Δεν ξέρω αν το ‘χεις προσέξει κι εσύ, αλλά κάθε χρόνο οι υποψήφιες “ταινίες της χρονιάς” έχουν κι ένα φτωχό συγγενή ανάμεσά τους. Πάντα! Είναι το φιλμ που κάθεται στον παλιό καναπέ (που του ‘χουν φύγει οι σούστες), τρώει σε πλαστικό πιάτο, πίνει το ξεθυμασμένο κρασί και ξέρει ότι δεν θα παίξει κανένα ρόλο στο… οικογενειακό συμβούλιο.
Η χαζομάρα της όλη υπόθεσης, είναι πως συνήθως αυτές οι ταινίες είναι ταινιάρες! Και δεν τις ξέρεις. Ή τέλος πάντων δεν τις ακούς να συζητιούνται. Και είναι κρίμα γιατί, το ξαναλέω: ΕΙΝΑΙ ΤΑΙΝΙΑΡΕΣ!
To λοιπόν, δεν πιστεύεις πως κάθε χρόνο υπάρχει μια ταινία που και στα φώτα βρέθηκε, και καλή ήταν, κι ωστόσο κανείς δεν της έδωσε σημασία; Κλάσικ. Ε, να λοιπόν! (Τελευταίας δεκαετίας το countdown, για να μην μου πει κανείς: ντάξει, αυτή δεν την ξέρουμε γιατί είναι του ’60).
2007, Juno
Eίπε όχι στο φορτωμένο δράμα εφηβείας. Είπε ναι στη σκατόφατσα του θεούλη Μάικλ Σέρα. Θέλησε να δει τα πράγματα αισιόδοξα και να χαμογελάσει, με ένα απ’ τα δυσκολότερα σενάρια της γυναικείας εφηβείας. Το πλήρωσε! Η χρονιά της μονομαχίας No Country For Old Men – There Will Be Blood, διέγραψε το Juno απ’ τη μνήμη μας. Λάθος της!
2008, Frost / Nixon
Όταν ο Φροστ (λέγε με Τατιάνα της Αμερικής) θέλησε να πάρει συνέντευξη απ’ τον πρώην πρόεδρο Νίξον, κανείς δεν τον πήρε σοβαρά. Το ίδιο και την ταινία που προσπάθησε να μπει σφήνα σε Slumdog Millionaire (σιγά τ’ αυγά) και Benjamin Button. Τελικά βέβαια ο Φροστ κατάφερε να πάρει τη συνέντευξη και μαζί της μια θέση στον ήλιο της σοβαρής δημοσιογραφίας, σε αντίθεση με την ταινία που πέρασε (χωρίς λόγο) στα ψιλά.
2009, Precious
Εδώ κι αν είναι. Ανατριχιαστικά δυνατή ιστορία, ισορροπημένη σκηνοθεσία, τρομερή Mo’Nique! Κι ωστόσο έχεις ακούσει ποτέ να μιλάνε για το Precious; Για το Hurtlocker την παπάτζα που πήρε το Όσκαρ εκείνη τη χρονιά όμως, μας τα ‘χανε κάνει τσουρέκια…
2010, The Kids Are All Right
Nτάξει, το καταλαβαίνω. Tο 2010 γινόταν της τρελής. Λόγος του Βασιλιά, Μαύρος Κύκνος, Inception, Social Network και δεν συμμαζεύεται. Όμως δεν είπαμε και να κερδίσει. Να μη χαθεί από προσώπου γης είπαμε, μια τόσο γλυκιά, ανθρώπινη και σύγχρονη κομεντί για το “τι σημαίνει οικογένεια”. Ε, μαλακία ρε παιδιά…
2011, The Descendants
Οι Απόγονοι έχασαν (μοιραία) σε μια εκπληκτική χρονιά με The Artist, Τhe Help, Μεσάνυχτα στο Παρίσι, Moneyball κ.α. Κι ύστερα “χάθηκαν” μια και καλή. Συνηθισμένη κατάσταση για τα αντι-χολιγουντιανά διαμαντάκια του Αλεξάντερ Πέιν, αλλά εδώ υπήρχε και ειδικός λόγος. Πόσο μέτριος να ‘σαι ρε Κλούνεϊ, ακόμα και σε ρόλους που σου ταιριάζουν γάντι;
