Είναι κλασικό τσιτάτο: “Ένας καλός σκηνοθέτης μπορεί να σώσει ένα κακό σενάριο, το αντίθετο ποτέ”. Ποτέ;
Λοιπόν, δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Και το λέω αυτό, γιατί έχω εδώ από κάτω 8 σενάρια που παίξανε μπάλα μόνα τους. Φυσικά τα πιο πολλά απ’ αυτά είχαν και μια χαρά σκηνοθέτη πίσω απ’ την κάμερα. Αλλά τι να τον κάνεις τον τύπο πίσω απ’ την κάμερα, όταν έχεις ΤΕΤΟΙΕΣ ΤΥΠΑΡΕΣ πίσω απ’ τη γραφομηχανή;
Υ.Γ: Όχι Άρχοντας, όχι Χάρι Πότερ, όχι Πλανήτης των Πιθήκων κτλ, γιατί βασίζονται σε βιβλία. Όχι Γούντι Άλεν, γιατί μπορεί να κλείσει τέτοια λίστα μόνο για πάρτη του. Ευχαριστώ.
1. Enternal Sunshine of the Spotless Mind
Μια εταιρία σου προσφέρει τη δυνατότητα να “σβήσεις έναν άνθρωπο απ’ τη μνήμη σου”. Η Κλέμεντιν έσβησε τον Τζόελ, τώρα κι ο Τζόελ θέλει σβήσει την Κλεμεντίν. Όμως κάπου στη μέση αποφασίζει ότι έκανε λάθος (και μπράβο του!), και ξεκινάει ένα παράξενο κρυφτοκυνηγητό μέσα στο κεφάλι του για να σώσει την Κλεμ από την επέμβαση της εταιρίας που σταδιακά διαγράφει μία μία τις αναμνήσεις του μαζί της. Τσάρλι Κάουφμαν αγόρι μου, δεν ξέρω τι ναρκωτικά παίρνεις αλλά κάνουνε δουλειά. Συγκλονιστικό, πανέμορφο, αριστούργημα. Συνέχισε! (Συνέχισες).
2. Inception
Σ’ ένα κάποιο μέλλον (όχι πολύ μακρινό) μια συσκευή σου δίνει τη δυνατότητα να μπεις στο όνειρο κάποιου. Κι ύστερα να μπεις σε όνειρο μέσα στο όνειρο. Και αν διαχειριστείς σωστά αυτή τη δυνατότητα μπορείς να “φυτέψεις” ιδέες σε κάποιον, που όταν ξυπνήσει θα πιστεύει πως τις σκέφτηκε εντελώς μόνος του. Κι όλα αυτά σε περιβάλλον con movie ανακατεμένο με πάθη, τρέλα, αναμνήσεις, love story και βιομηχανική κατασκοπία. Ρε Νόλαν, μας δουλεύεις;
3. Groundhog Day
Ναι, το ξέρω. Η “μέρα που επαναλαμβάνεται” δεν ακούγεται πια και τόσο πρωτότυπη ιδέα. Σήμερα. Το 2017. Όμως η ίδια ιδέα ήταν μια απίθανη σύλληψη το 1993. Πολύ απλή και εντελώς αδύνατη στην πραγματικότητα, λειτούργησε άψογα σαν αγκίστρι για τον θεατή αλλά και σαν θέατρο για να βρει ο Μπιλ Μάρεϊ το νόημα της ζωής (και την αγκαλιά της χαμογελαστής Άντι ΜακΝτάουελ). Μέτρησε!
4. Stranger Than Fiction
Μια τύπισσα (διάσημη συγγραφέας) γράφει ένα βιβλίο. Οκ. Ένας εφοριακός ακούει φωνές. Οκ. Πάμε τώρα για το τρίποντο: η τύπισσα γράφει την ιστορία ενός εφοριακού που πρόκειται να πεθάνει – την ίδια ώρα ο εφοριακός την ακούει να διηγείται τη ζωή του! Κα ναι, τύπος υπάρχει στ’ αλήθεια. Κι εκείνη σκέφτεται πώς να τον… σκοτώσει “στο χαρτί”! Αλλά τότε εκείνος θα πεθάνει στ’ αλήθεια. Δεν περιγράφω άλλο!
