Όπως έχω γράψει και σε προηγούμενο θέμα και με τον φόβο να γίνω γραφικός -και για άλλα πράγματα εκτός της ΑΕΚ-, υπήρχε κάποτε μία εποχή που οι νεότεροι δεν θα τη θυμάστε, μία εποχή που ο κόσμος αγόραζε cd.
Και εκείνη την εποχή, όταν αγοράζαμε cds ή δίσκους κάναμε και μερικά ΤΡΑΓΙΚΑ λάθη. Σκάγαμε λεφτά σε albums που σήμερα δεν θα τα ακούγαμε ούτε αν εξαρτιόταν η σωτηρία του πλανήτη απ’ αυτό.
Υπάρχουν 6 χαρακτηριστικές περιπτώσεις αγοράς δίσκων που μετανιώσαμε όλοι, είτε ακούγαμε rock, metal, έντεχνο, alternative, ινδική πειραματική μουσική με γερμανικές επιρροές και κινέζικα συνθεσάιζερ.
Και κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι αυτές:
1. Το cd που πήραμε επειδή μας άρεσε ΕΝΑ τραγούδι
Είτε στην TV, είτε στο ράδιο, άκουγες σε άκυρη στιγμή ένα κομμάτι που σου έκανε κλικ. Αν ήσουν τυχερός συγκρατούσες όνομα τραγουδιού ή μπάντας και το ‘ψαχνες στο δισκάδικο. Διαφορετικά περίμενες κάποιος φίλος να καταλάβει τι ρυθμό του μουρμουρούσες με μια τεράστια δόση αμπαλοσύνης, μπας και το ήξερε αυτός.
Ε, λοιπόν είναι πολλές οι φορές που αυτό το τραγούδι λειτουργούσε ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΤΙΚΑ όσον αφορά την ποιότητα του υπόλοιπου δίσκου. Έσκαγες ολόκληρο πεντοχίλιαρο, άκουγες το κομμάτι-παγίδα και με λύπη και άγια αγανάκτηση ανακάλυπτες στη συνέχεια ότι τα υπόλοιπα 10 κομμάτια του σιντιού ήταν επιεικώς ΜΑΠΑ.
Προσωπική Επιλογή-Πατάτα
Ocean Colour Scene – Mechanical Wonder
Ποιο κομμάτι φταίει που την πάτησα
Up On The Downside
2. Το cd που αγοράσαμε επειδή όλοι οι μουσικοκριτικοί το αποθέωναν
Το Ποπ και Ροκ ήταν το Ευαγγέλιο μας και ο Γιάννης Πετρίδης ο Υιός του Θεού που ήρθε στη γη να μας μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα ότι η μουσική μπορεί να σώσει την ψυχή μας. Ο Πετρίδης, λοιπόν, και μία σειρά ισαπoστόλων (Μάρκος Φράγκος, Σπήλιος Λαμπρόπουλος, Αργύρης Ζήλος) πρότειναν δισκάρες και επέμεναν τόσο σε αυτές, που καρφιτσωνόταν η ιδέα στο μυαλό σου να τις αγοράσεις. Ε και κάποιες απ’ αυτές τις αγόραζες ΚΑΙ ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΟΣΑΝΤΟ. Αυτό, βέβαια, συνέβαινε 1 στις 10, οπότε τους συγχωρούσες και συνέχιζες να τους διαβάζεις πιστά. Αλλά αυτή η 1 στις 10 πονούσε πολύ, ειδικά όταν είχες στερηθεί τυρόπιτες και γιόκο τσόκο για να μαζέψεις τα απαιτούμενα φράγκα.
