ΟΚ λοιπόν πάμε πάλι στο κλάμα. Στις ζητωκραυγές, στους αλαλαγμούς, στον ουρανομήκη ενθουσιασμό: Έρχεται στην Ελλάδα ο Nick Cave! Αλληλούια, τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε, ούτε θα ξαναγίνει, Δευτέρα Παρουσία και Γένεσις μαζί και ταυτοχρόνως, από τα’ αστέρια θα φαίνεται, το κατούρησα το βρακί απ’ τη χαρά μου. Και άλλα πολλά, φίσκα το ίντερνετ και τα social media, ζωή να έχετε να τα διαβάζετε.
Ας υποδεχθούμε λοιπόν την περσόνα Cave. Τον επαναστάτη, τον εγκληματία, τον λυκάνθρωπο, που θα μας πει τις αλήθειες που δεν είπε κανένας άλλος. Γιατί αυτό θέλουμε εδώ που τα λέμε. Έναν υιό ιεροκήρυκα που είναι ιεροκήρυκας κι ο ίδιος, από την πρώτη μέρα που έπιασε το μικρόφωνο. Και αναμένουμε τη σωτηρία μας μέσω των χειρών του.
Κάπως έτσι ήταν από την δεκαετία του ογδόντα, όταν είχαμε υποδεχθεί τον Cave στο «Χύμα», μόνο που τότε όλη η μπάντα του ήταν τρελή κι αλλοπαρμένη. Και μπροστά στον λισσασμένο Tracy Pew, παναγίτσα ήταν ο Nick εδώ που τα λέμε. Αφήστε που στις προσωπικές του συναναστροφές (τον έχω κουβεντιάσει σε ταβέρνα στην Καισαριανή, χώρια οι συνεντεύξεις για έντυπα και ραδιόφωνο), ήταν κάτι παραπάνω από βαρετός.
Μπορεί να μας βαριότανε όλους γιατί έβρισκε την πρέζα πιο συναρπαστική. Μπορεί να του φαινόμασταν μικροί και ασήμαντοι και βλάκες. Σημασία έχει πως από τότε που την έκοψε και την εγκατέλειψε ως κινητήρια δύναμη, πήγε σε μεγάλο βαθμό περίπατο και η έμπνευσή του. Και αραδιάζει τον έναν μετά τους άλλους δίσκους πιο επίπεδους κι από δίσκο σερβιρίσματος. Ακόμη και τον τελευταίο που τον αφιέρωσε στον αδικοχαμένο γιό του…
Ας πάμε λοιπόν να τον δούμε, κακό δεν κάνει. Αλλά να τον υποδεχθούμε ως ισαπόστολο και αρχιερέα; Δεν νομίζω παιδιά. Περάσανε τα χρόνια και αποδείχθηκε ότι είναι ένας ακόμη κοινός θνητός. Και ο κάποτε συναρπαστικός θυμός του θυμίζει όλο και περισσότερο μεσήλικη γκρίνια. Και τίποτε παραπάνω.
