Αν θέλεις να δεις τον κόσμο να αλλάζει, δες το Captain Fantastic

Ένα συνηθισμένο σάββατο που αποφασίζω να το ρίξω έξω και να τα κάνω όλα Popa, πάει κάπως έτσι… Πρώτα ανελέητο ψάξιμο στο διαχειριστικό του Provocateur για να βρω τι έχει προτείνει ο δικός μας Κουτσογιαννόπουλος, ο Ηλίας Γεροντόπουλος. Στη συνέχεια επιβεβαίωση των επιλογών στο imdb για να δω αν η γνώμη του Ηλία ταιριάζει με την γενική άποψη του λαού. Τελευταίο (και σημαντικότερο) στάδιο για να επιλεγεί μία ταινία, είναι να δώσει τη συγκατάθεσή του το κορίτσι. Κι επειδή το κορίτσι δεν πολυσυμφωνεί με τον Ηλία συνήθως, βγαίνω στη γύρα για ταινίες που ποτέ δεν έχω ξανακούσει, έτσι για το γιόλο.

Αναζητώντας μια κοινωνική ταινία έπεσα πάνω στο Captain Fantastic του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή, και όσο το σκεφτόμουν διάβασα ότι πρωταγωνιστής είναι ο τεράστιος ο Βίγκο ο Μόρτενσεν.

Το στόρι, πολύ χοντρικά, αν το διαβάσεις σου θυμίζει λίγο τον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου. Υπερβολή, αλλά αυτό σκέφτηκα. Ένας πατέρας (ο Βίγκο ο Μόρτενσεν όπως είπαμε πριν) έχει ψιλοαρνηθεί τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η δυτική κοινωνία και έχει αποφασίσει να μεγαλώσει τα 6 παιδιά του με πολύ διαφορετικό τρόπο από τον συνηθισμένο. Δεν πηγαίνουν σχολείο, κανένας γύρω τους δεν ωραιοποιεί τον σάπιο κόσμο στον οποίο καλούνται να επιβιώσουν, κανένας δεν τα αναγκάζει να φορούν συγκεκριμένα ρούχα, κανένας δεν κάνει τίποτα με το ζόρι.

Μαθαίνει στα παιδιά του να την παλεύουν με ό,τι προσφέρει η φύση, τα διδάσκει ο ίδιος μουσική, λογοτεχνία, πολιτική ή ό,τι άλλο χρειαστεί και τους δίνει μία από τις πιο ελευθεριακές εκπαιδεύσεις που έχουμε δει ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Ο πατέρας των ονείρων μου, είναι ένας τύπος που δε γουστάρει να κάνει τα παιδιά του ρομποτάκια και μάχεται με όλες του τις δυνάμεις για να τα μεγαλώσει έξω από κάθε καπιταλιστικό πρότυπο.

Δεν θέλω τόσο να σταθώ στο ότι τη θεωρώ μία από τις καλύτερες που έχω δει τα τελευταία χρόνια, γιατί μεταξύ μας αυτό είναι υποκειμενικό. Θα επικεντρωθώ όμως στο ότι αν το δεις από παιδαγωγική ματιά, αυτή η ταινία σου δίχνει τον τρόπο να αλλάξεις τον κόσμο. Σχεδόν σε πείθει ότι υπάρχει εναλλακτική. Αν αυτό σου αρέσει ή όχι, είναι θέμα προτίμησης…

Το Captain Fantastic θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μία ταινία ύμνος στην ουτοπία αν την εξετάσουμε σύμφωνα με τα σημερινά πρότυπα ζωής του σύγχρονου “δυτικού” κόσμου. Αλλά ρε διάολε, είναι ωραία η ουτοπία.

Αγωνίζομαι να μη σποϊλάρω, αλλά θα προδώσω μόνο μία σκηνή. Σε κάποια φάση βλέπουμε την οικογένεια να γιορτάζει, να φορά τα καλά της και να ανταλλάζει δώρα, σε μια σκηνή που θυμίζει Χριστούγεννα. Τι γιορτάζουν; ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΥ ΡΕ ΦΙΛΕ, με τον πατέρα να εξηγεί ότι είναι πολύ λογικότερo να γιορτάζεις τα γενέθλια ενός μεγάλου ανθρωπιστή που έχει βοηθήσει τον κόσμο να εξελιχθεί, παρά τα γενέθλια ενός φανταστικού προσώπου στο όνομά του οποίου έχει σκοτωθεί κόσμος και κοσμάκης…