Η φήμη λέει πως όλοι οι μεγάλοι προπονητές στον κόσμο (πλην Κρόιφ) ήταν πολύ μέτριοι παίκτες. Ή καθόλου παίκτες.
Η ίδια περίπου φήμη λέει: “ποτέ μην υποτιμάς έναν μέτριο ηθοποιό, μπορεί να ‘χει διαλέξει απλά τη λάθος μεριά της κάμερας”.
Την επιβεβαιώνω αυτή τη φήμη. Αθλητικά και κινηματογραφικά. Για του λόγου μου το αληθές ωστόσο κι επειδή σ’ αυτό το σάιτ μιλάμε με ντοκουμέντα και χωρίς κρυμμένα μυστικά, τσέκαρε παρακάτω 7 τύπους που ήταν γεννημένοι… σινε-προπονητές, κι έτυχε απλά να ξεκινήσουν παίζοντας μπάλα.
Y.Γ: Όχι Όρσον Ουέλς, όχι Τζόντι Φόστερ, όχι Βιτόριο Ντε Σίκα, όχι Ρόμπερτ Ρέντφορντ, όχι -κάμποσοι ακόμα- εσείς δεν θα πιείτε μαγικό ζωμό. Εσείς πέσατε στη μαρμίτα μικροί και είστε καταπληκτικοί μπροστά και πίσω απ’ τον φακό. Λυπάμαι.
Ben Affleck
Κάθε (μα κάθε!) ρόλος του Άφλεκ, φωνάζει συνεχώς την ίδια λέξη: αδύναμος. Είναι έτσι κι αλλιώς κοινό μυστικό, αυτό το παλικάρι δεν θα ‘μπαινε ποτέ μπροστά στο φακό αν δεν είχε τόσο καθαρή κι όμορφη φάτσα. Απ’ την άλλη μεριά, ο ίδιος άνθρωπος πήρε Όσκαρ σεναρίου στα 25 του (Γουίλ Χάντινγκ), και σκηνοθέτησε (μεταξύ άλλων) ολόκληρο Άργκο! Πώς να μη χαρείς μαθαίνοντας ότι o Μάρτυρας Κατηγορίας (μας γλεντάει η Αγκάθα Κρίστι!) θα ‘χει σύντομα ριμέικ δια χειρός Άφλεκ; Και πώς να μην εκνευριστείς όταν ακούς πως θα “ερμηνεύσει” ο ίδιος τη σύγχρονη κόπια του ρόλου που δόξασε ο Τσαρλς Λώτον;
Mel Gibson
Η ερμηνευτική καριέρα του τρελο – Γκίμπσον μετράει την εξής μία σημαντική στιγμή: Φονικό Όπλο. Κατά τα άλλα, πατρίς – χαβαλές – μελόδραμα. Κι ύστερα, ο θεόμουρλος τύπος περνάει απ’ την “άλλη πλευρά”. Κι εκεί… Εκεί κατασκευάζει ένα πολεμικό έπος (Braveheart), μας ανατριχιάζει με τα (πιο) ματωμένα Πάθη του Χριστού, ορίζει εκ νέου το “αριστούργημα” με το one of a kind Αποκαλύπτο. Και φέτος, παρά το θρησκευτικά παραφορτωμένο σενάριο του Αντιρρησία Συνείδησης, θα είναι τεράστια αδικία να χάσει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Σαν καλά να τα κατάφερες, ρε Πατριώτη.
Σε γενικές γραμμές η πορεία του Κλιντ (Θεέ και Κύριε, ουχί του Νικήτα!) μπροστά απ’ την κάμερα, μπορεί να περιγραφεί ως εξής: λιγομίλητος καου-μπόι, λιγομίλητος μπάτσος. Γεγονός, δεν έλεγε και πολλά… Όταν όμως πέρασε πίσω της, είπε. Διάολε, κι αυτά που είπε ήταν σταράτα και σωστά: Ασυγχώρητοι, Γέφυρες του Μάντισον, Σκοτεινό Ποτάμι, Γκραν Τορίνο… Μια σειρά σινε-διαμάντια, που τελειώνει (προς το παρόν) στο φετινό Sully.
