Πέμπτη βραδάκι, ψωλοκρύο, φεύγω από το γραφείο και μπαίνω στο αυτοκίνητο να πάρω μία φίλη μου να πάμε θέατρο.
– Τι θα δούμε;
– Δεν θυμάμαι.
– Πώς λέγεται ρε παιδί μου;
– Κάτι με ένα περίεργο όνομα.
Σιωπή…
Όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, δεν πήγαμε με την καλύτερη διάθεση στο θέατρο, απλά δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να μείνουμε στο σπίτι. Ωστόσο υπήρξαμε τυχεροί αφού “Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη” μας έφτιαξε τόσο πολύ το βράδυ που πήγαμε και πλακώσαμε τις κοτομπουκιές στην Μιχαλακοπούλου που σε όλη τη διαδρομή ξαναλέγαμε μερικές από τις γαμάτες ατάκες της παράστασης.
Στα βασικά. Θέατρο Bios, πρεμιέρα της παράστασης “Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη” του Τζοβάνι Γκουαρέσκι, σε διασκευή και σκηνοθεσία των δύο πρωταγωνιστών, Αμαλίας Καβάλη, Γιάννη Σοφολόγη. Πίνουμε τη μπυρίτσα μας στο εξαιρετικό μπαρ του Bios και κατεβαίνουμε για να δούμε το έργο.
Πλαστικές καρέκλες για το κοινό (γύρω στις 50-60) με τις μπροστινές να έχουν κομμένα πόδια για να μην εμποδίζεται κανενός η θέα. Ομολογουμένως πανέξυπνο, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Στον τοίχο πέτρα (οκ, απλά αισθητικά όμορφο), σκοτάδι και όση ώρα ο κόσμος κάθεται στη θέση του οι δύο ηθοποιοί περιμένουν κολλημένοι πρόσωπο με πρόσωπο. Στο βάθος διακρίνεται ένας μαυροντυμένος κιθαρίστας και έξω από το κάδρο ο άνθρωπος που επιμελείται τον εξαιρετικό φωτισμό.
Η παράσταση αρχίζει και καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή ότι η μουσική θα παίξει καθοριστικό ρόλο, αφού οι κινήσεις των ηθοποιών ουσιαστικά πατούν πάνω στις νότες του Gary Salomon, που έχει γράψει και την πρωτότυπη μουσική του έργου. Μαθαίνεις ότι η Κλοτίλδη λέγεται Τρολ στο επώνυμο και ίσως περνάει από το μυαλό σου το τι θα ακολουθήσει, αφού ένα τέτοιο επώνυμο δεν μπορεί να είναι τυχαίο.
Βρισκόμαστε κάπου στον 19ο αιώνα και παρακολουθούμε την ζωή της Κλοτίλδης, της κοπέλας που θεωρείται η πιο περιζήτητη νύφη στην πόλη της. Την θέλουν όλοι εκτός από τον Φιλιμάριο που την βρίσκει τουλάχιστον ενοχλητική. Εκείνη για να τον εκδικηθεί του στήνει μία φάρσα που όμως δεν πηγαίνει καθόλου καλά και ξεφεύγει τελείως από τον έλεγχό της. Αυτή είναι η ιστορία που ομολογουμένως όπως την ακούς, δεν σε εντυπωσιάζει κιόλας. Λογικό.
Αυτή η κωμωδία όμως, δεν μοιάζει καθόλου με όσες έχεις δει μέχρι σήμερα. Στο δικό μου μυαλό, από τα πρώτα λεπτά ήρθε η σκέψη πως αυτό που παρακολουθώ είναι το χιούμορ της γενιάς του ίντερνετ. Το χιούμορ που το μοιράζομαι με τους φίλους μου και που η μάνα μου μάλλον δεν θα εκτιμούσε και πολύ. Αυτό το υπέροχο χιούμορ, το σουρεαλιστικό, το αυτοσαρκαστικό, το άκυρο που από την ακυρίλα του σε κάνει και κατουριέσαι στο γέλιο.
Δεν θέλω να υποτιμήσω τη δουλειά του Τζοβάνι Γκουαρέσκι που μπορεί να είναι εξαιρετικός (και κάποιοι να με βρίζουν τώρα), αλλά θεωρώ την ιστορία πολύ μέτρια. Το ότι αυτή η πλοκή με καθήλωσε και με έκανε να πονέσω από το γέλιο, οφείλεται 100% στην Αμαλία Καβάλη και τον Γιάννη Σοφολόγη που επιμελήθηκαν την σκηνοθεσία και τη διασκευή και του άλλαξαν τα φώτα (και σε όσους δούλεψαν για αυτή την παράσταση ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ).
Όλο το σκηνικό ήταν ένα τραπέζι. Ένα τραπέζι που έγινε δελφίνι, πειρατικό πλοίο, νησί, φυλακή, κτίριο και πολλά άλλα. Ένα τραπέζι που μας έδειξε όλη τη σκηνοθετική ευφυΐα των συντελεστών που το έκαναν να μοιάζει με τον αστυνόμο Σαΐνη από τις πολλές μεταμορφώσεις και τα “γκάτζετ” που ξεφύτρωναν.
Η Αμαλία Καβάλη ερωτεύσιμη μέχρι θανάτου, δίνει μια ερμηνεία που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν είναι ήδη γνωστή στο ευρύ κοινό, αφού δείχνει τις δυνατότητές της με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Από την άλλη, ο Γιάννης Σοφολόγης είναι επιβλητικός εστιάζοντας στην αστεία πλευρά των χαρακτήρων που υποδύεται και βγάζει στοιχεία καλού stand up comedian με τις ρεαλιστικές παρεμβάσεις μέσα στη πλοκή. Ο μουσικός Gary Salomon δίνει κι εκείνος τη δική του πινελιά συνοδευτικά στους άλλους δύο, αλλά είναι αυτό που λέμε “τόσο-όσο”. Ακριβώς αυτό που χρειαζόταν για να δωθεί ένας διαφορετικός τόνος.
Τη λάτρεψα αυτή την παράσταση. Μου άρεσε γιατί είδα να πετυχαίνουν όλα αυτά για τα οποία ώρες ώρες αμφιβάλλω. Είδα τον τύπο του χιούμορ που λατρεύω (και που προσπαθώ να υπηρετώ) να βγαίνει στο “σανίδι” από τρεις υπερταλαντούχους ανθρώπους που το έκαναν υποδειγματικά και χωρίς υπερβολές.
Μάλλον όχι. Με υπερβολές το έκαναν. ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΡΕΠΕ.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Διασκευή & Σκηνοθεσία: Αμαλία Καβάλη-Γιάννης Σοφολόγης
Πρωτοτυπη Μουσική: Gary Salomon
Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλλη
Κουστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Eπικοινωνία παράστασης: Μαρία Τσολάκη | 6974 76 78 90, 210 76 27 966 | [email protected] &
Ευαγγελία Σκρομπόλα | 6972 54 70 75 | [email protected]
Ερμηνεία: Αμαλία Καβάλη – Γιάννης Σοφολόγης
Μουσικός επί σκηνής: Gary Salomon
INFO
Πρεμιέρα: Πέμπτη, 26 Ιανουαρίου 2017 στις 21:00
Παραστάσεις: από Πέμπτη, 26 Ιανουαρίου 2017 έως Κυριακή, 05 Φεβρουαρίου 2017
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη με Κυριακή στις 21:00
Εισιτήριο: 10 ευρώ (ενιαίο)
Χώρος: ΒΙΟS
Διεύθυνση: Πειραιώς 84. Αθήνα
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210-3425335
