Εσύ βλέπεις Survivor;
Φυσικά και βλέπεις ρε, από μένα κρύβεσαι; 7 στους 10 βλέπουν, στατιστικά να το πάρουμε. Κι έπειτα, γιατί να μη βλέπεις; Τόσα πράγματα (δεν) μαθαίνει κανείς απ’ αυτό. Ομαδικό πνεύμα, ηγετικές συμπεριφορές, επιβίωση…
Επιβίωση είπα; Ναι, ντάξει, καλή φάση, αλλά άμα θες όντως επιβίωση ρίξε μια ματιά παρακάτω. Τα μισά είναι αληθινές ιστορίες. Όλα είναι ένα κι ένα. Και γενικά είναι απ’ τις φορές που το Χόλιγουντ έκανε καλά τη δουλειά του. Όχι ότι σνομπάρω τις ελληνικές υπερπαραγωγές, απλά ξέρεις, να φάνε ψωμί και τ’ αμερικανάκια.
Cast Away
Nαυαγούλης, αδερφέ. Eκεί που το “αγωνίζομαι για φαγητό” έχει άλλη χάρη. Κυρίως γιατί οι αγώνες δεν έχουν κανόνες. Η φάση είναι Ροβινσώνας: πρέπει να ανάψεις φωτιά μόνος σου, να πιάνεις ψάρια μόνος σου, να προστατεύεσαι και να επιβιώνεις μόνος σου, και να κάνεις κολλητή παρέα με μια μπάλα (γεια και χαρά σου Γουίλσον!). Μια μπάλα λέω, Χούτο ακούς;
(Άσε μη βγει κάνας πατέρας πάλι στα κανάλια και λέει: “Ο γιός μου είναι Φεράρι κι αυτοί βάζουνε μέσα τον Τομ Χανκς το ποδήλατο…”).
Into the Wild
Αληθινή ιστορία. Ο Κρις ΜακΚάντλες ήταν αριστούχος, πτυχιούχος, αθληταράς και με πλούσιο μέλλον. Και του την καρφώνει που λες, δίνει τα λεφτά του σε ελεημοσύνες, παρατάει τα πάντα και πάει με οτοστόπ να ζήσει στην Αλάσκα. Ο Σον Πεν γράφει το σενάριο (από βιβλίο του Τζον Κράκοουερ) και σκηνοθετεί την ιστορία ενός τύπου που άλλαξε τη ζωή του, αγκαλιάζοντας την (πραγματική) άγρια φύση. Αυτό θα πει περιπέτεια. Αυτό θα πει μαχητής! Και στο τέλος, έγινε και διάσημος.
127 Hours
Εδώ να δεις, αληθινή παλαβομάρα! Πρώτον, έχω Τζέιμς Φράνκο. Δεύτερον, παίζει τύπο που φτιάχνεται να κάνει παρκούρ σε φαράγγια και ποδήλατο στην έρημο. Τρίτον, (σπόιλερ αλέρτ αλλά όλοι το ξέρουν πια…) κόβει το χέρι του για να μπορέσει να σωθεί… Με σουγιά! Και για πες ρε Σπαλιάρα; Θα κόψουμε το μούσκουλο με μαχαιράκι, ή θα περάσουμε 127 ολόκληρες ώρες χωρίς γυναίκα; Ζόρια που περνάς κι εσύ ο διάσημος…
Alive
Ομάδα ράγμπι (που ‘σαι, μάνατζερ!) βλέπει το αεροπλάνο της να πέφτει στις Άνδεις. Κι όσοι έμειναν να ζουν μετά την πτώση, πρέπει να βρούνε τρόπο να επιβιώσουν στο βουνό μέχρι να ‘ρθει κάποιος (αν έρθει) να τους σώσει. Και καλά το κρύο. Και καλά το χιόνι. Και καλά η τρέλα ότι μπορεί να μην έρθει κανείς. Από φαΐ, τι γίνεται; Ξέρεις εκείνο το τραγούδι, το “ήταν ένα μικρό καράβι“; Ε, εκεί δεν ρίξανε κλήρο. Εκεί φάγαμε όσους είχαν ήδη “φύγει”…
Υ.Γ. Ω, ναι. Πραγματική ιστορία.
The Grey
Ξανά πέφτει αεροπλάνο (τι θα γίνει ρε παιδιά, να προσγειώσουμε και τίποτα;), ξανά σώζεται μικρή ομάδα ανθρώπων, αλλά εδώ αρχίζουν τα αγωνίσματα. Όμως δεν έχει Τανιμανίδη διαιτητή να τάζει ρύζια στους νικητές. Εδώ το παιχνίδι μοιάζει λίγο με το κλασικό (ρατσιστικό, και σκατά στα μούτρα του!) ανέκδοτο: οι άνθρωποι με τα κόκκινα, οι λύκοι με τα μπλε. Τουλάχιστον η ανθρώπινη αγέλη έχει αρχηγό τον Λίαμ Νίσον. Τι έγινε λυκάκι; Ποιος φοβάται τώρα;
Hunger Games
Για σένα φίλε, που γουστάρεις ριάλιτι επιβίωσης. Σου έχω εδώ ΤΟ ριάλιτι επιβίωσης. 24 πιτσιρίκια μπαίνουν σε μια τεχνητή πίστα – δάσος και πολεμάνε μέχρι να μείνει μόνο ένας. Όχι, δεν μιλάμε για παιχνίδια, κορίνες, πισίνες, ιμάντες, κορμούς κι άλλα τέτοια προσκοπικά. Εδώ έχει όπλα, έχει βέλη, έχει ακόντια, είναι θάνατος, bitches. Είναι Τζένιφερ Λόρενς! Γι’ αυτό ρε Βαλαβάνη, μάνα μου, όχι μόνο μπάλα και τραμπάλα. Μάθε και λίγο από τόξο, ποτέ δεν ξέρεις.
The Beach
Η ταινία που άγγιξε το Survivor περισσότερο από κάθε άλλη. Δηλαδή, εκπληκτική παραλία στην άκρη του κόσμου, τύποι που τρώνε χίπικα φαγητά και την πίνουν όλη μέρα, ο Ντικάπριο που τα φτιάχνει με τη γκόμενα του φίλου του και γενικά ένα τρελό παρεάκι που παίζει μπάλα και ανάβει φωτιές στην άμμο. Θα μπορούσε να λέγεται και “το όνειρο του Χρανιώτη”, μέχρι που ο έξω κόσμος τους χτυπάει στα μούτρα και ξυπνάνε: Επίγειος παράδεισος κι αηδίες. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι αλήθεια.
