Είναι δύσκολο να ταυτιστείς με βιωματικά βιβλία. Πρέπει το στόρι να αγγίξει κάποια ευαίσθητη κρυφή χορδή σου και να σε πιάσει κατευθείαν απ’ τον λαιμό.
Ε να λοιπόν, όταν διάβασα τo στόρι του Ηλία για την απεξάρτηση του απ’ τον τζόγο ταυτίστηκα και ένιωσα έναν κόμπο στον λαιμό. Μπορεί να παίζω αραιά και που (μία φορά την εβδομάδα), ωστόσο, έπειτα απ’ την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, άρχισα να βλέπω ακόμα και τα -μικρά- τζογαρίσματά μου με μία πιο λογική ματιά.
Και όταν τις γιορτές πήγα για το τυπικό στοίχημα και κίνο ήμουν μες στις τύψεις, καθώς η “Δευτέρα” είχε βιδωθεί για τα καλά μες στο μυαλό μου.
Και το στόρι πάει κάπως έτσι…
Κυνοδρομίες, βόλεϊ γυναικών, Σουηδικό ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, γυναίκες, πόκερ. Αυτά ήταν κάποια απ’ τα πολλά τυχερά παιχνίδια που κυνηγούσε καθημερινά ο Ηλίας. Δεν ήταν κακός παίκτης. Ήξερε τι έπαιζε και τα πονταρίσματά του είχαν πάντα λογική. Στην αρχή φυσικά, πριν από χόμπι μετατραπεί σε συνήθεια. Μια συνήθεια που paysafe με την paysafe του γάμησε τη ζωή.
Ο πατέρας του από την άλλη, αντί να τον κράξει και να του πει “Ρε αγόρι μου, πρόσεχε με το ρημάδι, χάνεις άσκοπα τα λεφτά σου και τον χρόνο σου”, τον σιγοντάριζε, αφού και ο ίδιος είχε την παρόμοια συνήθεια-εθισμό και είχε χάσει στην κυριολεξία μια περιουσία στον τζόγο.
Παρέα έκαναν τα πρώτα τους “all-in” στο Προποτζίδικο της Ηλιούπολης και μαζί εισέβαλαν στην μετάβαση στο διαδικτυακό στοίχημα. Εκεί που τα πράγματα ήταν απλά, εφόσον δεν χρειαζόταν να έρθει σε επικοινωνία με τον καταστηματάρχη. Έβαζε μια παλιά μπλούζα, username, password, κωδικό πιστωτικής και όλα κομπλέ. Δεν έβγαινε απ’ το δωμάτιο. Ο Ηλίας έχανε μισθούς. Ο Ηλίας έβλεπε παιχνίδια στον ύπνο του. Ο Ηλίας ήταν εθισμένος.
Μη έχοντας άλλη επιλογή, λοιπόν, και με το ταμείο άδειο, σήκωσε το τηλέφωνο κάπως φοβισμένα και πληκτρολόγησε τον αριθμό του ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ. Μπήκε στην αναμονή κι έπειτα από αρκετούς μήνες (όταν τον ειδοποίησαν ότι μπήκε στο πρόγραμμα) έγινε κι επίσημα “εξαρτημένος”.
Μετρούσε τις μέρες που ήταν καθαρός και τις φώναζε δυνατά. Αλλά τι έκανε τις μέρες που η υποτροπή επέστρεφε και ξαναέπαιζε; Κατέβαζε το κεφάλι κι έλεγε ψέματα σε ψυχοθεραπεύτριες, καψούρες, συναδέλφους και στην μάνα του ότι είναι καθαρός.
“Η Ρίτα με άφησε να περπατήσω τέσσερα, πέντε, έξι βήματα και στο έβδομο φώναξε: “Λιάκο μου, να προσέχεις, ε; Να προσέχεις, αγόρι μου!” Είχε καταλάβει τα πάντα. Το περίφημο μητρικό ένστικτο έκανε μια θεαματική φιγούρα πάνω απ’ το έδαφος και προσγειωνόταν με χάρη και δύναμη στην μούρη μου. Δεν γύρισα να την κοιτάξω.“
Ε, ναι. Αν μου έμεινε ένα πράγμα απ’ αυτό το βιβλίο είναι ότι ένας εθισμένος σπάνια μοιράζεται το πρόβλημά του με τους άλλους, αφού δεν το αντιλαμβάνεται.
Τώρα αν κάτι αγάπησα μέσα απ’ αυτές τις σελίδες, τότε είναι σίγουρα οι συνομιλίες του Ηλία με τον θολωμένο εαυτό του, όπως και το αίσθημα του εθισμού. Α, και την αφοπλιστική και κυνική γραφή του που σου δίνει επακριβώς τα συναισθήματα της νίκης και της χασούρας.
Το μόνο που με χάλασε μες στο βιβλίο ήταν το σημείο που ισχυρίστηκε ότι η Δευτέρα είναι η καλύτερη μέρα της εβδομάδας. Ε, όχι ρε δικέ μου. 
*To εξαιρετικό πρώτο βιβλίο του Ηλία Αναστασιάδη “Δευτέρα” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Key Books και το βρίσκεις εδώ.
