To Legion έρχεται να κάψει τα μυαλά του σινεμά!

Πρώτα ο ΜακΓκάιβερ και ~~τα βυζιά της Πάμελας~~ το Μπέιγουοτς βάλανε τις σειρές στον παγκόσμιο χάρτη. Ύστερα τα Φιλαράκια άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο τις αντιμετωπίζαμε ως τότε. (Το απαράδεκτο Sex and the City τo ‘χω έτσι κι αλλιώς γραμμένο σε πολύ απόκρυφα σημεία, οπότε) το Lost έγινε η πρώτη σειρά που κατέκτησε τον τίτλο must see, όμως στην πραγματικότητα η ιστορία των series παγκοσμίως είχε δύο μεγάλους σταθμούς. Δύο σταθμούς που πήραν απ’ το χεράκι την τηλεόραση και την έφεραν (σχεδόν) στο ύψος του κινηματογράφου. Ήταν οι τηλεοπτικοί Beatles και Doors. Το Prison Break και το Game of Thrones.

Αυτή η μικρή αναδρομή στη σύγχρονη ιστορία της τηλεόρασης, έγινε για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι σαφής: έμφυτη φλυαρία, γουστάρω πολύ να γράφω λέξεις (ο Ράπτης έχει πει ένα σωρό γι’ αυτό το θέμα). Συγχώρα με! Ο δεύτερος, είναι πως αυτή την εβδομάδα, θα ξεκινήσει να προβάλλεται μια σειρά που ίσως παίρνει τη σκυτάλη της πρώτης παραγράφου. Ακουμπάει στο σινεμά, γιατί θαυμάζει το σινεμά. Είναι το Legion: η πιο cine-lover σειρά που φτιάχτηκε ποτέ!

Εν αρχή ην η Μάρβελ

Και το ξεκαθαρίζω αυτό, γιατί ξέρω πως μερικές λέξεις τρομάζουν. Σινεφίλ, ας πούμε. Όμως όχι, εδώ ΔΕΝ πρόκειται να δεις αργόσυρτα πλάνα, νωχελικούς διαλόγους και “πολύ νόημα” που ‘λεγε κάποτε ο Χάρης ο Κλιν . Εδώ καθαρίζει για σένα η Μάρβελ. Θα δεις λοιπόν έναν τυπάκο κλεισμένο στο τρελάδικο, που παλεύει να βάλει μια τάξη στις φωνές μέσα στο κεφάλι του. Παλεύει να αποδεχτεί πως έχει σχιζοφρένεια κι όχι υπερδυνάμεις (ναι ε;). Ε, και στον ελεύθερο χρόνο του, παλεύει να ρίξει το γκομενάκι με τα ωραία μάτια που (όπως κάθε σωστό γκομενάκι με ωραία μάτια) δεν τον αφήνει να την αγγίξει. Τώρα βέβαια, αυτή η τύπισσα δεν αφήνει κανέναν να την αγγίξει (ούτε το χέρι να της πιάσει) οπότε μάλλον δεν το λες χυλόπιτα. Πώς το λες; Eγώ δεν σποϊλάρω, λεβέντες. Δείτε και θα καταλάβετε.

Με την ευκαιρία, μικρή διακοπή για φιλανθρωπικό διαφημιστικό μήνυμα: Σποϊλεράδες ξέρουμε πού μένετε, ξέρουμε τι οδηγάτε, είμαστε χιλιάδες κι ερχόμαστε. Επιστροφή στην κανονική ροή του προγράμματός μας.

Αν ο Κιούμπρικ έκανε τηλεόραση…

…θα είχαμε δει το Legion χρόνια πριν. Και για να μην το παίζω μάγκας, πριν δω το πρώτο επεισόδιο με είχαν προειδοποιήσει: έχει αναφορές σε Ντέιβιντ Λιντς και Κιούμπρικ. Ε, στον Λιντς είχε όντως αναφορές (ειδικά οι παππούδες κι ο τύπος – δέντρο βγάζανε μάτι!). Στον Κιούμπρικ απ’ την άλλη, είχε λατρεία! Η ψυχρή κάμερα του τρελοκομείου σε ευθεία αντίθεση με τη ζέστη των ασθενών του. Η αντίθεση κόκκινο – άσπρο, η ατμόσφαιρα που σε κρατάει πίσω απ’ το τζάμι, τα κρύα κοφτερά πλάνα και το χιούμορ που ξεπερνάει τις ατάκες και γίνεται ένα με τον φακό. Όλα φωνάζουν Στάνλεϊ, όλα φανερώνουν πως ο δημιουργός Νόα Χώλεϊ μεγάλωσε με Λάμψη, με Κουρδιστό Πορτοκάλι και Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα. Ο Νόα Χώλεϊ που (αν το όνομα κάτι σου λέει) κρύβεται και πίσω από το Fargo. Kαι ναι, αν είσαι φαν, θα βρεις αρκετό Fargo να αχνοφαίνεται μες στο στιλιζάρισμα του Legion.

Στιλ – Διακόσμηση – Τεχνικά (;) Μέσα

Γεγονός: δεν μ’ αρέσει καμία απ’ τις λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν στον παραπάνω τίτλο (ντάξει, λίγο το στιλ). Ωστόσο θα ήταν πολύ άδικο να μην κάνω κουβέντα για μερικούς εξαιρετικούς “γάμους” που είχαμε εδώ πέρα. Aπ’ τη μια μινιμαλισμός στα κτήρια και φουτουριστικός φωτισμός, απ’ την άλλη παλιομοδίτικες πολυθρόνες και ρούχα του ’70. Από τη μια η μουσικάρα της πρώτης σκηνής, κι από την άλλη η καλοκουρδισμένη ηχορύπανση (λέγε με ντάμπστεπ) των slow motion. Με δυο λόγια, καλόγουστες αντιθέσεις! Και μια που είπα slow motion, δείτε παρακάτω. Kαθαρή εικόνα, απίθανη σύλληψη, ο ορισμός της τάξης στο χάος. Πώς το κατάφεραν; ΧΩΡΙΣ C.G.I.! Αν τώρα αυτό δεν λέγεται πλάνο – αριστούργημα, ε τότε δεν ξέρω πώς στο διάολο λέγεται. Όμως μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, άρα μάλλον ήρθε η ώρα να σταματήσω να γράφω. Απολαύστε κάμποσες χιλιάρες λέξεις μαζεμένες: