Περιλήψεις ρομαντικών ταινιών από έναν ΚΑΦΡΟ τύπο (Part 2)

Σε τραβάει το ζουζουνάκι σου κάθε τόσο στο σινεμά για να βλέπεις εμετοταινίες;

Κατεβάζει απ’ το ιντερνέτε ρομαντικές κομεντί για να χουχουλιάζετε αγκαλίτσα και άμα πεις όχι, χουχουλιάζεις στον καναπέ μοναχούλης;

Δεν πειράζει, τα έχει αυτά η ζωή.

Ωστόσο, μία μικρή (εσωτερική) εκδίκηση μπορείς να την πάρεις διαβάζοντας τις κάφρικες περιλήψεις 4 ρομαντικών ταινιών που ακολουθούν.

Και ίσως ταυτιστείς λίγο, ίσως νιώσεις ότι δεν είσαι μόνος σου εκεί έξω. τραβάνε πολλοί τα ίδια.

Τσέκαρε.

La La Land

Βρίστε όσο θέλετε. Εγώ θα βρίσω περισσότερο. Ξεκινάμε απ’ τα προφανή. Ένας σαγόνιας ξανθομπάμπουρας γουστάρει την τζαζ και θέλει να ανοίξει ένα επιτυχημένο κλαμπ που να παίζει τρομπέτες και κλαρινέτα, αντί για “Come here rude boy boy, Can you get it up. Come here rude boy boy, Is you big enough”…

Και πώς τα φέρνει έτσι η ζωή, εν έτη 2017, ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ και πάει να παίξει με μία μπάντα που ωωωω τι κρίμα, δεν παίζει την τζαζ του 1925, παίζει μια πιο σύγχρονη εκδοχή της και δυστυχώς, το θλιβερό αποτέλεσμα είναι να έχουν επιτυχία και να γίνουν πάμπλουτοι. Αυτά είναι τα άσχημα, κουράγιο.

Παράλληλα, έχει μία γκόμενα, την Έμμα Στόουν, που θέλει να γίνει ηθοποιός και δουλεύει προσωρινά (κρατηθείτε, δεν θα το πιστέψετε αυτό) ως σερβιτόρα. Ντάξει, τι να λέμε, εδώ η πρωτοτυπία πάει σε άλλα επίπεδα, αγγίζει Rambo 2, Rocky 3 και Terminator 4.

Τέλος πάντων αυτοί οι δύο είναι ερωτευμένοι, περνάνε για λίγο καλά και μετά χωρίζουν.

Αλλά λέει το μεγάλο συναισθηματικό μπαμ γίνεται στο τέλος. Συναντιούνται ξανά, αυτός πετυχημένος επιχειρηματίας, αυτή μεγάλη ηθοποιός του Χόλυγουντ, παντρεμένη με παιδί και εκεί δείχνει ο σκηνοθέτης πώς θα ήταν η ζωή τους αν δεν είχαν χωρίσει.

Θα σας πω εγώ πως θα ήταν η ζωή τους.

ΕΝΑ ΜΑΤΣΟ ΧΑΛΙ.

Αυτός θα σταματούσε να παίζει στην υπερεπιτυχημένη μπάντα του, θα άνοιγε ένα κλαμπ που θα πάτωνε και η Έμμα Στόουν σαν άλλος θηλυκός Αλέκος Αλεξανδρής θα του έλεγε “ε, εντάξει, εγώ σου είπα να ανοίξεις τζαζ κλαμπ, εσύ γιατί έπρεπε να με ακούσεις”;

Καλά κάνανε και χώρισαν, καλά κάνανε και φτιάξανε τις ζωές τους, οι μόνοι που δεν έκαναν καλά είναι οι ζυμαρούληδες που πήγαν να δουν μία ταινία παρά τις προειδοποιήσεις όλων ότι είναι ΕΝΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ, ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΟΥ ΠΑΤΕ;;;

Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού

Όσοι έχετε καλό γούστο ίσως να μην το ξέρετε, αλλά αυτές οι εικόνες με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέητ Γούηνσλετ που έχουν κατακλύσει το Facebook και τους δείχνουν αγκαλιασμένους δίπλα σε αποφθέγματα σοφίας τύπου “η αγάπη δεν ξεχνιέται” είναι από μία ταινία. Αυτή η ταινία έχει τον παραπάνω λακωνικό τίτλο, απλό και σαφέστατο που αντικατέστησε τον αρχικό ο οποίος λεγότανε “ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΓΙ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ”.

