Η σύγχρονη ζωή έχει άγχος. Τρέξιμο. Στρες. Ο χρόνος για ύπνο, περιορισμένος. Κι όταν πέφτεις στο κρεβάτι, βγαίνει όλη η πίεση κι η υπερένταση της μέρας. Αδύνατο να κλείσεις μάτι παρά την κούραση. Ε, λοιπόν, φίλε αναγνώστη, το Προβοκατέρ είναι και πάλι εδώ για σένα.
Ζητήσαμε απ’ τους δυο πιο (επιβεβαιωμένα) σοβαρούς κι ακούραστους συντάκτες μας, να μας αποκαλύψουν τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται την υπερένταση.
Με χαρά και υπερηφάνεια λοιπόν, το δίδυμο Ράπτης και Γεροντόπουλος παρουσιάζει: 10 ταινίες που μας έκαναν να κοιμηθούμε. Αν κι αυτές δεν κάνουν δουλειά, τηλεφώνησε στο γιατρό σου (σόρι Μάρλον Μπράντο!)
Ο Γεροντόπουλος ταβλιάστηκε με…
Τhe Hurtlocker
Βραβευμένο, λέω. Πόλεμο έχει, λέω. Ωραία θα περάσουμε, λέω. Μια χαρά περάσαμε, αλλά σε χωριστά ραντεβού. Τι υπνάρα έριξα ρε φίλε! Τελικά αναγκάστηκα να χτυπήσω Ρεντ-Μπουλ για να το δω ολόκληρο την άλλη μέρα (έπρεπε να γράψω κριτική…). Επιβεβαίωσα και με “φτερά” ότι η ταινία κουβαλάει βαρβάτο δίλημμα: στο Χαρτλόκερ ή κοιμάσαι, ή κοιμάσαι.
Τhe Godfather
Ομολογώ, ένοχος! Ένα διαμάντι, ένα αριστούργημα, η καλύτερη ηθογραφία της μαφιόζικης Νέας Υόρκης. Όμως ήταν καλοκαίρι ρε μάγκες, είχε αεράκι, το δωμάτιο σκοτεινό, ο Κόπολα αφηγηματικός, εγώ πολύ κουρασμένος… Ωστόσο εδώ θα λέμε αλήθειες, καμια δικαιολογία, είμαι η ντροπή των σινεφίλ, στη γκιλοτίνα!
Forrest Gump
Πώς τα κατάφερες ρε Ζεμέκις να κοιμηθώ σε τόσο πιασάρικο σενάριο; Πώς; (Αυτό είναι ταλέντο, να ξέρεις!). Στο δια ταύτα πάντως, είδα εξαίρετο όνειρο με γυμνή Ρόμπιν Ράιτ κι απ’ τον Φόρεστ δεν έχασα κάτι: ροχάλιζα έτρεχε, ξύπνησα ακόμα έτρεχε.