Υ. Γ: Ο,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η ερμηνευτική καριέρα του Γουίλ Φέρελ.
5. The Invention of Lying
Ο κόσμος της ταινίας είναι ολόιδιος με τον πραγματικό. Έχει μόνο μια μικρή – τόση δα – αλλαγή. Δεν υπάρχει το ψέμα. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν να λένε ψέματα. Είναι ανίκανοι να πούνε ψέματα. Εκεί, μόνο αλήθειες! Τώρα, τι γίνεται σ’ αυτό τον κόσμο αν κάποιος ανακαλύψει τη δυνατότητα να λέει μπαρούφες (που όλοι θα πιστεύουν); Σενάριο ΕΠΟΣ, ΑΥΤΟ γίνεται:
6. The Lobster
Ο Γιώργης ο Λάνθιμος κι ο Ευθύμης ο Φιλίππου δεν πήρανε το Όσκαρ σεναρίου, αλλά έγραψαν σενάριο για Όσκαρ. Ο Αστακός (τα ‘χουμε ξαναπεί, μην τα ξαναλέμε!) είναι μια κοινωνική παραβολή, μια μυθολογικής υφής κριτική στον ολοκληρωτισμό, την επανάσταση και τα κοινά τους. Η ιδέα της ποινικοποιημένης μοναξιάς, η ποινή της μεταμόρφωσης σε ζώο (της αρεσκείας σου) αν συνεχίσεις να ‘σαι μόνος, όλο αυτό το μελαγχολικά παράδοξο στόρι, σου καίει τα μυαλά με πυρκαγιά αρχαίας τραγωδίας. Αν θες κι εσύ να δεις αυτή την πανέξυπνη πυρκαγιά που έφτασε ως την πηγή των βραβείων της Ακαδημίας, τσέκαρε τα Novacinema και αν δε σε βολεύει η ώρα προβολής δες τη όποτε εσύ θέλεις με την υπηρεσία Νova On Demand (εννοείται χωρίς επιπλέον χρέωση).
7. Scott Pilgrim vs. the World
O Σκοτ γνωρίζει τη Ραμόνα. O Σκοτ φλερτάρει τη Ραμόνα. O Σκοτ σχεδόν “καταφέρνει” τη Ραμόνα. Kαι τότε… 7 πρώην (της Ραμόνα) σκάνε μύτη και του το λένε στρέιτ θρου: Ή μας νικάς έναν – έναν, ή ξέχνα το κορίτσι. Δεν σε έπεισα; Όλο το σενάριο είναι γραμμένο σε πίστες! Δηλαδή ένας σεναριογράφος έκατσε και είπε: σήμερα θα γράψω μια ταινία… βίντεο γκέιμ! Τώρα; Πάλι όχι; Τσέκαρε το βίντεο και θα σε πείσει μόνο του!
8. Being John Malkovich
Aπλά πράγματα. Ο Τζον Κιούζακ πιάνει δουλειά σε μια εταιρία. Και πίσω από μια μικρή κρυμμένη πόρτα στον όροφο 7 και μισό (!), ανακαλύπτει ένα τούνελ που οδηγεί… (προσοχή, οι επόμενες λέξεις αποτελούν καθαρή κυριολεξία) ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΜΑΛΚΟΒΙΤΣ! Ο Τσάρλι Κάουφμαν υπογράφει άλλο ένα απίθανο σενάριο κι εγώ αναρωτιέμαι μόνο: γιατί Τζόν Μάλκοβιτς; Γιατί όχι Τζακ Νίκολσον που θα ‘χε σεξ και ντραγκς και ροκ-εν-ρολ;
