Σου λένε για μια ταινία. Κι ανάμεσα στις κουβέντες ακούς “Sci Fi”. Ή σε λιγότερο εφετζίδικα ελληνικά “επιστημονική φαντασία”. Πες την αλήθεια, είτε σ’ αρέσει το είδος είτε όχι, το μυαλό σου αρχικά πάει σ’ ένα πράγμα. Πιτσίου – πιτσίου!
Δεν ξέρω πόσο σοβαρός μπορεί να είναι ένας αρθρογράφος που ξεκινάει έτσι το κείμενό του (με πιτσίου) αλλά εγώ που ξεκάθαρα καθόλου σοβαρός δεν είμαι, σκέφτηκα κάποια στιγμή πως η επιστημονική φαντασία στην πραγματικότητα δεν μου μοιάζει καθόλου. Ούτως ειπείν, είναι πολύ σοβαρή όταν θέλει.
Μια απ’ αυτές τις φορές, που το Sci Fi θέλησε να γίνει κάτι παραπάνω από λέιζερ και φωτορυθμικά, είναι το πρόσφατο Ex Machina που έρχεται στα Novacinema. Ε, και λέω, μια που έχει πρεμιέρα, δεν μαζεύω εδώ τα φιλαράκια του για πάρτι; 8 ταινίες λοιπόν γεμάτες φιλοσοφημένο μέλλον και πάσα σοβαρότητα χτυπάνε κουδούνι. Ανοίγω.
Υ.Γ. Star Wars fans της Ελλάδας, πατάξατε μεν, ακούσατε δε: oι Πόλεμοι των Άστρων είναι έπη που άλλαξαν την πορεία του κινηματογράφου, ίσως ο,τι καλύτερο γέννησε ποτέ η επιστημονική φαντασία. Ωστόσο δεν βρίσκονται εδώ μέσα, γιατί… ε, είναι γεμάτοι “πιτσίου-πιτσίου”!
Interstellar
Για κάποιους η καλύτερη ταινία της καριέρας του Κρις Νόλαν. Για κάποιους ένα φιλμ που φωνάζει πολύ, χωρίς να λέει κάτι τρομερό. Για κάποιους άλλους ένα οικολογικό δράμα σε συνθήκες αντιβαρύτητας. Ο,τι κι αν ισχύει, εγώ θα υποκλιθώ στη μαγκιά του τύπου που γύρισε τόσο διάστημα (σχεδόν) χωρίς καθόλου C.G.I και θα αφεθώ σε μια ταινία που μέσα στην υπερβολή της, ο Αϊνστάιν θα την απολάμβανε.
Gattaca
Στιλιστικό κρύσταλλο σ’ ένα μέλλον με αυτοκίνητα του ’60, καμπαρντίνες και ρεπούμπλικες. Πέρα όμως απ’ την εξαιρετική ατμόσφαιρα και τη νουάρ αισθητική, το φιλμ του Άντριου Νίκολ έχει πολλά ακόμα να δώσει. Τι κόστος έχει το όνειρο; Πόσος επίσημος ρατσισμός καραδοκεί στο μέλλον μας; Είναι ανήθικο να πας κόντρα στο νόμο που σου στερεί τον πιο αγνό σου στόχο; Γκάτακα.
Ex Machina
Ο προμηθεϊκός μύθος, η προσπάθεια ενός ανθρώπου να γίνει Θεός, η ανάγκη του δημιουργήματος να σπάσει τα δεσμά που του επιβάλλει ο δημιουργός.H ταινία παρουσιάζει μια σειρά από ηθικά διλήμματα γυρισμένα με κάμερα. Αν η τεχνητή νοημοσύνη δημιουργήσει μια μηχανή με συναισθήματα, πόση κυριαρχία μπορείς να έχεις ηθικά επάνω της; Ex Ante: μηναχή. Ex Post: ζωντανός οργανισμός. Ex Machina; Αν θες να την απολαύσεις έτσι όπως εσύ θέλεις με την υπηρεσία Nova On Demand, μπορείς να βλέπεις αυτό που θέλεις, στον χρόνο που επιθυμείς με το πάτημα ενός κουμπιού και χωρίς καμία επιπλέον χρέωση.
