Είναι Πέμπτη, έχω φύγει νωρίς από το γραφείο γιατί μπορώ γιατί είχα μια δουλίτσα έξω, και αφού η δουλίτσα έξω τελείωσε, έπρεπε να μπω στο δίλημμα αν θα πάω να σαπίσω στο κρεβάτι ή αν θα παραμείνω έξω. Με συνοπτικές εσωτερικές διεργασίες το “έξω” κέρδισε (όπως κάνει πάντα) και πήγα σινεμά.
Στο υπέροχο Αλεξάνδρα Europa Cinemas στην Πατησίων παίζεται για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα, η “Ευτυχία” του Χρήστου Πυθαρά, μια ταινία που μου είχε κάνει πολύ δυνατό κλικ από την πρώτη στιγμή που είδα το πρώτο της τρέιλερ. Για τσεκ.
Έχουμε και λέμε…
Το στόρι έχει να κάνει με την ιστορία της Άννας που ζει στα Εξάρχεια και αντιλαμβάνεται ότι κινδυνεύει από κάποιον που την παρακολουθεί και την απειλεί εμμέσως και με πολύ περίεργο τρόπο. Κάθε μέρα της αφήνει ένα χαρτάκι ποστ-ιτ στην πόρτα το οποίο μετράει αντίστροφα τρομοκρατώντας την και προκαλώντας της έντονη δυσφορία.
Η ταινία περιστρέφεται γύρω από την εξαιρετική Ξανθή Σπανού που υποδύεται την Άννα, μια κοπέλα που αντιλαμβάνεσαι από την πρώτη σκηνή ότι δεν την παλεύει και πολύ με τη ζωή της. Μπάι δε γουέι, μία από τις καλύτερες πρώτες σκηνές που έχω δει στον κινηματογράφο. Μία πρώτη σκηνή που σε πιάνει από τα μαλλιά και σε χώνει με βία μέσα στο ζουμί της ταινίας.
Η Άννα, είναι μια γυναίκα που καταναλώνει τον ελεύθερο χρόνο της στο facebook. Νιώθει μοναξιά ανάμεσα σε φίλους, συνεργάτες και συγγενείς. Δυσκολεύεται να έχει κοινωνική ζωή και τις περισσότερες φορές κατασκευάζει ψέματα για πάρτι και εκδρομές που δεν έχει πάει. Η ερωτική της ζωή επίσης περιορίζεται σε ιντερνετικές απολαύσεις. Μεταξύ του σπιτιού της και του φωτογραφείου που δουλεύει, κάνει σύντομες στάσεις στο ψιλικατζίδικο για να «κλέψει» τσίχλες και στο σπίτι της μητέρας της που δεν σταματά ποτέ να φροντίζει τα λουλούδια της και όχι την Άννα. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας άντρας με κόκκινο μπουφάν που μοιάζει να την παρακολουθεί συνεχώς. Κάθε στοιχείο της ζωής της αρχίζει να γίνεται δυσβάσταχτο υπό την πίεση του κόκκινου μπουφάν και η εμμονή της να εντοπίσει αυτόν τον άντρα παίρνει την μορφή ψύχωσης.
Το ψυχολογικό αυτό θρίλερ σε εντυπωσιάζει από την αρχή με την ιδιαίτερη σκηνοθετική του προσέγγιση. Αδόκιμα θα μπορούσαμε να πούμε ότι σχεδόν… “Λανθιμίζει” πράγμα που σημαίνει πως αν γουστάρεις το weird cinema του Λάνθιμου, η “Ευτυχία” θα σου αρέσει σίγουρα. Μην περιμένεις να δεις το ακραίο σενάριο του Κυνόδοντα ή την πρωτοτυπία του Αστακού, ωστόσο να ξέρεις ότι θα δεις ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα εξαιρετικό, αναλογικά με το budget των 10.000 που κόστισε αυτή η ανεξάρτητη παραγωγή.
Μουσικά η “Ευτυχία” δίνει ρέστα. Ωραίες ροκιές, ψιλομέταλ, ωραία μαγαζιά στα Εξάρχεια όπως το “Ποδήλατο” και το “Blackbird” και γαμάτο μουσικό ντύσιμο στις πιο άγριες σκηνές, δένουν άψογα με τη σκηνοθεσία.
Η “Ευτυχία” είναι το ψυχογράφημα μιας γυναίκας που χάνει σταδιακά την επαφή της με την πραγματικότητα, μία κωμικοτραγική ματιά στη ζωή μιας νεαρής κοπέλας, μέσα από την δική της αλλοιωμένη αντίληψη των πραγμάτων. Η “Ευτυχία” μετά το τέλος της διανομής της θα ταξιδέψει στο πανόραμα του Buenos Aires Festival Internacional de Cine Independiente (BAFICI), του σημαντικότερου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής.