Προσωπική Επιλογή-Πατάτα
Deus – In a Bar under the Sea
3. Το cd που θεωρήσαμε τότε πατάτα, αλλά εκτιμήσαμε όταν μεγαλώσαμε
Αυτή είναι μία ιδιαίτερη κατηγορία μουσικών αποκτημάτων που μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους, αιώνες μετά αφού τους πήραμε. Κάμποσα χρόνια μετά την αγορά του cd, το ανέσυρες για άγνωστο λόγο απ’ τη δισκοθήκη, το άκουγες και αναρωτιόσουν “πόσο νιάνιαρο παίζει να ήμουν, ώστε να μη μου αρέσει αυτή η μουσικάρα; Πόσο προβληματικός έφηβος που έσκαγε τα μπιμπίκια προς τα μέσα με αποτέλεσμα η υγρή ουσία να πηγαίνει στον εγκέφαλο και να τον νεκρώνει”;
Προσωπική Επιλογή-Πατάτα (που αποδείχτηκε διαμάντι)
Van Morrison – Astral Weeks
Spiritualized – Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space
4. Το cd που έβγαλε μέλος αγαπημένου συγκροτήματος που αποχώρησε ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ να το πάρουμε
Κιθαρίστες και τραγουδιστές πήγαιναν και έρχονταν από μπάντες σε μπάντες, είτε απλά τσίλαραν μόνοι τους και έβγαζαν solo δουλειές. Και επειδή έπαιζαν στο αγαπημένο σου γκρουπ, ε, έπρεπε να αγοράσεις και ό, τι καινούργιο θα έκαναν.
Κλασικό παράδειγμα που θα μου προκαλεί πάντα ντροπή: αγόρασα τον solo δίσκο του Slash. Ο σχεδόν τυφλός κιθαρίστας λόγω μπούκλας είχε φύγει απ’ τους Guns ‘n’ Roses, οι οποίοι ουσιαστικά έπαψαν να υπάρχουν από τότε, οπότε ο ΑΘΛΙΟΣ solo δίσκος του ήταν ό,τι πιο κοντινό σε κυκλοφορία υπήρξε εκείνη την εποχή απ’ την αγαπημένη μου λυκειακή μπάντα. Το Slash’s Snakepit το έχω ακόμα για να το δείχνω σε όποιον θέλω να φύγει απ’ το σπίτι, κάτι σαν τον μαγαζάτορα που θέλει να κλείσει το μαγαζί και το γυρνάει στον Μάλαμα.
Προσωπική Επιλογή-Πατάτα
Ανέλυσα ήδη το ξεφτιλίκι μου διεξοδικά.
5. Το cd που ήταν εντελώς άσχετο με τη μουσική που ακούγαμε, αλλά θελήσαμε να “διευρύνουμε τους μουσικούς μας ορίζοντες”
Οι μεγαλύτερες αποτυχίες απ’ όλες. Τα cd που η σκόνη τα έχει κάνει σπίτια της και οι αράχνες παιδική τους χαρά. Άκουγες alternative; “Ε, ας πάρω και έναν δίσκο soul των 60s να δω τι παίζει”. Άκουγες metal; “Ε, ας πάρω έναν δίσκο με τη συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης να παίζει Mozart”. Αποτέλεσμα; Η χειρότερη μεταγραφή απ’ την εποχή που ο Τσίριτς πήγε στην ΑΕΚ και ο Navarro στους Red Hot Chilli Peppers.
Προσωπική Επιλογή–Πατάτα
Miles Davis – Kind of Blue (Μη βρίζεις, δεν άντεξα ποτέ την τζαζ και αφού δεν μπόρεσα να αντέξω το απόλυτο αριστούργημά της, μάλλον δεν θα τα καταφέρω ποτέ)
Ψαραντώνης – Ριζίτικα (Εδώ βρίσε όσο θες)
6. Και φυσικά το cd που πήραμε από κεκτημένη ταχύτητα, επειδή το προηγούμενο της ίδιας μπάντας ήταν ΕΠΟΣ
Τελευταία και μάλλον πιο συχνή κατηγορία. Εδώ η παγίδα είχε στηθεί μαεστρικά και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για να την αποφύγουμε. Έχει βγει ένα μικρό αριστούργημα, έχεις τρελαθεί, έχεις λιώσει τη σιντάρα και τσααααακ, μαθαίνεις ότι η συγκεκριμένη μπάντα βγάζει καινούργιο άλμπουμ. Τρέχεις να το αγοράσεις και τσααααααακ, ΠΑΡΤΑ. Άκυρο πανηγυρικό. Αυτά τα cd θα έπρεπε να κυκλοφορούν με ειδικό αυτοκόλλητο “Είμαι σαν την δεύτερη χρονιά της Λέστερ”.
Προσωπική Επιλογή–Πατάτα
Stone Roses – Second Coming
Starsailor – Silence is Easy
Placebo – Black Market Music
