Ο λαός που είναι σοφός το έχει πει με πέντε λέξεις: «Τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Κι ήρθε η Νικολακοπούλου να συμπληρώσει, με τον καλύτερο δίστιχο της: «Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα / σαν ταξιδάκι αναψυχής μ’ ένα κρυμμένο τραύμα».
Κάπως τα ακούσανε αυτά οι Rolling Stones, κάπως τα πληροφορηθήκανε, κάπως τα σκεφτήκανε και πήρανε μια απόφαση. Να κυκλοφορήσουν το “Blue & Lonesome”. Το μοναδικό τους δίσκο με νόημα ύπαρξης τα τελευταία 40 χρόνια.
Κι επειδή κάπου εδώ ακούω κι εγώ τα Λούγκερ να οπλίζουν, εξηγούμαι. Κανείς δεν είπε ότι στις 4 τελευταίες δεκαετίες οι Stones ηχογράφησαν αποκλειστικά και μόνο σκουπίδια. Υπήρχαν και γαμάτα κομμάτια μέσα στον πολτό που μας σέρβιραν, υπήρχαν και τραγούδια που σε έκαναν να κουνηθείς, να κλάψεις, να φωνάξεις. Αλλά ήταν μειοψηφία αισχρή μέσα σ’ ένα σύνολο επιεικώς αδιάφορο και ισοπεδωμένο. Δυο καλά κομμάτια στον ένα δίσκο, άλλο ένα στον δεύτερο, άλλα δύο στον τρίτο και πάει λέγοντας. Δίσκο ολόκληρο όμως, δίσκο ολόκληρο της προκοπής; ΟΧΙ, με κεφαλαία γράμματα!
Συμβαίνουν αυτά με τις μεγάλες μορφές. Συνέβη και με τον Bowie και με τον Johnny Cash και με τον Gill Scott-Heron και με τον James Brown, ακόμη και με τον δικό μας τον Σαββόπουλο. Χάσανε κάπου στη διαδρομή το νήμα και δεν μπόρεσαν να το ξαναβρούν για πολλά χρόνια, για δεκαετίες ολόκληρες. Κάποιοι ήταν τυχεροί κι έπεσαν πάνω σε καλούς ανθρώπους που τους βοήθησαν να ξανασταθούν στα πόδια τους (βλέπε Johnny Cash και Gill Scott-Heron), κάποιοι αποχαιρέτησαν με μια ηρωική αποτυχία (βλέπε David Bowie), κάποιοι έφυγαν ως σκιές του εαυτού τους (βλέπε James Brown), κάποιοι επιμένουν στον εγωισμό τους (βλέπε Διονύσης Σαββόπουλος) και κάποιοι άκουσαν εκτός από τη σοφία του λαού και τη μαγκιά της Νικολακοπούλου κι εκείνο το σύνθημα που κυκλοφορούσε ανάμεσα στους καλλιτέχνες μετά απ’ τη χούντα: «Επιστροφή στις ρίζες»!
Σαν να λέμε στα εγγλέζικα “back to the roots”. Μια συνταγή αλάνθαστη, μια συνταγή ολόσωστη, ένα φάρμακο οικουμενικό σαν την ασπιρίνη. Δεν χάνεις ποτέ όταν επιστρέφεις στις ρίζες, ιδίως όταν αυτές οι ρίζες έχουν να κάνουν με το blues. Με την αρχαιότερη μουσική θρησκεία, που όλο πεθαίνει και όλο ανασταίνεται. Γιατί δεν μπορεί να πεθάνει, εδώ που τα λέμε. Δεν θα πεθάνει ποτέ όσο υπάρχουν άνθρωποι τραυματισμένοι, αγανακτισμένοι και καψουρεμένοι. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που στις φλέβες τους τρέχει αίμα αντί για νερό. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν από πόνο.
Οι Stones το ξέρουν αυτό, όπως γνωρίζουν πολύ καλά ότι σιγά σιγά σώνεται το λαδάκι τους. Κι ότι αύριο, μεθαύριο ένα εγκεφαλικό, ένα καρδιακό, ένα στραβοπάτημα μπορούν να τους στείλουν αγκαλιά με τον Jimmy Reed, τον Howlin’ Wolf, τον Magic Sam και τον Little Walter. Oπότε παίρνουν τα μέτρα τους…
Και μας προσφέρουν έναν δίσκο, μόνο με παλιά blues. Έναν δίσκο που μοιάζει περισσότερο με κλείσιμο ματιού. Με ένα θριαμβικό «δε γαμιέται», από τους νούμερο ένα επαγγελματίες της popular music. Με το δικό τους επιτάφιο, που δεν είναι θρήνος αλλά πανηγύρι και ζούρλια και γκάβλα. Είναι ένα ουρλιαχτό του αφέντη λύκου, λίγο πριν εγκαταλείψει για πάντα την αγέλη του.
Υ.Γ. 1: Μην παιδευόμαστε τώρα με λεπτομέρειες και ιστορικά στοιχεία του δίσκου. Αν πάτε εδώ θα τα βρείτε όλα και πολύ καλά γραμμένα μάλιστα.
Υ.Γ. 2: Δεν νομίζω ότι έχει νόημα η κριτική για το πώς παίζουν οι Stones το blues. Δεν φτάνει το μέγεθός μας ως εκεί.
Υ.Γ. 3: Κι επειδή οι Stones φροντίζουν την υστεροφημία τους αλλά είναι πάνω απ’ όλα έμποροι, βάλανε την Kristen Stewart να πρωταγωνιστεί στο βίντεο του “Ride ‘em on down”!
