Νέτα σκέτα. Το καλεντάρι γράφει 2017, ο σπουδαίος Ασγκάρ Φαραντί παίρνει το δεύτερό του Όσκαρ για τον εξαιρετικό Εμποράκο, κι εγώ το πανηγυρίζω τότε με μια λίστα διαφορετική απ’ τις άλλες: ιδού οι 17 αγαπημένες μου βραβευμένες “ξενόγλωσσες”! Με χρονολογική σειρά γιατί μου ήταν αδύνατο να διαλέξω νούμερο 1 ανάμεσα στο 8 1/2, τη Ζωή που Είναι Ωραία και τη Γοητεία της Μπουρζουαζίας.
Υ.Γ: Ο Κλέφτης των Ποδηλάτων πήρε τιμητικό βραβείο (πριν ξεκινήσει επίσημα η βράβευση ξενόγλωσσων) και γι’ αυτό δεν συμπεριλαμβάνεται.
Nights of Cabiria / Federico Fellini, 1957
“Δόξα τω Θεώ, είμαι μια τίμια γυναίκα…“.
H Tζουλιέτα Μασίνα ψάχνει την ευτυχία, κι ο άντρας της παίρνει back to back αγαλματάκι. Bravissimo maestro!
My Uncle / Jacques Tati, 1958
“Τζζζ, μπιιιιπ, πομπ, σπλαςςς!“.
Ο υπέροχος, φουτουριστικός σουρεαλισμός του Ζακ Τατί.
8 1/2 / Federico Fellini, 1963
“Όλο το μπέρδεμα της ζωής μου… υπήρξε μια αντανάκλαση του εαυτού μου. Του εαυτού μου όπως είναι, όχι όπως θα ήθελα να είναι“.
Ο Φελίνι είχε έμπνευση, ότι ο Μαστρογιάνι… δεν έχει έμπνευση!
Z / Kώστας Γαβράς, 1969
“-Έχω αποδείξεις για το φόνο του βουλευτή… -Το ατύχημα!“
Κάπου στην Αλγερία: Γαβράς – Βασιλικός – Mίκης, κι απέναντί τους μια χούφτα τυχάρπαστοι συνταγματάρχες.
Investigation of a Citizen Above Suspicion / Εlio Petri, 1970
“-Πώς σκοπεύεις να με σκοτώσεις, σήμερα; -Θα σου κόψω το λαιμό“.
Ο δολοφόνος, ο εραστής, ο αστυνομικός. Ή αλλιώς: μαύρο χιούμορ και το one of a kind θέμα του Ένιο Μορικόνε.
The Discreet Charms of the Bourgeoisie / Luis Bunuel, 1972
“Eίσαι περισσότερο προικισμένη για έρωτα, παρά για πόλεμο!“
To αποκορύφωμα του μπουνουελικού σουρεαλισμού: η καλύτερη σάτιρα στους νεόπλουτους, ο χειρότερος τίτλος για παντομίμα.
Day for Night / Francois Truffaut, 1973
“Σε 80 ταινίες έχω πεθάνει 24 φορές. Ποτέ από φυσικό θάνατο. Τέλος πάντων, δεν πιστεύω πως ο θάνατος μπορεί να είναι φυσικός“.
Λίγο από 8 1/2, πολλά ερωτικά δράματα, εξαιρετικός Τριφώ κάνει σινεμά για το πώς κάνουν σινεμά.
Mephisto / Istvan Szabo, 1981
“Tι ζητάνε τώρα από μένα; Στο κάτω κάτω είμαι απλά ένας ηθοποιός…“.
Ο διάβολος, ο φασισμός και ένας κάποιος Φάουστ. Tελικά, τι ψυχή έχει μια ψυχή;
Fanny and Alexander / Ingmar Bergman, 1982
“H αγάπη μου για σένα, τη μητέρα και την αδερφή σου, δεν είναι τυφλή και τσαπατσούλικη. Είναι δυνατή και τραχιά“.
Όταν ο Θεός κρατάει βέργα και τιμωρίες, ο παράδεισος είναι σίγουρα μακριά του.
Cinema Paradiso / Giuseppe Tornatore, 1988
“Μην ενδώσεις στη νοσταλγία. Ξέχασέ μας, όλους!”
Ένας τυφλός “προφήτης”, η ωραία Ελένα κι ο παράδεισος του κινηματογράφου.
Burnt by the Sun / Nikita Mikhalkov, 1994
“-Mην κάνεις καμιά βλακεία! -Σαν τι; Τις βλακείες τις έκανα, πριν από χρόνια…“
Η ευρεία έκθεση στον Στάλιν προκαλεί σοβαρά εγκαύματα.
Life is Beautiful / Roberto Benigni, 1997
“Buon giorno, Principessa!“
Ο μπαμπάς μου έριξε τη μαμά στα άχυρα. Ο μπαμπάς μου έκανε πλάκες στους φασίστες για να γελάω. Ο μπαμπάς μου είναι πολύ σπουδαίος τύπος…
The Sea Inside / Αlejandro Amenabar, 2004
“-Ελευθερία χωρίς ζωή, δεν είναι ελευθερία. -Ζωή χωρίς ελευθερία, δεν είναι ζωή!“
Το μόνο πράγμα χειρότερο απ’ το να βλέπεις το γιο σου να πεθαίνει, είναι να τον βλέπεις να το θέλει.
The Lives of Others / Florian Henckel von Donnersmarck, 2006
“-Είναι για δώρο; -Όχι, είναι για μένα…“
Να ‘χεις καλό γείτονα, τεράστιο προσόν στην Ανατολική Γερμανία.
A Separation / Asghar Farhadi, 2011
“Κάτι που είναι λάθος, είναι λάθος. Δεν έχει σημασία ποιος το είπε ή πού είναι γραμμένο“.
Κοινωνία, θρησκεία, δικαιοσύνη, ελευθερία, υποχρεώσεις και εγωισμοί ξεκοκαλίζονται με χειρουργική ακρίβεια. Όλο το σύγχρονο Ιράν στο πιάτο σου!
Amour / Michael Haneke, 2012
“Είσαι ένα τέρας, μερικές φορές. Αλλά είσαι καλός“.
Η αγάπη θέλει προσπάθεια, κατανόηση, αντοχή, μα πάνω απ’ όλα θέλει αγάπη.
Son of Saul / Laszlo Nemes, 2015
“-Μα εσύ δεν έχεις γιο. -Έχω, και πρέπει να τον θάψω“.
Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία;
