για το δικό σου σώμα και τη δική μου ψυχή. Τότε, που κάποιοι σταύρωναν και κάποιοι άλλοι μάτωναν. Όπως τότε, έτσι και σήμερα…
Καμιά φορά, η δύναμη της μάνας όπως ξέρεις είναι ανίκητη. Σου κάνει κολυμπηθρόξυλο σε χρόνο ντε-τε, ιδεολογίες και μανιφέστα ανθρωπισμού που υψώνονται πάνω από θρησκείες. Με πάει καμιά φορά και σαν μπιμπελό με τοποθετεί σε κάποιο στασίδι, να παρακολουθώ την πορεία των πιστών προς τον παράδεισο. Εγώ, το βρίσκω φοβερή ευκαιρία να εξασκήσω το επάγγελμα που σπούδασα, μιας και δεν υπάρχει άλλη αστρολογική πρόβλεψη για κάτι τέτοιο. Σαν ανθρωπολόγος λοιπόν, εντυπωσιάζομαι από τους ανθρώπους. Τους άπιστους, πιστούς!
Δεν ντρέπονται τα πλάσματα αυτού του πλανήτη να υποκριθούν καλοσύνη, να προσποιηθούν αγιοσύνη. Στο προαύλιο της εκκλησίας ετοιμάζεται να μπει ο Παντελής, από την απέναντι μονοκατοικία. Κάθε καλοκαίρι, με τα τα παράθυρα ανοιχτά τον ακούμε να βρίζει τη γυναίκα του καθώς τα μωρά του κλαίνε. Εκείνη, μας καλημερίζει με το μάτι μωβ και πικρό χαμόγελο. Ο Παντελής, κρατάει το κεράκι του και γελάει γλυκά στις καλοντυμένες κυρίες που τον προσπερνούν. Εκείνες, πάνε να προσκυνήσουν αφήνοντας το κραγιόν τους στην εικόνα της Μεγαλόχαρης, χασκογελώντας για την Πόπη που δεν ξέρω αν το έμαθες, αλλά έπιασε τον άντρα της καβάλα με άλλη. Εντάξει, και αυτή έβαλε 20 κιλά μετα τη γέννα, τι να σου κάνει και ο αρσενικός;
Η μαμά μου, μου πιάνει το χέρι που και που. Αντιλαμβάνεται το χατίρι που της κάνω και δεν την πειράζουν τα ανέκφραστα μάτια μου. Τα αφήνει να παρατηρούν γιαγιάδες που βρίσκουν το κουράγιο να κάνουν δέκα μετάνοιες μπροστά στο σταυρό, αποπαίρνοντας τα πιτσιρίκια που τρέχουν γύρω του, για έλλειψη σεβασμού. Αν ο σταυρός έχει λόγο ύπαρξης, αν κάποιος έπρεπε να σταυρωθεί για κάτι στον κόσμο που αναγνωρίζουμε σαν δικό μας, είναι για τα παιδιά, κυρίες γιαγιάδες.
Μετά βγαίνει ο επιτάφιος, που μοιάζει να κλείνει εβδομάδα μόδας. Γέλια, σούσουρο και “καλά τι φοράει αυτή;”, “Πάχυνε ή είναι η ιδέα μου;”, “Τι ωραίος κώλος είναι αυτός Παναγιά μου” και Κύριε ελέησον, σταυρό και φύγαμε για ποτάρες. Ε, μετά κλασικά Σάββατο και Ανάσταση. Πέντε λεπτά εκκλησία και πολλά λέω, μπαμ μπουμ τα σκορδάκια και με τη μούρη στη μαγειρίτσα “Χριστός Ανέστη”.
Θα μου πεις, έτσι βιώνουν όλοι το Πάσχα, άπιστη γυναίκα, που ποιος παπάς θα σε εξομολογήσει; Όχι βέβαια. Υπάρχουν και αυτοί που σε αυτήν τη διαδικασία ακουμπούν ένα κομμάτι της ψυχής τους. Αυτοί που δεν κάνουν φασαρία και βαθιές υποκλίσεις. Αυτοί που δεν ανάβουν καμιά δεκαριά κεριά και αδιαφορούν για το τι φοράει ο άλλος. Αυτοί που προσπαθούν να ζουν σωστά, πιστεύοντας σε μια ήρεμη μετά θάνατον ζωή. Αυτούς τους ζηλεύω πιο πολύ από ό,τι έχω ζηλέψει στη ζωή μου. Η αληθινή πίστη ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι ο μόνος, θα ήταν φοβερή ανακούφιση για εμένα. Για εμένα, που εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ. Ίσως ο θάνατος να μην με τρόμαζε τόσο, αν είχα τη δυνατότητα να πιστέψω σε κάτι πέρα από αυτόν.
Αναγνωρίζω το κουράγιο κάποιων να πιστεύουν σε κάτι που αγνοούν, πώς και πότε δημιουργήθηκε. Που έχουν καταφέρει να το μετατρέψουν σε ένα καταφύγιο ανακούφισης και παρηγοριάς. Είναι ό,τι πιο ανθρώπινο μάλλον κάτι τέτοιο. Εγώ, κάθε μέρα αναζητώ τη δύναμη να πιστεύω στους ανθρώπους. Αυτούς που θυσιάζονται κάθε μέρα για μια καλύτερη στιγμή τους. Πιστεύω στις αγκαλιές και στα γέλια. Στις φωτογραφίες ανθρώπινων στιγμών και όχι σε εικόνες…
Καλό Πάσχα λοιπόν, με λίγους στίχους, που πάνε κάπως έτσι: “Ρίχνω το βλέμμα στου προσώπου σου τα μήλα δεν βρήκες μου `πες το θεό μα δε σε νοιάζει εγώ όμως βρήκα αυτό το κάτι που του μοιάζει το λεν’ αγάπη κι είναι στης καρδιάς τα φύλλα”.
