Aς το παραδεχτούμε. Κι εσύ το ξέρεις, κι εγώ το ξέρω και όλοι το ξέρουν ότι στον αμερικάνικο πλανήτη του κινηματογράφου, το Τσου-Λου είναι τα Όσκαρ και το Γιουρόπα οι Χρυσές Σφαίρες. Ακόμη κι ο πιο μεγάλος κουλτούρας σινεφίλ έχει πει κάποτε: “Ηθοποιάρα, δύο Όσκαρ έχει”. Ποτέ δεν θ’ ακούσεις κάτι ανάλογο για τις Σφαίρες. Στο κάτω κάτω ο Ντικάπριο είχε Σφαίρες, Όσκαρ μας έπρηξε να πάρει. Άρα, σιγά τις Σφαίρες, σωστά; Σωστά; Ε, όχι ρε μαν, εννοείται λάθος!
Μάθε λοιπόν πως ο… “προθάλαμος των Όσκαρ” όχι μόνο δεν είναι απλά προθάλαμος, αλλά μερικές φορές διαλέγει καλύτερα απ’ το σαλονάτο βραβείο. Δεν με πιστεύεις; Λοιπόν, δες παρακάτω μερικές περιπτώσεις που βγάζουνε μάτι, κι ύστερα δες με άλλο μάτι την απονομή των Χρυσών Σφαιρών στα NovaCinema. Πού ξέρεις, ίσως και φέτος να χτύπησαν διάνα εκεί που τα αγαλματάκια χτυπάνε το κεφάλι μας.
Πάρε πρώτα μια τζούρα απονομής κι ύστερα διάβασε και φρίξε:
1997 (Έντουαρτ Νόρτον – Primal Fear / Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ – Jerry Maguire)
Πολύ χοντρό. Ο Νόρτον στην πρώτη ταινία της καριέρας του αντιμετωπίζει τον πιο απαιτητικό και δύσκολο ρόλο της ζωής του. Ερμηνευτική βιρτουοζιτέ απ’ τον πιτσιρίκο Έντι, που μας αφήνει άφωνους (στην κυριολεξία!), γραπώνει τη “Σφαίρα” αλλά χάνει τον “θείο” απ’ τον χαζοχαρούμενα έντονο Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ του έτσι κι αλλιώς αμετροεπούς Τζέρι Μαγκουάιρ. Μαλακία.
2000 (Τζιμ Κάρεϊ – Man on the Moon / Κέβιν Σπέισι – American Beauty)
Ο Κέβιν Σπέισι είναι ηθοποιάρα. Κανείς δεν διαφωνεί. Ακριβώς γι’ αυτό όμως, στο Αμέρικαν Μπιούτι… ε, σιγά και τι έκανε! Απ’ την άλλη μεριά ο (εξίσου ηθοποιάρα) Τζιμ Κάρεϊ μελετάει και αποδίδει τον Άντι Κάουφμαν με εξαιρετική πιστότητα και χωρίς να τον κάνει καρικατούρα. Μαντέψτε ποιος πήρε Σφαίρα και ποιος άγαλμα.
2001 (Τομ Χανκς – Castaway / Ράσελ Κρόου – Gladiator)
Καταρχάς (μην τα ξαναλέμε), τους κατουράει και τους δύο ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ του Τζέφρι Ρας. Ωστόσο, στο one on one, καλός ο Κρόου ο Μάξιμος ο οσκαρικός, αλλά ο άλλος ρε φίλε πήρε ολόκληρη ταινία πάνω του. Χτυπιόταν, φώναζε, άναβε φωτιές, ο,τι είδες από Ναυαγό ήταν ο Τομ Χανκς ολομόναχος. Αυτός κι η μπάλα (Wilson for president!).