2001: A Space Odyssey
Από εδώ ξεκίνησε η επανάσταση. Είναι κοινή παραδοχή πως δίχως το 2001, δεν θα είχαμε Star Wars, δεν θα είχαμε Blade Runner, πιθανώς δεν θα είχαμε καθόλου ποιοτικό Sci Fi. Ο δάσκαλος Στάνλεϊ Κιούμπρικ (a.k.a. ο καλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών) δημιουργεί ένα αναλογικό έπος με ψηφιακή υφή, κι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο μέσα σε κάσκα αστροναύτη.
Το μέλλον, χτυπημένο από θανατηφόρα ασθένεια. Ένας κατάδικος γυρίζει στο παρελθόν για να εμποδίσει την αρχή της. Ο Τέρι Γκίλιαμ παίζει με έννοιες όπως “δικαστική πλάνη” και “αποδιοπομπαίος τράγος”, μέσα από μια ταινία σύμβολο εναλλακτικής επιστημονικής φαντασίας. Βοηθοί του, ο στιβαρός Μπρους Γουίλις, κι ο καλύτερος Μπραντ Πιτ της μεγάλης οθόνης.
Metropolis
1927. Ο κινηματογράφο μετράει τα βήματά του, κι ένας τεράστιος τύπος υπογράφει μια ταινία σταθμό στα παγκόσμια χρονικά. Ήταν ο Φριτζ Λανγκ και η Μητρόπολή του. Βιβλικές παραβολές, ταξική πάλη μέσα απ’ τον αγνό έρωτα, κι όλα αυτά σ’ ένα αφάνταστα ευφυές, βουβό μέλλον. Αν χωρίς το Space Odyssey δεν θα είχαμε όλα τα άλλα, χωρίς τη Μητρόπολη, δεν θα είχαμε το Space Odyssey. Και ίσως ούτε τους Μοντέρνους Καιρούς του Τσάρλι Τσάπλιν…
Blade Runner
Φαντασμαγορικό, επιβλητικό μέλλον από έναν ορεξάτο Ρίντλεϊ Σκότ, που τρία χρόνια μετά το πρώτο “μελλοντικό” του διαμαντάκι (Alien) προσφέρει στο κοινό το καλύτερο future noir που είδε ποτέ η μεγάλη οθόνη. Εξαιρετική ατμόσφαιρα, ατόφια τα διλήμματα του βιβλίου (το ηλεκτρικό πρόβατο) και ένας Xάρισον Φορντ που παντρεύει τέλεια τον δικό του Χαν Σόλο, με τον Τζ. Τζ. Γκίττες της Τσάινατάουν.
Forbidden Planet
To μακρινό 1956, ο Φρεντ Μ. Γουίλκοξ έκανε πράξη μια τολμηρή ιδέα. Η Τρικυμία, ένα απ’ τα πιο άγνωστα (και προσωπικά πιστεύω απ’ τα πιο όμορφα) έργα του Σέξπηρ, έβαζε πλώρη για το διάστημα. Η νύμφη θα γινόταν ρομπότ, το νησί – πλανήτης, όμως όλη η ψυχή του κλασικού έργου θα έμενε ανεπηρέαστη. Πανέμορφο αποτέλεσμα, τρομερά αναλογικά εφέ, σοβαρότητα και σεβασμός. Αν ζούσε ο Γουίλι να το δει, θα το λάτρευε!
Το ξέρω είναι πολύ περισσότερα. Ναι, δεν υπάρχει κράτος μαντάμ. Υπόσχομαι θα κάνω και 2ο μέρος, μη φωνάζετε όλοι μαζί!
