Είναι Σάββατο, έχεις άπειρες επιλογές και προτάσεις για να βγεις, έχει έρθει ο Μπατμανίδης για να παίξει live στην Αθήνα (και λογικά αυτή θα έπρεπε να είναι πρώτη σου επιλογή), ο καιρός είναι εξαιρετικός και ψήνεσαι πάρα πολύ να κάτσεις μέσα και να λιώσεις στις ταινίες όπως όλα τα Σάββατα τα τελευταία πολλά χρόνια. Είσαι σχεδόν σίγουρος ότι πάλι θα γκανιάξεις στο ποπ κορν ώσπου σκάει τηλέφωνο.
-Μη σαπίσεις πάλι, πλιζ.
-Εεεεεμ, κάτσε να το σκεφτώ… ΘΑ ΣΑΠΙΣΩ.
-Μην είσαι μαλάκας, έχει Wax Tailor, κουνήσου.
Και κουνήθηκα…
Μπήκα στο αυτοκίνητο, έβαλα το Gps γιατί είμαι άχρηστος με τους δρόμους και πήγα μέχρι το Fuzz όπου με περίμεναν. Μπουκάραμε μέσα (κλέψαμε με τρόπο μία αφίσα Phantogram, γιατί έχουμε και ένα φετίχ με τις αφίσες – σόρρυ Fuzz αλλά θα το ξανακάνουμε) πήραμε τα μπυράκια μας και περιμέναμε. Αρχικά αντικρύσαμε αυτό.
Αυτό είναι το Fuzz και το Fuzz είναι ένας από τους πιο γαμάτους χώρους για live στην Αθήνα.
Λίγο πριν το Live του Wax Tailor και της παρεούλας του είχαμε την εντύπωση ότι δεν θα έχει πολύ κόσμο, πράγμα που μας παραξένεψε αρκετά. Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να έρχεται και να παίρνει θέση για το επερχόμενο κωλοχτύπημα και εμείς ηρεμήσαμε που τελικά δεν θα ήμασταν μόνοι μας στο κοινό.
Γύρω στις 10 και κάτι ο Wax εμφανίστηκε στο σκότος και φώτισε το σύμπαν. Πήρε τα βινύλιά του, πήρε τους μουσικούς του, πήρε τα υπέροχα visuals που έπαιζαν πίσω από την πλάτη του, τέντωσε τα χέρια, έκανε κρακ τα δάχτυλα και άπλωσε το ταλέντο του στη σκηνή.
Ο κόσμος φάνηκε ζεστός από την αρχή, γέμισε το κάτω μέρος του Fuzz και ήταν μια γαμάτη ευκαιρία για εμάς να πάμε στον “εξώστη”. Αν δεν έχεις ξαναπάει, εκεί παίζει μια φάση σαν αμφιθέατρο όπου αν είσαι όρθιος μπορείς να βλέπεις πεντάκαθαρα τη σκηνή, και πίστεψέ με, στον Wax ΠΡΕΠΕΙ να βλέπεις στη σκηνή γιατί αυτό που δείχνει στο πανί δένει αρμονικά με τον υπέροχο ήχο που φτάνει στα αυτιά σου.
Ένα μικρό διάλειμμα για να δούμε τα πραγματά όπως τα έζησαν οι συντελεστές…
Μη με ψάχνεις, δεν φαίνομαι.
Δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ Wax Tailor live, και δεν ήμουν σίγουρος για το τι μπορεί να αντίκρυζα και δεν ήξερα τι να περιμένω. Αυτό που τελικα μου προσφέρθηκε απλόχερα, ήταν ένα εκπληκτικά ρυθμικό show, μουσικές από άλλο πλανήτη, ωραίο αγγλόφωνο χιπ χοπ από Γάλλους που τα παιδιά απλά το έχουν μέσα τους το χιπ χοπ, ένας θεούλης στο τσέλο που έπαιζε εναέριο ντραμς με το δοξάρι, η καυλ πανέμορφη Μαριάν Τιμπό στο φλάουτο που χόρευε σαν να μην υπάρχει αύριο και την IDIL, την πιο ερωτεύσιμη κοπέλα της γης, με την καλύτερη φωνή στη γη.
Ωχ παναγία μου.
Ένιγουέι, οφείλω να πω πως στο “Que Sera Sera” κόντεψε να γκρεμιστεί το Fuzz και επίσης να ομολογήσω πως αυτό είναι ένα από τα καλύτερα live που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Και πίστεψέ με, έχω παρακολουθήσει πάρα πολλά.
Τα λέμε τον Ιούνιο Wax Tailor.
Υγ. IDIL κάνε με αδδ είμαι πλοκ. Παντρέψου με να ξεκινήσεις μια κανούργια καριέρα, να παρατήσεις τον Γάλλο τον καράφλα να πάμε στα Τζουμέρκα να τραγουδάς Ηπειρώτικα. 
