Οι νεότεροι δεν θα το θυμάστε, αλλά στα παλιά χρόνια πηγαίναμε και δίναμε λεφτά για να αγοράσουμε δίσκους και cd.

Εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, πάντα στα άλμπουμ βρίσκαμε κάποια κομμάτια που απλώς τα προσπερνούσαμε και ίσως καμιά φορά να αναρωτιόμασταν κιόλας “τι δουλειά έχει αυτό το αίσχος μέσα σ’ αυτήν τη δισκάρα”;

Ε, λοιπόν, για αυτά τα αίσχη θέλω να μιλήσουμε σήμερα.

Σου βρήκα 6 άθλια τραγούδια που χαλάνε 6 επικά ελληνικά άλμπουμ.

Επικά τουλάχιστον γι’ αυτούς που ακούνε/ακούγανε ελληνική μουσική και όχι μόνο ξενικό ρουόκ (όπως εγώ).

Για τσέκαρε και αν έχεις και εσύ καμιά ιδέα, με χαρά (σλουρπ σλουρπ) να τη διαβάσουμε στα σχόλια.

Σημείωση (σημαντική): 

Οι απόψεις που παρατίθενται είναι καθαρά προσωπικές και το γεγονός ότι είμαι πολυβραβευμένος καλλιτέχνης με δεκάδες χρυσούς δίσκους και 4 συμμετοχές στη Γιουροβίζιον δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ξέρω κάτι παραπάνω από σένα. 

Για πάμε.

1. Πυξ Λαξ – Το “Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ” από το “Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ”

Η φάση που οι Πυξ Λαξ το χάσανε τελείως. Η φάση που αρχίσαμε να γελάμε με τους στίχους τους, θεωρώντας ότι βυθίζονται σε μία ατελείωτη δηθενιά και ακαταλαβίστικη ποίηση για ξαναμμένους παρθένους. Το άλμπουμ ήταν διπλό, είχε μέσα τα παλιότερα τους διαμαντάκια ηχογραφημένα live, αλλά και μερικά καινούργια τραγούδια αρκετά καλά ή έστω αξιοπρεπέστατα. Αλλά το ομώνυμο του δίσκου απλά δεν χρειαζόταν.

Θυμήσου στίχο:

“Μ’ ένα τσιγάρο σαν μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία”

Όπα ρε. 

ΟΠΑ ΡΕ. 

ΟΠΑ ΜΩΡΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ, ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΤΩΡΑ;

Έλα ντε… Κανείς δεν ξέρει. Συνεχίζουμε.


2. Τρύπες ‎– O “Χορός των Δειλών” από το “Πάρτυ Στο 13ο Όροφο”

Δισκάρα, με 7 επικά τραγούδια, όπως είναι το ομώνυμο του άλμπουμ, το “Ερωτευμένοι Σχιζοφρενείς” και το “Η δικιά σου Κοντινή Αμερική”. Και ένα άθλιο. Το “ο Χορός των Δειλών”. Όχι τόσο για τον στίχο, που πιο κλασικός Αγγελάκας πεθαίνεις ή αφήνεις καραφλοχαίτη, αλλά για τη μουσική και αυτό το “τουτουτουτου” που κάνει με τη φωνή του ο Γιάνναρος.

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΑΥΤΟ. ΑΣ ΤΟ ΠΑΙΖΑΤΕ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΛΑΗΒ ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΔΙΩΞΕΤΕ ΟΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΛΙΑΡΔΑ.

Κρίμας.