Τι εστί Sully; Σκέψου μια απίστευτη (κι όμως αληθινή) ιστορία. Αποστομωτική ως γεγονός, αλλά όχι αρκετά μεγάλη για να την κάνεις ταινία. Ε, λοιπόν η στιβαρή κάμερα του Ίστγουντ την έκανε! Κι όχι απλά κατάφερε να δημιουργήσει ένα πανέμορφο φιλμ, αλλά κι ένα φιλμ χωρίς χαζά φρου-φρού και (υπερ)δραματικά αρώματα. Ένα φιλμ που έχεις φέτος την ευκαιρία να απολαύσεις στα Novacinema αλλά και όποτε εσύ θέλεις με την υπηρεσία Nova On Demand, και μάλιστα χωρίς καμιά επιπλέον χρέωση. You made my day, Clint.
Terry Gilliam
Aν οι Μόντι Πάιθον ήταν οι Μπιτλς (καθόλου τυχαίος ο παραλληλισμός), ο Τέρι θα ‘ταν ο Τζορτζ Χάρισον. Δημιουργικότατος, τόσο σημαντικός αλλά πάντα στο πλάι. Πίσω απ’ τον ΜακΚάρτνεϊ – Γκράχαμ Τσάπμαν και τον Λένον – Τζον Κλιζ. Όταν όμως ο Γκίλιαμ ανέλαβε σκηνοθετικές πρωτοβουλίες, ήρθαν στη ζωή το Holy Grail, οι 12 Πίθηκοι, το Μπραζίλ, οι Υπέροχοι Ληστές κι η λίστα δεν συμμαζεύεται. Δεν ξέρω αν ήσουν κωμικό ταλέντο ρε συ Τέρι, αλλά είσαι στάνταρ ο πιο καλός παραμυθάς της 7ης τέχνης. Και μπράβο σου!
George Clooney
Ναι, ο ηθοποιός που με μια μόνο ταινία (Ocean’s 11) και διαφημίσεις Μαρτίνι, κατάφερε να πείσει πολλούς ανθρώπους (για λίγα χρόνια) πως είναι ο Πωλ Νιούμαν της γενιάς του -ας πιούμε σ’ αυτό-. Σκηνοθετικά ωστόσο, ο Κλούνεϊ είναι άλλο τροπάρι. Κάτω απ’ τις δικές του οδηγίες Αι Ειδοί του Μαρτίου έκλεισαν με δραματικά υπόκωφο στιλάκι το μάτι στον Ιούλιο τον Καίσαρα, ενώ το Καληνύχτα και Καλή Τύχη έδωσε μια καλαίσθητη γροθιά στον ΜακΚάρθι της “μαύρης λίστας”, και πρόσφερε μαθήματα δημοσιογραφικής ηθικής. Χαλάλι τους εσπρέσσο σου ρε Τζόρτζι!
Woody Allen
Ο Γούντι ξέρει να παίζει καλά ένα και μόνο πράγμα: τον εαυτό του. Ωστόσο το δαιμόνιο, ανάλαφρο γράψιμο και η μαγική ικανότητα να γυρίζει ταινίες ταυτόχρονα γήινες κι ονειροπόλες (μαγευτικός ρεαλισμός;) έχουν καταφέρει να τον εντάξουν δίκαια στο παρεάκι με τους καλύτερους Αμερικανούς σκηνοθέτες ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Και πώς αλλιώς, όταν στο κέντρο του Μανχάταν η Άννι Χολ σερβίρει για Ματς Πόιντ; Δεν παίζεις…
Roberto Benigni
Αν υπάρχει Ευρωπαίος που να αγγίζει τον αστείο, μαγ(ευτ)ικό και τόσο φιλοσοφημένο κόσμο του Γούντι Άλεν, αυτός είναι ο Μπενίνι. Και όπως ακριβώς ο Άλεν, ερμηνευτικά και ο Ρομπέρτο έχει περιορισμούς στις δυνατότητες. Ωστόσο, τιμή και δόξα στον σκηνοθέτη που μας χάρισε την (Υ-Π-Ε-Ρ-Ο-Χ-Η) Ζωή (που) Είναι Ωραία, το ψαγμένο Τέρας και το φανταστικό (κυριολεκτικά και μεταφορικά) Nothing Left to Do Βut Cry. Mille Grazie, Roberto!
