Είμαι από τους ανθρώπους που ακολουθούν πιστά τις συμβουλές εκείνων που θαυμάζουν. Οπότε μοιραία, η παρακίνηση του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο θέατρο Βράχων «να δείτε το Αλάτι της Γης» έγινε κάτι σαν διαταγή. Έτσι την κατέβασα αγόρασα νόμιμα και περίμενα να βρω λίγο χρόνο για να την παρακολουθήσω.
Πρώτα το ψαχτήρι. Όπως κάθε σινεφίλ που σέβεται τον εαυτό του, πριν ακόμα μάθει το στόρι της ταινίας τσεκάρει τη βαθμολογία των χρηστών στο IMDB. Περήφανο 8.4. Ε, σαν να σου φωνάζει να το δεις!
Κάπου εκεί μαθαίνω ότι είναι ντοκυμαντέρ και ξενερώνω λίγο, αλλά δεν πτοούμαι, αφού είπε ο Θανασάρας ότι είναι καλή σίγουρα θα είναι καλή. Οκτώ βραβεύσεις κι άλλες τόσες υποψηφιότητες (μεταξύ τους κι αυτή για το όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ) είναι πειστικοί λόγοι για κάποιον να την παρακολουθήσει κάποιος.
Η ταινία πραγματεύεται τη ζωή και το έργο του Σεμπαστιάο Σαλγκάδο, ενός Βραζιλιάνου φωτογράφου που εγκατέλειψε τη χώρα το 1969 του λόγω του στρατιωτικού πραξικοπήματος και εγκαταστάθηκε στη Γαλλία για να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκεί η μοίρα τον έστειλε να δουλέψει για τον Διεθνή Οργανισμό Καφέ, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να κάνει πολλά ταξίδια στην Αφρική. Κάπου εκεί κι αφού είχε ήδη αρχίσει να «παίζει» με τη φωτογραφική μηχανή της γυναίκας του, αποφάσισε να αλλάξει ριζικά τη ζωή του και να αφοσιωθεί σε αυτό το… παιχνίδι.
Το 1973 τον βρίσκει να εργάζεται ως φωτογράφος σε αθλητικά γεγονότα, επάγγελμα που δεν καλύπτει τις φιλοδοξίες του. Όπως αποδεικνύεται, κάνει τη σωστή κίνηση. Τέσσερα χρόνια αργότερα, αρχίζει τα ταξίδια σε Λατινική Αμερική, Ασία και Αφρική για να αναδείξει τα προβλήματα του υποσιτισμού και των πολέμων που πλήττουν ακόμα και σήμερα κάποιες από αυτές τις περιοχές.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το ντοκυμαντέρ εστιάζει στη δουλειά του Σαλγκάδο προβάλλοντας φωτογραφίες που όλο και κάπου έχεις δει, φωτογραφίες που σου σφίγγουν το στομάχι (ειδικά προς το τέλος της εξιστόρησης), που σε κάνουν να μην είσαι και τόσο αισιόδοξος για το μέλλον του ανθρώπινου είδους. Όπως ακριβώς και ο φωτογράφος.
Εκπληκτικά τοπία, φωτογραφίες από έναν κόσμο που δε θέλεις να ξέρεις ότι υπάρχει και συμπαθητική μουσική ντύνουν την ήρεμη ροή του ντοκυμαντέρ όπως αυτή ρολάρει με τις εξομολογήσεις του Σαλγκάδο, του γιου του, της γυναίκας του αλλά και του σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε τις αφηγήσεις από τέσσερις διαφορετικές οπτικές γωνίες και αντιλαμβανόμαστε ξεκάθαρα το μεγαλείο του βραζιλιάνου φωτογράφου.
Μια ταινία που μπλέκει συνεχώς την αισιοδοξία με την απογοήτευση, δε μπορεί παρά να γοητεύει. Μια γιορτή συναισθημάτων που συντελείται με αριστουργηματικό τρόπο και σε ταξιδεύει από τη θλίψη στη χαρά, σε πάει μια βόλτα στον προβληματισμό για να σε αφήσει στα ασφαλή χέρια του θαυμασμού προς το έργο και τη δύναμη του Σεμπαστιάο Σαλγκάδο. Να τη δείτε. Το είπε κι ο Θανασάρας…