3. Διονύσης Σαββόπουλος – “Ολαρία Ολαριά” από το “Βρώμικο ψωμί”

Ο Σαββόπουλος των 70s ήταν πολυτέλεια για αυτήν εδώ τη χώρα, ΩΣΤΟΣΟ, αυτό δεν δικαιολογεί το παραπάνω στρατιωτικό εμβατήριο ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ, για μαθητές παιδικού σταθμού και κάτω. Απ’ την άλλη, θα πει κάποιος ότι σε έναν δίσκο που έχει μέσα το “Δημοσθένους Λέξις” και το “Ζεϊμπέκικο” (το “Αεροπλάνα και Βαπόρια” που λένε) μπορεί να κάνει ό, τι θέλει. Θα μπορούσε να είχε πάρει ένα τραγούδι του Τζων Τίκη, του Λάκη Τζορντανέλη ή κάποιου άλλου Stan της εποχής εκείνης και να το έβαζε μέσα στη δισκάρα. Κανείς δεν θα ενοχλούταν.


4. Τα Ξύλινα Σπαθιά – Το “Ερώτηση Κλειδί”  από το “Ξεσαλονίκη”

Άγνωστε φίλε, εσύ που έβαλες αυτό το τραγούδι στον δίσκο, μπορούσες να τα ρωτήσεις τα Σπαθιά πρώτα. Ντροπή. Δικό τους άλμπουμ ήταν στο κάτω κάτω.

Διάβασε στίχο, μαν.

“Κυρίες και κύριοι περάστε
οι πόρτες είν’ ανοιχτές
είσοδος πάντα ελευθέρα
οθονοψυχοφυλακές”

ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΘΟΝΟΦΥΛΑΚΕΣ ΜΩΡΗ ΤΡΕΛΑΜΕΝΗ ΙΔΙΟΦΥΪΑ; Μ’ αρέσει πολύ ο Παυλίδης και η νυσταλέα ομιλία του, αλλά αυτό το κομμάτι ΕΝΤΕΛΩΣ αντικειμενικά δεν ακούγεται.

Και θα ζητήσω ευθύνες.


5. Θάνος Μικρούτσικος – “Πικρία” από τον “Σταυρό του Νότου”

Πριν πεις “τι λες ρε άμουσο παράσιτο” και μου ρίξεις τηλεπαθητική φάπα, αναρωτήσου: το ξέρεις αυτό το τραγούδι; Γιατί άραγε να έχεις ακούσει λίγο περισσότερο από ένα εκατομμύριο φορές τα υπόλοιπα κλασικά τραγούδια του δίσκου, και αυτό μάλλον ΠΟΤΕ; Η απάντηση είναι προφανής, αλλά όοοοοοοοοχι φίλε μου, δεν θα γίνω εγώ αυτός που θα πει ότι αυτή η μεγάλη δισκάρα έχει ένα τραγούδι ΑΙΣΧΟΣ, ΜΑΠΑ, ΠΑ-ΤΑ-ΤΑ.

Όποιος το πει αυτό, να του ψοφήσουν οι δυο του παπαγάλοι και οι πίθηκος που είχε με κούραση γυμνάσει. Χα, τι χιούμορ.


6. Βασίλης Παπακωνσταντίνου – “Σεμπάστιαν” από το “Φοβάμαι”

ΟΚ, θα με βρίσεις (ξανά), αλλά σκέψου το. Μιλάμε για τον δίσκο που έχει μέσα τον “Κουρσάρο”, την “1η Μαΐου”, το “Σ’ ακολουθώ”, τη “Στέλλα” και απ’ το πουθενά σκάει μία διασκευή που λέει “Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν”. Ποιος ρε μαν; Ποιος μπορεί να σε φώναξε “Σεμπάστιαν” στα Κάτω Πατήσια; Αν και βασικά δεν είναι διασκευή, είναι επανεκτέλεση, αφού δεν έχει προσθέσει τίποτα καινούργιο στο αυθεντικό κομμάτι πέρα απ’ την αρκετά καλή ομολογουμένως μετάφραση των στίχων.

Μεταξύ μας, πάντα γελούσα και λίγο με το θεατρινίστικο τρόπο που τραγουδάει ο Βασίλης, αλλά αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό, είναι θέμα γούστου (“ενώ τα προηγούμενα ήταν αντικειμενικά. Άσε ρε απατεώνα”). Ειδικά στο σημείο που φωνάζει “ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ”, κλαίω.

Κρίμας ξανά.