Δεν έχει περάσει καλά καλά μήνας απ’ τη μέρα που τα 7 τραγούδια που το ρεφρέν τους δεν βγάζει κανένα νόημα βγήκαν στον αέρα.
Οκέυ, στην αρχή πίστευα ότι το άρθρο θα το διαβάσω εγώ, η μάνα μου, άντε και κανένας τριτοξάδελφος απ’ το χωριό (και ο Μανιάτης)… όμως όχι! Το αγαπήσατε, το διαβάσατε, το μοιραστήκατε κι έτσι το δεύτερο μέρος είναι καθαρά δικό σας κομμάτι.
Για πάρτη σας μωρέ.
Το λοιπόν: μάζεψα κάποια απ’ τα καλύτερα τραγούδια που ρίξατε στα σχόλια -είτε κάτω από το άρθρο, είτε στο φέισμπουκ- και είπα να ετοιμάσω άλλο ένα μέρος και τελευταίο (εκτός κι αν έχετε πάλι όρεξη και αυτό το άρθρο δεν τελειώσει ποτέ)…
Πάμε να χαθούμε ανάμεσα σε ωπωπωπω και σε μπουμ μπουμ μπουμ;
1. Γωγώ Τσαμπά – Ωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπω
Προσωπικό σχόλιο. Αν και οπαδός του βιολιού εδώ δεν χωράνε οπαδικά. Όποιος δεν αγαπάει το κλαρίνο, δεν αγαπάει και τη μουσική. Καθαρά και ξάστερα. Tα καγκέλια τώρα, όπως μας δίδαξε το γκουγκλ, είναι ηπειρώτικος χορός. Δεκτό. Παράδοση και όλα τα σχετικά. Αλλά το “ωπωπωπωπωπω” τι φάση;
“Ναι ΝικοΡάπτη, αλλά για το αχ ντάρι ντάρι αχ ντάρι ντάρι δεν τα λες…”
2. Παύλος Σιδηρόπουλος – Τούμπου τούμπου ζα
Σε στίχους και μουσική του μοναδικού Γιάννη Μαρκόπουλου, οι Σιδηρόπουλος και Χαλκιάς σατίρισαν με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο την εποχή εκείνη. Εντάξει. Όμως νόημα στο “τούμπου τούμπου ζα” δεν βγάζει, όπως και στη συνέχεια του “ντούμπου ντούμπου ντούμπου και μπα μπου” δεν βγαίνει. Ωστόσο είναι Σιδηρόπουλος και δεν μου πάει η καρδιά να πω κακιά κουβέντα.
3. Γιάννης Γιοκαρίνης – Τσικαμπούμ
Τσικαμπούμ όπως μας ενημερώνει το Slang (και δεν γνωρίζαμε εμείς οι αμαθείς) σημαίνει “το σκάσιμο του μπάφου”. Επομένως σόρι κύριε Γιάννη δεν θα ξανασυμβεί. Αλλά όπως και να ‘χει δεν το λες και πολύ λογικό ρεφρέν. Ε;
4. Φίλιππος Νικολάου – Μεγιέ Μελέ
H Tζεμιλέ ήταν Ιρανή χορεύτρια οριεντάλ και μία απ’ τις καλύτερες στον χώρο. Καλά μέχρι εδώ. Και αφού το ‘λα λα λα’ και το ‘ωπα ωπα ωπα’ δεν κολλούσαν με την κατάληξη -μιλέ, εφευρέθηκε το Μεγιέ Μελέ. Πουτανιά;
5. Τέρης Χρυσός – Τάκα Τάκα τα
Kαλός, χρυσός ο Τερης (το πιάσατε το χωρατό;) αλλά το “τάκα τάκα τα” είναι μακράν το πιο κουλό ρεφρέν του ελληνικού πενταγράμμου. Επειδή η καρδιά κάνει ‘τάκα τάκα τα’ δηλαδή, πρέπει να γίνει και τραγούδι και να πάρει και χρυσό δίσκο (δύο στα δύο χωρατά); Τουλάχιστον ο Περσόνας είχε και την πιο ωραία στην Ελλάδα δίπλα του.
6. Σαμπρίνα – Μπουμ Μπουμ
Ο στιχουργός Αντώνης Παππάς είναι ό, τι πιο κοντινό έχουμε σε μάνατζερ ράγκμπι. Ζόρικη η εργατιά. “Και θα θέλεις, σαν τρελός να, κι αν μ’ αρέσει να, ίσως και να“. Αυτό.
7. Ελευθερία Αρβανιτάκη – Οι κραυγές στην εισαγωγή
Εδώ δεν έχει ρεφρέν. Δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Εδώ έχει εισαγωγάρα. Έχει κραυγές από Ινδιάνους, μιξαρισμένα ουρλιαχτά της Ελευθερίας και βογγητά από ψηφοφόρους του Σώρρα. Τα ‘χει πει και ο Μαθιουδάκης καλύτερα στο stand up του για τσέκαρε (μετά το 8:20 θα ‘χεις φορτώματα μικρέ).
