5 καλοί λόγοι για να δεις το Έτερος Εγώ!

Τι ταινίες παράγει η Ελλάδα; Ελληνικές. Εύκολη απάντηση σε μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Βλέπεις, όταν μια χώρα έχει κάνει το σύνολο του κινηματογράφου της “κατηγορία σε βίντεο κλαμπ”, αυτό σημαίνει πως κάτι πάει πολύ λάθος. Πολύ λάθος.

Καταλαβαίνω πως δεν είναι εύκολο με το μπάτζετ και το αναμενόμενο κοινό να δούμε ποτέ εν ελλάδι μια αξιοπρεπή sci-fi παραγωγή. Ένα θρίλερ όμως; Μια αστυνομική περιπέτεια; Κάποτε είχαμε τέτοιες, τώρα γιατί όχι; Τι χρειάζεται; Μια καλή ιδέα, όρεξη για δουλειά και ταλέντο. Δεν έχουμε;

Πώς δεν έχουμε. Απλά αυτό το ταλέντο κι η όρεξη χάνεται μέσα στο χαμό της ελληνική “κατηγορίας” μας. Το τελευταίο δείγμα καλού ελληνικού αστυνομικού θρίλερ λέγεται Έτερος Εγώ και είναι εδώ (στους κινηματογράφους απ’ τις 19 Ιανουαρίου) για να διεκδικήσει τη θέση του στα μάτια σου. Γιατί να του δώσεις αυτή τη θέση; Για μια σειρά από καλούς λόγους:

1. Γιατί σ’ αρέσουν (ή δεν σ’ αρέσουν) τα μαθηματικά
Είσαι απ’ αυτούς που λύνουν εξισώσεις στην παραλία; Έχεις κρυφή ελπίδα να αποδείξεις την εικασία του Γκόλντμπαχ; Απ’ τη στιγμή που τελείωσες το Oxford Murders ψάχνεις αντίστοιχη ταινία και δεν βρίσκεις; Τώρα τη βρήκες. Με τα θεωρήματά της, με τους φόνους της, με το μυστήριό της και με εξαιρετικό φινάλε. Όμως ας πούμε ότι είσαι από τους άλλους. Ότι τα μαθηματικά σου χαλούσανε τη μέρα στο σχολείο, κι ακόμα βγάζεις αναφυλαξία όταν ακούς “αξίωμα”. Υπάρχει πρόβλημα; Κανένα πρόβλημα. Βλέπεις, στην πραγματικότητα η μαθηματική βάση του Έτερος Εγώ είναι τόσο απλή που ούτε θα σε ενοχλήσει. Απλώς θα σε βοηθήσει να απολαύσεις μια εξαίρετη σειρά νεκρών. Μην το σκέφτεσαι παραπάνω αδερφέ, σ’ αρέσουν ή όχι τα μαθηματικά, εδώ είσαι!

2. Γιατί δεν κολυμπάει στην ελληνική μιζέρια
Είναι κοινή ομολογία, ο ελληνικός κινηματογράφος ζει στη μιζέρια του. Όχι επειδή θέλει τα ελληνικά προβλήματα στο επίκεντρο (κρίση, μεταναστευτικό, πολιτική διαφθορά) αλλά επειδή αρνείται οτιδήποτε δεν κινείται γύρω απ’ αυτά. “Αν δεν δείξεις κρίση, δεν είσαι Ελλάδα” είναι το τσιτάτο της εποχής. Ο “άλλος εαυτός” ωστόσο είναι μεν ελληνικό μυστήριο, όμως πρώτα απ’ όλα είναι μυστήριο. Και ξέρει να σέβεται τον θεατή του που πέρασε την πόρτα της αίθουσας για να δει ένα κουβάρι να ξετυλίγεται. Αυτό το κουβάρι δεν χρειάζεται τα κλισέ των ημερών (και είναι μαγκιά των συντελεστών που δεν έπεσαν στο τρυπάκι). Χρειάζεται μόνο έναν καλό λαβύρινθο, κι ο λαβύρινθος του Σωτήρη Τσαφούλια είναι πολύ καλός.

