Επιτέλους ήρθε αυτή η υπέροχη εποχή που σερπαντίνες πέφτουν μέσα στα μπριζολίδια σου και ο χαρτοπόλεμος γίνεται ένα με το τζατζίκι και τα ούλα σου.

Αυτή η υπέροχη εποχή που σε σταματάνε στο δρόμο για να σου πούνε “συγγνώμη κύριε, μήπως έχετε μια στάλα σκόπια σκόπια μισκό να βρέξω τα χείλη μου”;

Δεν γίνεται να μην αγαπάς τη μουσική των αποκριών.

Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος δηλαδή.

Τα καρναβαλίστικα τραγούδια δημιουργήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με τον άνθρωπο, από τη βαθύτερη του ανάγκη για ξεφτίλισμα, καφριλίκι και πρήξιμο του διπλανού. Και δεν εξελίχθηκαν καθόλου από τότε, έχουν παραμείνει η κατάλληλη μουσική για νεάντερταλς και χόμο σάπιενς. Και αυτό βέβαια είναι πολύ καλό.

Ωστόσο, υπάρχει κόσμος –και αυτό δυσκολεύομαι να το καταλάβω- που την περίοδο των αποκριών προτιμά να μη βγει και να κάτσει σπίτι του, προκειμένου να γλιτώσει από τον κύριο Τέρη Χρυσό ή τον κύριο Δάκη και τον εύθυμο και χαρωπό σκοπό του “ΜΙΑΣΟΥ ΛΕΞΗ, ΜΙΑΣΟΥ ΛΕΞΗ, ΣΟΥ ΖΗΤΙΑΝΕ ΨΑ ΜΙΑΛΕΞΗΗΗΗΗ”.

Μίζερα ανθρωπάκια, περνάει η ζωή και εσείς τη χαιρετάτε από μακριά.

Μπείτε στην πίστα κι αναμετρηθείτε με τον ρυθμό και τη μουσική, δείξτε ποιος ελέγχει τη φάση κάτω απ’ την λάτιν ντισκομπάλα.

Θυμηθείτε τα παιδικά σας χρόνια που τρέχατε σαν παλαβά σε πάρτυ μασκέ, ντυμένοι νίντζα και σούπερμαν, με τόσο αποτυχημένες στολές, τόσο άσχημα ρούχα, που ήταν σαν να ζούσατε στην Ανατολική Γερμανία του 1982.

Θυμηθείτε που μαζεύατε από χάμου ολόκληρα τσουβάλια από σερπαντίνες και τα πετούσατε πάνω στα κοριτσάκια, τότε που η βρώμα στα ρούχα τους ήταν ο δικός σας τρόπος για να πείτε “σ’ αγαπώ”.

Πού πήγαν όλα αυτά; Γιατί βγάζετε άφτρες στα αυτιά μόλις ακούτε Τζίπσι Κινγκς;

Θα μου πείτε, πόσο καλή περίοδος μπορεί να είναι μία περίοδος που ο αδιαμφισβήτητος άρχοντας της είναι ο Τόνι Σφήνος;

Έστω ότι αυτός ο μουστακαλής νέος είναι μία εξαίρεση αθλιότητας και παρωχημένου χιούμορ. Όλα τα υπόλοιπα όμως;

Πώς μπορεί μία τόσο πλούσια σε ποιότητα και νοήματα μουσική να σας προκαλεί απέχθεια;

Δείτε για παράδειγμα το Τζέγκινς Χαν, με το αντιιμπεριαλιστικό του μήνυμα να είναι επίκαιρο όσο ποτέ, τόσους αιώνες μετά τις σφαγές αυτού του οραματιστή ηγέτη.

Ή το κετελαπόνγκο και τα ερωτήματα που θέτει στο τραπέζι. “Κετελαπόνγκο; Κετελαπόνγκο;” επιμένει να ρωτάει τόσα χρόνια μετά και απάντηση καμία.

Το να ναρανα ναρανα μακαρένα με την ερωτικά επαναστατική του διάθεση ή το άη σε του πέγκου που έγινε αφορμή για τόσο κακά ανέκδοτα πριν από μία πενταετία.

Γω ξέρετε τι λέω; Μακάρι να έπαιζε μόνο καρναβαλίστικη μουσική όλον τον χρόνο. Το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, τα Χριστούγεννα… Μακάρι να σουβλίζαμε το Πάσχα με καρναβαλίστικη μουσική και με το αρνί ντυμένο μπάτμαν.

Μακάρι να ‘φερνα εξάρες μ’ ένα ζάρι.

Μακάρι.

Επανέρχομαι, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα, το οποίο από ό, τι βλέπω δεν το έθεσα ποτέ και μπράβο μου:

“Μόνο σε μένα αρέσουν τα καρναβαλίστικα τραγούδια”;

Και μάλλον καταλήγουμε στο ότι ούτε σε μένα αρέσουν.

Αλλά δεν πειράζει, γιατί έτσι κι αλλιώς θα μας πρήξουν και φέτος.

Καλώς τα δεχτήκαμε.

ΥΓ. Όσοι σιχαίνεστε τα κετελαπόνγκο αλλά έχετε ανάγκη από μία τζούρα κεφιού, ελάτε Θήβα την Καθαρά Δευτέρα να νιώσετε νταούλι και ζουρνά.