2012, Beasts of the Southern Wild
Μια συγκλονιστική επτάχρονη πρωταγωνίστρια σε μια ταινία γεμάτη μαγεία, ελπίδα, πίστη και επιβίωση. Ένα φιλμ που πέρσι (μάλλον και φέτος) θα σάρωνε τα βραβεία, έπαιξε το ρόλο του κομπάρσου κάτω απ’ το βάρος του Argo, του Amour και του Silver Linings Paybook. Κρίμα για τη μικρή ρε διάολε…
2013, Nebraska
Ξανά Αλεξάντερ Πέιν, ξανά ανθρώπινη (σου)ρεαλιστική ιστορία, ξανά απίθανος ηλικιωμένος χαρακτήρας (μετά τον αξέχαστο Σμιντ). Το φιλμ διασκέδασε και συγκίνησε ταυτόχρονα όσους ξέρουν τι σημαίνει “γέρος άνθρωπος”, αλλά είδε το όνομά του να χάνεται κάτω απ’ τον ιλουστρασιόν πόνο του 12 Χρόνια Σκλάβος και τα ουρλιαχτά του Λύκου της Γουόλ Στρητ.
2014, Selma
Εκπληκτικά επίκαιρο την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, το φιλμ για την εκστρατεία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κατά των φυλετικών διακρίσεων πραγματικά… εξαφανίστηκε! Η Selma γυρίστηκε μόλις πριν τρία χρόνια, κι ωστόσο ελάχιστοι γνωρίζουν την ύπαρξή της. Φυσικά δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει το βραβείο απ’ το Birdman ή το Boyhood, όμως ας είχε τουλάχιστον λίγη απ’ τη φήμη του Ελεύθερου Σκοπευτή. Ειρήνη πάνω απ’ το πόλεμο, γαμώτο!
2015, Brooklyn
Tο καλύτερο φιλμ της περσινής χρονιάς. Μπορεί και να το πρόσεχε κάποιος αν φώναζε λίγο παραπάνω. Όμως δεν ήθελε και δεν έπρεπε να θέλει. Ένα αμήχανο κοριτσίστικο χαμόγελο κι ο φρέσκος αέρας του “Νέου Κόσμου” των ’50ς, είναι τα μόνα υλικά που απαιτούνται στο κυνήγι της ευτυχίας. Αν ο μικρόκοσμος της κλειστής κοινωνίας σε περιμένει σε κάθε στροφή για να σε σταυρώσει και να σου κλέψει τα όνειρα, φύγε, ζήσε, ασ’ τον στη μιζέρια του. Μια πανέμορφη ταινία, μια πανέμορφη πρωταγωνίστρια, αμφότερες πήγαν άπατες σε μια τόσο (μα τόσο!) μέτρια χρονιά.
Θες να διορθώσεις αυτό το λάθος; Θες να “μάθεις” το Μπρούκλιν; Δες το στα Novacinema, ή αν το χάσεις εκεί, δες το με την υπηρεσία Nova On Demand χωρίς καμιά επιπλέον χρέωση.
2016, Hidden Figures
Φρέσκα φετινά κουλούρια. Τρεις έγχρωμες γυναίκες καταφέρνουν να πιάσουν τον… ταύρο απ’ τα κέρατα στην Αμερική του ’60, η κάθε μια με τον τρόπο της. Κόντρα στις διακρίσεις φυλής και φύλου, κόντρα στο status quo μια ολόκληρης χώρας, τρεις γυναίκες έστελναν έναν πύραυλο στο φεγγάρι όσο εμείς χαζεύαμε τις οσκαρικές γκάφες της ακαδημία με La La Land και Moonlight.
