Είναι Πέμπτη, είναι βραδάκι και μπαίνω σε ένα από τα αγπημένα μου μαγαζιά. Βλέπω μια γνωστή μου και αυτή αφού πρώτα με καρφώνει με το βλέμμα της ύστερα κάνει ότι δεν με είδε ποτέ και απομακρύνεται μέχρι που δεν την ξαναείδα όλο το βράδυ. Και να σου πω και κάτι; Αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσε να κάνει γιατί έτσι δεν ασχολήθηκα καθόλου μαζί της (το έπιασες το υπονοούμενο) και απλά απόλαυσα μια εξαιρετική μουσικοθεατρική παράσταση. Άστην αυτήν λοιπόν, να μιλήσουμε για “Το φαλιμέντο του κόσμου”.

Όπως πολύ καλά κατάλαβες, η παράσταση έχει να κάνει με τη ζωή και το έργο του Νικόλα του Άσιμου που υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες που δραστηριοποιήθηκαν ποτέ σε αυτή τη χώρα.

Μέσα στον Σταυρό του Νότου, ένα σκηνικό πανηγυρτζίδικο όπως ακριβώς και η ζωή του Άσιμου, με ένα γραφείο και πολλά διακοσμητικά, τέσσερις εξαιρετικοί μουσικοί και ένας ‘Ασιμος που εισβάλλει στο κοινό και περιφέρεται με τη γη ανά χείρας βγάζοντας μερικούς από τους λόγους που είχε συνηθίσει τους κατοίκους των Εξαρχείων και των γύρω περιοχών. 

Έβλεπα τον πρωταγωνιστή Λεωνίδα Κακούρη και σκεφτόμουν εκείνη την ιστορία (που έχει πάρει διαστάσεις αστικού μύθου) με τους ηθοποιούς που ανέλαβαν να παίξουν τον ρόλο του Χριστού και κατέληξαν σε τρελάδικα, δολοφόνοι ή ό,τι άλλο θέλει εκείνος που διαδίδει αυτήν την παπάτζα. Πού κολλάει; Στο γεγονός ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να υποδυθείς τον Άσιμο. Δεν είναι καν δύσκολο. Είναι περίεργο. Στο δικό μου μυαλό, ο Κακούρης πηγαίνει σπίτι του και δεν την παλεύει μετά την παράσταση, μετά από όλα όσα έχει κληθεί να κάνει. Η φωνή του (και ο τρόπος που την επεξεργάζεται) έχει συγκλονιστικές ομοιότητες με εκείνη του Νικόλα και το παρουσιαστικό που συμπληρώνει το παζλ, σε στέλνει πακετάκι σε εκείνη την εποχή που ο Άσιμος πουλούσε τις “παράνομες κασσέτες” του για να μη γίνει ρεβιζιονιστής και για να μη γυρίσει δίσκο. 

Με αυτό τον ρόλο ο Κακούρης σε βουτάει από τα μαλλιά και σε χώνει μέσα στη ζωή του Άσιμου, σε πηγαίνει μία βόλτα μέσα από τα κείμενα και τα τραγούδια του και καταλήγει να σε αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα (ως προς το περιεχόμενο και όχι την ερμηνεία) που σε αναγκάζουν να αναρωτηθείς τι ήταν ακριβώς αυτός ο σπουδαίος καλλιτέχνης. Ήταν απλά ένας τρελός, ήταν ποιητής, φιλόσοφος, φρενοβλαβής ή απλά κάποιος που την είχε δει αλλιώς και έκανε το κομμάτι του; Ίσως ήταν λίγο από όλα αυτά. Αν περιμένεις απάντηση δεν θα τη βρεις σε αυτή την παράσταση γιατί πολύ απλά δεν έχει καμία σημασία!

Παρέα με τον Κακούρη στη σκηνή τέσσερις πάρα πολύ καλοί μουσικοί που δένουν άψογα στην εναλλαγή τραγουδιών και υποκριτικής. Βαγγέλης Καζαντζής, Δημήτρης Χατζηδημητρίου, Διονύσης Μακρής και Κατερίνα Μακαβού αποτελούν ένα σύνολο που συνυπάρχει αρμονικά με τον Άσιμο όποτε χρειάζεται, αλλά και εντυπωσιάζει όταν καλείται να παίξει μπαλίτσα μόνο του με τα τραγούδια του Νικόλα. Το κορίτσι της παρέας το ερωτεύτηκα λίγο αλλά το παθαίνω με κάθε όμορφη και φωνάρα που βλέπω επάνω στη σκήνη, οπότε ας το θεωρήσουμε κάτι λογικό και συνηθισμένο και ας ζήσουμε με αυτό.

Συνοπτικά, αυτή είναι μια παράσταση που θέλω πολύ να την ξαναδώ με διαφορετική παρέα, γιατί διάολε, αυτές είναι δουλειές που πρέπει να γίνονται και να στηρίζονται. Και είναι προφανές πως το “Φαλιμέντο του Κόσμου” είναι μια δουλειά που έχει μεγάλο μπακγκράουντ και ατελείωτες ώρες προσπάθειας, έρευνας και κατά προσέγγιση ερμηνείας του ιδιαίτερου και εξαιρετικά ποιοτικού έργου του Νικόλα Άσιμου. 

Να το δεις.

Στο ρόλο του «Έτσι», ο Λεωνίδας Κακούρης.
Μαζί του, οι μουσικοί Βαγγέλης Καζαντζής, Δημήτρης Χατζηδημητρίου, Διονύσης Μακρής
Συμμετέχει η Κατερίνα Μακαβού