Κάποτε το αίμα σήμαινε τρόμο. Το σπλάτερ ήταν συνήθως δευτεροκλασάτο και καλτ. Η βία ήταν δοσμένη με προσοχή και φόβο, ή ανατριχιαστικά ελεύθερη (σε b movies κυρίως). Και τότε, στις αρχές του ΄90, έσκασε μύτη η πιο σιχαμένη φάτσα του σύγχρονου σινεμά. Ο τύπος που χορογράφησε τη βία και δημιούργησε στιλ μέσα από ποτάμια αίμα. Ναι ρε μαν, αυτός. Ο Ταραντίνος!
Έγραψε βαμπιροσενάρια πριν προλάβει το είδος να γίνει η γλυκανάλατη μέινστριμ αηδία που είναι σήμερα. Ύστερα μπήκε σε γκανκστερικά μονοπάτια, σκηνοθετώντας άπαιχτα ματωμένα γκράφιτι πάνω στους κλασικούς πίνακες του Κόπολα και του Σκορτσέζε. Μετά, μια βόλτα προς Ιαπωνία για να παντρέψει το στιλάκι του με κατάνες και άνιμε, πίσω στη σύγχρονη εποχή για να διδάξει τα γατάκια του Fast and the Furious πώς γίνονται car movies με προσωπικότητα, βολτίτσα απ’ τη Γερμανία του ΄Γ Ράιχ για να φάει λάχανο τον Αδόλφο (!) και τελευταία το ‘χει ρίξει στα (αγαπημένα του) γουέστερν. Αυτά ήταν κι η αφορμή ν’ ασχοληθώ σήμερα με τη σιχαμένη τη φάτσα του.
Χάζευα Nova On Demand ψάχνοντας να δω μία καλή ταινία , χωρίς επιπλέον χρέωση κι έπεσα πάνω στην ταινιάρα Hateful Eight. Για τους Μισητούς Οκτώ τα ‘χουμε ξαναπεί – τα ‘χουμε ξαναγράψει, όμως εκείνη την ώρα σκέφτηκα “πόσο απίστευτα, διαολεμένα παλαβός είσαι ρε τύπε;”. Και πόσα κότσια έχεις να ρισκάρεις με μισάωρο διάλογο γεμάτο μπινελίκι, για να μου σκάσεις τελικά στη μούρη ένα δυο λεπτά ΥΠΕΡΤΑΤΟ, ΧΟΡΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟ ΜΕΚΕΛΕΙΟ; (Ναι, μακελειό, Χίο γατάκι…).
Όμως, φίλε αναγνώστη, για να μπήκες εδώ μέσα πάει να πει ότι τα ξέρεις λίγο πολύ τα παραπάνω. Πάμε λοιπόν να δούμε και πόσα “στ’ αλήθεια ξέρεις”. Πόσες ματωμένες λεπτομέρειες, πόσες διεστραμένες εμμονές, πόσο καλά γνωρίζεις την ιδιοφυΐα του Κουέντιν Ταραντίνο;