Ένας κλαψιάρης κακομοίρης, λοιπόν, χωρίζει από την γκόμενα του και πάει σε έναν παρανοϊκό επιστήμονα που έχει αγοράσει εξωγήινη τεχνολογία από τον Σώρρα και μπορεί και σβήνει τις δυσάρεστες αναμνήσεις.

Αρχίζει, λοιπόν, να του σβήνει μία μία τις αναμνήσεις, αλλά τελικά ο χαροκαμένος, ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΘΥΜΑ, αποφασίζει ότι δεν θέλει να την ξεχάσει και πάει κόντρα στον επιστήμονα, εξοργίζοντας όλη την Ελλήνων Συνέλευσις. Προσπαθεί να κρατήσει στη μνήμη του τις στιγμές που έζησε με το αγαπουλίνι του, αλλά δυστυχώς αυτές σβήνονται μία μία.

Δεν έχω να σχολιάσω κάτι παραπάνω. Μακάρι αντί γι’ αυτήν την ταινία ο Τζιμ Κάρεϊ να είχε γυρίσει το Ace Ventoura 3, ή άλλο ένα ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος που ήταν αντικειμενικά εργάρες. Αλλά προτίμησε να ξεπουληθεί για τον καλό κινηματογράφο και τα λίγα χρήματα και αυτό θα το βρει μπροστά του μια μέρα.

Φθηνά Τσιγάρα

Ένας άεργος φιλόσοφος που πολλά χρόνια αργότερα θα πολιτευτεί με το κόμμα ενός άλλου πολύ μεγάλου ανθρώπου των γραμμάτων, του Βύρωνα Πολύδωρα, ζει μια ταραχώδη ζωή στην Αθήνα, κλεισμένος σ’ ένα σπίτι και μιλώντας με τα ψάρια του. Και καλά όσο μιλάει με τα ψάρια του… Όταν αρχίζει όμως να μιλάει και με τον εαυτό του, τότε είναι που δεν βγαίνει κανένα απολύτως νόημα.

Ενώ λοιπόν αναρωτιέται για τη ματαιότητα του κόσμου και “γιατί να πάω να δουλέψω, σε δικιά μου ταινία παίζω, ό,τι θέλω θα κάνω”, ένα βράδυ αρχίζει και παίρνει από πίσω μία δίμετρη θεά. Αυτή για ένα περίεργο λόγο δεν τρομάζει απ’ τη γραφική 90s φαβορίτα του και δεν καλεί τους μπάτσους. Αντίθετα, αρχίζει να βλέπει με συμπάθεια αυτόν τον αιώνιο φοιτητή στην καρδιά και στο μυαλό και μάλλον το ψήνει μέσα της για καμιά αρπαχτή.

Αρχίζουν τις βόλτες μαζί στην άδεια Αθήνα, καπνίζοντας τόσο που κανονικά δεν θα έπρεπε να αντέχουν να γυρίσουν ούτε την πλατεία του χωριού τους, και μιλάνε για τις σχέσεις και τον άνθρωπο.

Εμένα άλλο είναι το πρόβλημά μου με την ταινία.

Οι μοιρολατρικές κοελιές του Ρένου Χαραλαμπίδη.

Αυτά τα “η ζωή ξέρει και θα κυλήσει όπως θέλει αυτή”, “εμπιστεύομαι τη ζωή” κτλ…

Είμαστε στον 21^ο αιώνα, δεν πιστεύουμε στα “άμα σου είναι γραφτό να γίνει, θα γίνει, έτσι είναι η ζωή”… Έλεος. Στο κάτω κάτω, υπάρχουν και τα ζώδια για να μαθαίνουμε το μέλλον, έχει προχωρήσει η επιστήμη.

Το άσχημο είναι ότι μάλλον αυτοί οι δύο στο τέλος καταλήγουν μαζί, δίνοντας το παράδειγμα σε πολλούς ποιητές του Facebook, ότι “γράψε γράψε ποιητικούς εμετούς, όλο και κάποια θα σου κάτσει”. Κρίμας.