2002 (Ράσελ Κρόου – A Beautiful Mind / Ντένζελ Ουάσινγκτον – Training Day)
Κι επειδή στο Χόλιγουντ δεν χάνουν ευκαιρία να διορθώσουν το λάθος με λάθος, την επόμενη χρονιά ο Ράσελ δίνει μια απ’ τις πιο σπουδαίες παραστάσεις του σύγχρονου κινηματογράφου, γραπώνει τη Σφαίρα αλλά η ακαδημία λέει: “Όσκαρ πήρε πέρσι, φέτος άλλος”. Ποιος άλλος; Ο Ντένζελ Ουάσινγκτον σε ρόλο “σαββατοκύριακου”. Γελάει ο κόσμος…
2005 (Κλάιβ Όουεν – Closer / Μόργκαν Φρίμαν – Million Dollar Baby)
Δεν φτάνει που κανείς δεν έδωσε προσοχή σ’ αυτό το ερωτικό έπος που ακούει στο όνομα “Closer” (ενώ το “γυναικείο Ρόκι” σάρωσε τα βραβεία), έπρεπε κι ο υπερβατικός Κλάιβ Όουεν με το συναισθηματικό του μπινελίκι, να χάσει το άγαλμα απ’ τον (υπόκλιση όπως και να ‘χει) Μόργκαν Φρίμαν. Λοιπόν κύριοι, Freeman is the God, δεν είχε ανάγκη τη συμπόνια σας. Κι ο “σφαιράτος” Όουεν δικαιούταν το Όσκαρ του!
2005 (Νάταλι Πόρτμαν – Closer / Κέιτ Μπλάνσετ – The Aviator)
Ομοίως με παραπάνω, ναι η Μπλάνσετ καταπληκτική, ναι μπήκε στο πετσί ολόκληρης Κάθριν Χέπμπορν (!), όμως εκείνη τη χρονιά το Ναταλάκι έκλεβε καρδιές με δακρυσμένα μάτια και ροζ περούκα. Σφαίρα – Όσκαρ, άσσος με χάντικαπ. Γνώμη μου.
2006 (Brokeback Mountain / Crash)
Χρειάζεται να πω κάτι; Το πιο αμφιλεγόμενο αγαλαμτάκι όλων των εποχών (μέχρι που ήρθε το 2011 και μας έφαγε μια και καλή τα τζιέρια), απέναντι σε μια Χρυσή Σφαιρά αν μη τι άλλο τίμια. Προσωπικά, σε μια χρονιά γεμάτη ταινιάρες, θα έδινα και τα δύο βραβεία στο Match Point. Όπως και να ‘χει πάντως… μπάρμπα Όσκαρ, Crash είναι μόνο ένα!
2008 (Kέιτ Μπλάνσετ – I’m Not There / Τίλντα Σουίντον – Michael Clayton)
Και ξανά μανά τα ίδια. Η αξιοπρεπέστατη Τίλντα Σουίντον κερδίζει ΄Β γυναικείο για μια ερμηνεία βγαλμένη απ’ το τσεπάκι της, την ώρα που η Μπλάνσετ παίζει… τον Μπομπ Ντίλαν! Οι Σφαίρες την εκτίμησαν, τα Όσκαρ τη γαργάρα τους, τα ορφανά πορεύονται κι οι χείρες κονομιόνται που λέει κι ο Αυγολέμονος!
2010 (Avatar / The Hurt Locker)
Κάκιστη χρονιά. Τσεκ. Avatar = Ποκαχόντας στο διάστημα. Τσεκ. Στην άλλη γωνία του ρινγκ όμως, το Hurt Locker ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΤΑΙΝΙΑ! Μια ανυπόφορη πολεμοπαπάτζα με κουλτουρέ (όχι στ’ αλήθεια θαρραλέο) περιτύλιγμα, σήκωσε ψηλά το πιο απαράδεκτο αγαλματάκι όλων των εποχών, την ώρα που οι Σφαίρες είχαν ήδη επιλέξει το μη χείρον (βέλτιστον).