Killing Them Softly
Έλα, εδώ κοιμήθηκαν όλοι. Σε σινεμά, σε σπίτια, σε λεωφορεία, σε ντιβανοκασέλες, όπου έπαιξε το φιλμάκι του Άντριου Ντόμινικ έπεσε λήθαργος. Και μεταξύ μας, τι ήθελε να κάνουμε; Να τσιμπιόμαστε κάθε λίγο επειδή του την κάρφωσε του περίεργου, και πήρε ένα κλάσικ- Γκάι Ρίτσι – στόρι και το ‘κανε υπνοστεντόν;
Fifty Shades of Grey
Θυμήσου το όνομα: Σαμ Τέιλορ – Τζόνσον. Η τύπισσα θα αφήσει εποχή. Θα αποδείξει περίτρανα ότι η τέχνη μπορεί και θεραπεύει, πως ο κινηματογράφος μπορεί να αντικαταστήσει τα φάρμακα. Σοβαρά ρε μανάρι μου, αν κατάφερες να με κοιμήσεις σε ταινία για σαδομαζοχισμούς και σεξ, σκέψου τι παπάδες μπορείς να κάνεις με δράματα εποχής; Λεξοτανίλ και μαλακίες. Και κλάμα οι φαρμακευτικές…
Ο Ράπτης ταβλιάστηκε με…
Suicide Squad
Για να ‘μαι ειλικρινής κάθισα να το δω μόνο και μόνο για την Margot Robbie. Μήπως και είχε καμιά -αχχχχ- σκηνή, όπως τότε με τον Ντι Κάπριο στην Γουόλ Στριτ! Κι έπειτα για όλο το στόρι… Όταν κατάλαβα στα πρώτα δέκα λεπτά, ότι έχει να κάνει με επιστημονική φαντάσια, το σαλάκι άρχισε από μόνο του να πέφτει πάνω στο μπλουζάκι “κουφώματα & ψευδοροφές Κουτσούμπας” που ‘χω για ύπνο και το ροχαλητό ξεκίνησε δυναμικά να ηχεί στα Πατήσια…
The Prestige
Κάτι τα ακαταλαβίστικα ταχυδακτυλουργικά, λίγο οι δύο -κατ’ εμέ- απ’ τους πιο αντιπαθητικούς ηθοποιούς όλων των εποχών (o Βale και ο Jackman), όπως και η “μαζεμένη” Σκάρλετ και το πρώτο χασμουρητό δεν άργησε να έρθει. Έπειτα ξύπνησα, ξανακοιμήθηκα, πήγα τουαλέτα, κατούρησα έξω, έπλυνα δόντια, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα το στόρι αυτής της ταινίας. Και γιατί 8,5 ρε IMDb; Για κάτι μαγικά, μια Σκάρλετ με ταγιέρ και τον Μπάουϊ να κάνει τον Τέσλα;
Hail, Caesar
Έπρεπε να μείνω ξύπνιος. Έπρεπε. Ήμουν στο σινεμά. Είχα πληρώσει λεφτά. Είχα βγει δεύτερο ραντεβού. Έπρεπε. Αλλά είχα φάει μπόλικα ποπ κορν. Και νάτσος. Και η ταινία δεν έβγαζε νόημα. Κανένα νόημα. Ε, πολύ θέλει ο άνθρωπος; Μια ταινία που ασχολείται μ’ ένα γύρισμα μιας άλλης ταινίας που ‘χει να κάνει με τον Καίσαρα μόνο αδιάφορη μπορεί να είναι. Αδέλφια Κόεν, σας ΨΑΧΝΟΥΜΕ…
Harry Potter (σε όλα)
Απ’ την Φιλοσοφική Λίθος αν θυμάμαι καλά, μέχρι και τα τελευταία που έδειξε η τιβί, ειλικρινά προσπάθησα να τα δω. Αλλά δεν τα κατάφερα. Κουραστικές ταινίες. Αυτό μόνο. Εντάξει, δεν λέω, έπαιζε εκείνο το γκομενάκι που ‘χα μπανίσει η Emma, ωστόσο μετά το μισάωρο ήμουν τάβλα. Ξόρκια και σκούπες που πετάνε, άσε μας ρε Χαρούλη (όχι εσύ Γιάννη!)
Πολίτικη Κουζίνα
Η μάνα μου έκλαιγε με σπασμούς στο σινεμά, ενώ και η υπόλοιπη οικογένεια δεν πήγαινε πίσω. Μην στα πολυλογώ, λοιπόν, στο σινεμά δεν πήγα να το δω. Αλλά όταν το ‘βαλε το Alpha ήμουν απίκο. Η ταινία ξεκίνησε και άρχισε να μιλάει για μπαχαρικά. Βαρέθηκα. Είχε μουσική Ρεμπούτσικα. Νύσταξα. Ψιλοχαμήλωσα και στο πρώτο διαφημιστικό ξεράθηκα. Το ξαναπέτυχα κάνα χρόνο μετά, απ’ τη μέση περίπου. Τ’ αποτελέσματα; Μία απ’ τα ίδια.
Παρένθεση: Αν το παιδί μου δεν κοιμάται σε λίγα χρόνια θα του βάζω ταινίες με πρωταγωνιστή τον Χωραφά. Και θα σαπίζει στον ύπνο.