Στο τέλος τέλος, δεν κατάλαβα, ζήτησε ποτέ κανείς στοιχεία ταυτότητας απ’ το Seven; Με τα δικά μας γιατί είμαστε μίζεροι;

3. Γιατί δεν φοβάται να είναι φιλόδοξο
“Seven έγραψες;” Αμέ, Seven έγραψα. Όμως για να προλάβω τις οποιες πικρόχολες εξυπνάδες, το Έτερος Εγώ δεν συγκρίνεται με το αριστούργημα του Φίντσερ. Ξέρεις γιατί; Γιατί ΚΑΝΕΝΑ φιλμ του είδους δεν συγκρίνεται με το αριστούργημα του Φίντσερ. Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν συγκρίνεται και με όλα τα υπόλοιπα. Η ταινία όχι μόνο βγαίνει απ’ το ντόπιο καβούκι μας και κοιτάζει με θράσος τον κόσμο, αλλά περνάει στο δρόμο και κάμποσες απ’ τις πολυβραβευμένες διεθνείς παραγωγές που κάποτε κοιτούσαμε με θαυμασμό και λέγαμε “η Ελλάδα γιατί να μην μπορεί;”. Μπόρεσε!

4. Γιατί ο Δαδακαρίδης είναι ενοχλητικά καλός στο ρόλο του
Δεν κάνω πλάκα. ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ καλός. Βλέπεις, ο πρωταγωνιστής της ιστορία παρουσιάζει τα σημάδια του μικρού αυτισμού που χαρακτηρίζει τις ιδιοφυίες, κι ο Πυγμαλίωνας είναι τόσο πειστικός μέσα σ’ αυτό το ευαίσθητα απρόσιτο κοστούμι, που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι δεν έχει Άσπεργκερ κι ο ίδιος (δεν έχει!). Διακριτικά κι υπέροχα άβολος, γεμάτος μια εσωτερική ανασφάλεια και μια ανάγκη να βγει απ’ την ίδια του την αμηχανία. Κάπου εκεί έρχεται (τι άλλο;) μια γυναίκα, όμως εγώ δεν μπορώ να πω άλλα…

5. Γιατί ο Τσαφούλιας είχε μια τρομερή ιδέα και τη γύρισε με μεράκι
Τελικά εδώ είναι όλο το ζουμί. Μια πολύ καλή ιδέα και αρκετή όρεξη να την υλοποιήσεις. Προσφάτως ο ίδιος ο σκηνοθέτης δήλωσε το προφανές: “Δεν κάνουμε σινεμά στην Ελλάδα για τα εισιτήρια, ούτε για να γίνουμε γνωστοί”. Τον πιστεύεις; Αν δεις την ταινία του θα τον πιστέψεις! Άρτια όσαν αφορά τα τεχνικά της μέρη, έξυπνη και στιβαρή σεναριακά, με μεγάλη προσοχή στις σινεφίλ αναφορές της (ο ίδιος το αρνείται αλλά μέσα στην ταινία του συμβιώνουν ο Φίντσερ, ο Λιντς κι ο Κρόνεμπεργκ, αν έγινε ακούσια ακόμα καλύτερα!). Όμως η μεγάλη δύναμη του φιλμ είναι το μεράκι. Ένα μεράκι, μια όρεξη, μια απίθανη διάθεση να φτιάξει κάτι για το οποίο θα είναι καταρχάς περήφανος ο ίδιος. Γνώμη μου Σωτήρη, να είσαι.

Υ.Γ: Φρανσουά Κλουζέ
Δεν ήθελα να είναι ένας λόγος από μόνος του, γιατί θα καταπλάκωνε όλους τους υπόλοιπους. Όμως δεν μπορώ να μην αναφέρω τη συμμετοχή στον “Έτερο Εγώ” ενός εκ των κορυφαίων Ευρωπαίων ηθοποιών της γενιάς του. Όποιος βλέπει γαλλικό σινεμά, ξέρει για τι πράγμα μιλάω. Μαντάμς ε μεσιέ, ο Κύριος Κλουζέ.