Σίγουρα έχεις παίξει τα παιχνίδια που “όλοι παίξαμε μικροί”. (Αν όχι, αφενός σε λυπάμαι, αφετέρου ποτέ δεν είναι αργά: Παίξ’ τα τώρα!). Ξέρεις, μπουκάλα κρυφτό, κυνηγητό, αμπάριζα. Λοιπόν κάθισες ποτέ να σκεφτείς πόσο τρομερές ταινίες θα μπορούσαν να γίνουν αυτά τα παιχνίδια; Φυσικά και δεν κάθισες γιατί δεν είσαι παλαβός σινε-ψυχωτικός όπως εγώ. Όμως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αξίζει να ‘χεις έναν παλαβό σινε-ψυχωτικό φίλο, φίλε μου! Δέχομαι ταπεινά το ευχαριστώ σου και προχωρώ.
Άραζα που λες τις προάλλες στην καναπεδάρα με τα ποπ-κορν και την κόλα μου (Pepsi bitches!), αυτό το αριστούργημα που μας είναι γνωστό με το όνομα “Σον το Πρόβατο”. Λίγο πριν μπει η μουσική της αρχής όμως… ωπ! Ένα τρέιλερ. “Πόλεμος των Κουμπιών”. Κάτι τεντιμπόιδες κυνηγιούνται με σφεντόνες. Η σκέψη ήρθε χωρίς να ρωτήσει “Γαμώτο, ήμουνα τρομερός εκτελεστής κάποτε, μ’ εκείνο το πιστόλι με τις βεντούζες!”.
Αφήνω στην άκρη τα πόπ-κορν κι αρχίζω να σκέφτομαι: άραγε να ‘χουν γίνει ταινίες κι άλλα παιχνίδια; Πόση απ’ την παιδική μας ηλικία χώρεσε στο πανί της μεγάλης οθόνης; Η απάντηση στο πιάτο σου.
1. “Πόλεμος” – Ο Πόλεμος των Κουμπιών
Η βεντέτα δυο χωριών της γαλλικής επαρχίας, θέλει τα πιτσιρίκια τους να πολεμούν με κλαριά και φρούτα. Λάφυρα; Tα κουμπιά απ’ τα ρούχα του αντιπάλου! Απ’ το αριστούργημα του 1962, μέχρι το απολαυστικά καλοκουρδισμένο φιλμ του 2012 (το οποίο ευθύνεται για το θέμα που διαβάζεις), ο παιδικός “πόλεμος” σκιαγραφείται όπως του αξίζει: με νεύρο, νοσταλγική ρομαντζάδα, γκροτέσκα σοβαρότητα και μπόλικο χαβαλέ!
2. Θάρρος ή Αλήθεια – Αγάπα Με Αν Τολμάς
Εν προκειμένω “θάρρος ή θάρρος”, αφού το ζεύγος Κανέ – Κοτιγιάρ παίζει μια παραλλαγή του κλασικού παιχνιδιού. Όσο μεγαλώνουν όμως, το “θάρρος” γίνεται όλο μεγαλύτερο και το παιχνίδι τους χαλάει τις ζωές. Όμορφη και παιχνιδιάρικη γαλλική κωμεντί, λίγο σουρεάλ, με μια δόση δράμα και κομματάκι αμήχανο φινάλε. Εμ, Κοτιγιάρ ήθελες αδερφέ! Δεν είναι παίξε γέλασε.
3. Εξερεύνηση – The Goonies
Ένα τσούρμο πιτσιρίκια, ψάχνουν το χαμένο θησαυρό τον πειρατών για να σώσουν από κατάσχεση το σπίτι του ενός. Είναι εντυπωσιακό πώς μπορούν δυο σεναριογράφοι με φαντασία (Σπίλμπεργκ – Κολόμπους) να φτιάξουν μια τζούνιορ Ιντιάνα Τζόουνς περιπέτεια, χρησιμοποιώντας το πιο ιντριγκαδόρικο παιδικό “παιχνίδι”. Τι εννοείς δεν μπήκες ποτέ στο ερειπωμένο σπίτι;
4. Κρυφτό – Το Κρυφτό
Ένας πατέρας βλέπει την κόρη του να περνάει χρόνο ζωγραφίζοντας και παίζοντας κρυφτό με τον φανταστικό της φίλο. Πόσο τρομακτικό μπορεί να είναι αυτό; Να σου πω: Με το σφιχτό σενάριο, το δίδυμο Ντε Νίρο – Ντακότα Φάνινγκ (η μικρή δίνει ρέστα!) και ΑΥΤΗ την τελευταία σκηνή… Εγώ δεν ξανάπαιξα κρυφτό από κείνη τη μέρα. Εγώ.
5. Κυνηγητό – Πιάσε Με Αν Μπορείς
Τι κάνει μια δεκαεφτάχρονη ιδιοφυία – το πιο μεγάλο λαμόγιο των ΗΠΑ (μπορεί και του κόσμου), κι ένας μεσήλικας συντηρητικός πράκτορας του FBI; Κυνηγιούνται! Απίθανες σκηνοθετικές τσαχπινιές και στιλιζάρισμα άλλης διάστασης! Όταν ο Σπίλμπεργκ έχει κέφια, το χιούμορ και η ευρηματικότητά του… δεν υπάρχουν. Εδώ είχε!
6. Koυκλοχαρακτήρες – Toy Story
Το πρώτο και καλύτερο (!) animation της Pixar, συνεχίζει να γλεντάει τον ανταγωνισμό. Τα παιχνίδια του Άντι είναι ζωντανά, ζουν την περιπέτεια και δίνουν μαθήματα για τη φιλία και την ενηλικίωση. Ωστόσο εδώ κυρίως μας απασχολεί το πόσο καλά περνάει ο Άντι παίζοντας μαζί τους. Θυμάσαι τα δικά σου;
7. Επιτραπέζια – Τζουμάντζι
Note: Μια μέρα να κάνω λίστα με όλες τις ταινίες από επιτραπέζια (είναι πολλές!). Μέχρι τότε όμως, θα παίξουμε το υπέρτατο. Το Τζουμάντζι “ρουφάει” έναν μπόμπιρα το 1968, και τριάντα χρόνια μετά δυο παιδιά τον ελευθερώνουν (σαραντάρη πια) και μαζί του προσπαθούν να νικήσουν το παιχνίδι. Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς δίνει άλλη μια ενεργητική παράσταση γεμάτη ενθουσιασμό (σε σημείο που πραγματικά αναρωτιέσαι πώς διάολο κατέληξε αυτός ο τύπος στην αυτοκτονία), την ώρα που ιπποπόταμοι και άλογα βγαίνουν απ’ το Τζουμάντζι και παίρνουν αμπάριζα όλη την πόλη! Έπος.
8. Τραγούδι – Τα παιδιά της Χορωδίας
Ένας επιτηρητής γαλλικού οικοτροφείου προσπαθεί να καταλαγιάσει τους ανυπότακτους τροφίμους, όχι με τον βούρδουλα (όπως ο διευθυντής) αλλά με τη μουσική. Πολυφορεμένο θέμα όμως ο Κριστόφ Μπαρατιέ το διαχειρίζεται με ψυχή και γαλήνη, τα τραγούδια είναι σπουδαία κι ο Ζεράρ Ζινιό μαγευτικά προσγειωμένος. Είναι παιχνίδι η μουσική; Φυσικά και είναι! Μια πανέμορφη ταινία, υποψήφια για δύο Όσκαρ το 2005.
