Ξέρουμε τι σκέφτεσαι. “Πάει… αυτοί στο Provocateur έχασαν τα λογικά τους και πάνε να μας πουλήσουν ότι οι αστυνομικοί είναι φίλοι μας.“
Όχι δεν είναι έτσι.
Η κουβέντα για το αν οι αστυνομικοί δεν είναι είναι φίλοι μας κι αν κάνουν τελικά καλά τη δουλειά τους, είναι μεγάλη συζήτηση και σε καμία των περιπτώσεων δεν θα την κάνουμε τώρα.
Απλά, το δίδυμο Ράπτης & Γεροντόπουλος πήρε την απόφαση να δώσει το ρισπέκτ στους δικούς του αγαπημένους κινηματογραφικούς μπάτσους, οι οποίοι -αποδεδειγμένα- ήταν εξαιρετικοί μπάτσοι. Και όποιος τους πει γουρούνια… είναι μυρωδιάς και φοράει παρωπίδες!
Ξεκινάμε;
Frank Serpico (Serpico)
Τίμιος, ειλικρινής, μα πάνω απ’ όλα ΚΑΚΑΛΑΤΟΣ. Αυτά τα τρία επίθετα και μόνο (άντε και χίπις!) μπορούν να χαρακτηρίσουν επακριβώς το ποιος ήταν ο Φρανκ Σέρπικο (βασισμένο σε αληθινή ιστορία). Ήταν ένας τύπος που δεν τα τακίμιασε με εμπόρους ναρκωτικών -όπως έκαναν οι συνάδελφοί του-, δεν εξαγοράστηκε ποτέ, και ίσα ίσα δηλαδή, ξεσκέπασε και το κύκλωμα διαφθοράς της ίδιας της αστυνομίας. Ολομόναχος. Και στο τέλος, δικαιώθηκε! Παρένθεση για όσους δεν γνωρίζουν: η μουσική της ταινίας ήταν απ’ τα χεράκια του Μίκη Θεοδωράκη.
William Somerset (Seven)
Πας να γράψεις για τον Ντετέκτιβ Σόμερσετ και θυμάσαι αυτό το γαμημένο τέλος και σου σπάει η καρδιά σε μικρά μικρά κομματάκια. Τέλος πάντων. Ευγενικός, ντροπαλός και φυσικά ατσίδα στη δουλειά του. Εδώ ακόμα και λίγες μέρες προτού πάρει τη σύνταξή του, τίμησε το σήμα του και δεν σταμάτησε να δουλεύει ψάχνοντας έναν ψυχοπαθή δολοφόνο. Τον οποίο και “τσάκωσε” αριστουργηματικά, ακόμα κι αν βρισκόταν στην τρίτη ηλικία. (Να τα βλέπουν κάποιοι κάποιοι που μόνο κόβουν κλήσεις σε πιτσιρίκια με παπάκια!)
Clarice Starling (The Silence of the Lambs)
Ω, μάι γκαντ. Όταν αναφερόμαστε στην μαθητευόμενη Κλαρίς του FBI -η οποία συνομίλησε στα ίσια με τον Hannibal Lecter και τον ανάγκασε μέχρι και να της χαμογελάσει- είναι απαραίτητο να δείχνουμε και τον απαραίτητο σεβασμό. Ε ναι, όταν οι υπόλοιποι στο τμήμα χαζολογούσαν από ‘δω κι από ‘κει, εκείνη έκανε έργο. (Όλα τα παράσημα για πάρτη σου Κλαρίς μου). Και επιπλέον, γνώριζε πότε να το χρησιμοποιήσει το ρημάδι και πώς να επικοινωνεί με δολοφόνους, κανίβαλους και “κανίβαλους” προϊστάμενους.
John MacClane (Die Hard)
Ο “πολύ σκληρός για να πεθάνει” Μπρους Γουίλις, ήταν ο ορισμός του μπάτσου στα τέλη του ’80. Καταρχήν σκληρός, αλλά ταυτόχρονα μεσαιωνικά ρομαντικός (όλη την ταλαιπωρία την τρώει για να σώσει τη γυναίκα του – ιππότης!) και με τρομερό χιουμοράκι. Στο τέλος της μέρας, η μαγκιά του δεν είναι που τα βάζει ολομόναχος μ’ ένα μάτσο τρομοκράτες, αλλά που πριν τους καθαρίσει τους έχει κάνει τα νεύρα κορδελάκια. Good job, Johnny!
Μartin Riggs (Lethal Weapon)
Το άλλο μισό του MacClane στην κατηγορία “σκληρός μπάτσος του ’80”, έχει μια μικρή ιδιαιτερότητα: είναι στ’ αλήθεια παλαβός. Αυτοκτονικός, καταθλιπτικός, ενοχικός, κι άλλες λέξεις που επιστημονικά αποτυπώνουν το “θεόμουρλος”, περιγράφουν τέλεια ένα μπάτσο που ζει σε τροχόσπιτο στην έρημο με το σκύλο του και μια φωτογραφία της νεκρής γυναίκας του. Ωστόσο, είναι τρομερό παιδί και σκίζεται να βοηθήσει όταν τον χρειάζεται ο συνεργάτης, ενώ η τρέλα εν τέλη βγαίνει σε καλό. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί να δείρει με καράτε τον τελικό του αντίπαλο γιατί… γιατί έτσι!
Vincent Hanna (Heat)
Καταρχάς είναι ο Πατσίνο, και η αγάπη των συντακτών για την πιο γοητευτικά άσχημη μούρη του σινεμά είναι δεδομένη (βλέπε Σέρπικο). Στον αντίποδα, έχει απέναντί του ολόκληρο Ντε Νίρο. Και φυσικά πώς να αφήσεις έξω από μια λίστα με τους καλύτερους “καλούς” μπάτσους τον κύριο Hanna, που στο απόλυτο ένας εναντίον ενός της κινηματογραφικής ιστορίας, και με τεράστιο σεβασμό προς τον αντίπαλό του, έκανε στόχο ζωής να τον σταματήσει. Όχι για λόγους προσωπικής εκδίκησης, αλλά γιατί έτσι είναι το σωστό. Γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Πόσο τίμιος;
Bonus: Paul Blart (Mall Cop)
Το λοιπόν: ο Μπάτσος του Μολ δεν οπλοφορούσε. Δεν οδηγούσε κάποιο αυτοκίνητο υπερπαραγωγή και φυσικά δεν ήταν “κομμάτια” σαν τον Γουίλις τον Μπρους. Ήξερε ωστόσο, να προστατεύει τους πολίτες και να μην τους αφήνει στο έλεος των κακοποιών. Και ναι, στο τέλος έδειξε και το ποιος είναι ο πιο σκληρός καριόλης σε όλο το εμπορικό.
Εννοείται ότι περιμένουμε να μας γράψεις στα σχόλια και τον δικό σου αγαπημένο μπάτσο. Κινηματογραφικό πάντα, έτσι; 
