Εν αρχή ήσαν οι “Κότες το ‘Σκασαν”. Ύστερα ήρθε ο “Γουάλας κι ο Γκρόμιτ”. Το χειροποίητο animation διεκδικούσε διακριτικά αλλά καλαίσθητα τη θέση του σ’ έναν κόσμο που γινόταν όλο και ψηφιακότερος. Όλα αυτά μέχρι που έσκασε μύτη ένα πρόβατο. Ο Σον.
Ο Σον λοιπόν, δεν είναι κάνα γατί (φυσικά όχι, αφού είναι πρόβατο!). Γεννήθηκε σ’ ένα επεισόδιο του “Γουάλας και Γκρόμιτ” κι απ’ το 2007 έχει δική του σειρά και κάνει επιτυχίες. Όμως όλοι το ξέρουν πως η πραγματική καταξίωση έρχεται στον κινηματογράφο. Κι έτσι, το 2015, αυτός ο τύπος έκανε ντου στη μεγάλη οθόνη και διαλάλησε την μαγεία του χειροποίητου animation μέχρι τα Όσκαρ. Μόνο εγώ άργησα να τον πάρω χαμπάρι.
Κάπου εκεί έκανε η Nova παιχνίδι για μένα. Μια απ’ τις εξαιρετικές επιλογές του Nova Οn Demand, (σημείωση: χωρίς καμία επιπλέον χρέωση), μ’ έφερε απέναντι στον Σόνι. Κι ο τύπος με έκανε γιο-γιο και μου ‘μαθε να σέβομαι. Πριν πας λοιπόν κι εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, να δεις τη ταινία στα NovaCinema, και για να μη βρεθείς εκτεθειμένος απέναντι στο πιο παλαβιάρικα αναλογικό καρτούν της γης, διάβασε εδώ και υποκλίσου. Υποκλίσου στα δομικά χαρακτηριστικά μιας ταινιάρας που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από φαντεζί εφέ και φιγούρες. Κι ούτε θέλει.
Στιλάτη Πλαστελίνη
Ο κόσμος στην οθόνη, μοιάζει συγκινητικά μ’ εκείνους που έφτιαχνες μικρός, μόνο με πλαστικό και πλαστελίνη. Γιατί; Γιατί ΕΙΝΑΙ φτιαγμένος με πλαστικό και πλαστελίνη! Η τεχνική του stop motion animation θέλει δουλειά, προσοχή και 12 φωτογραφίες για κάθε κινούμενο δευτερόλεπτο (!), όμως αξίζει τον κόπο. Η “ακαμψία” της κίνησης είναι απίστευτα ζωντανή κι έχει δικό της στιλ. Ο αναλογικός τρόπος που στήνονται τα καρέ λειτουργεί άψογα, ακριβώς επειδή δεν σε κοροϊδεύει. Πολλοί συνεργάτες ρίχνουν κουβάδες ιδρώτα για κάθε λήψη, και μπράβο και μαγκιά τους αφού το αποτέλεσμα τα σπάει όσο δεν πάει.
Στόρι για Όσκαρ
Σαφάρι στη μεγάλη πόλη για να βρούμε τον χαμένο (αγρότη) φιλαράκο μας. Κανείς δεν πρέπει να μας πάρει μυρωδιά καθότι δεν είμαστε άνθρωποι και “φυσιολογικά” δεν θα ‘πρεπε να έχουμε μυαλό. Το ‘χουμε δει περίπου και στο Toy Story 2, σωστά; Λάθος! Η περίληψη που διάβασες είναι μονάχα “πρώτη ανάγνωση”. Η δεύτερη ανάγνωση έχει ξεκαρδιστικό σουρεάλ και φόρους τιμής. Όταν ο μπόγιας γίνεται ντετέκτιβ – κυνηγός επικηρυγμένων, όταν τα ζώα στα κλουβιά θυμίζουν “Σιωπή των Αμνών”, όταν η σάτιρα αγγίζει τη μόδα και το βάιραλ, τότε οι αναφορές αξίζουν Όσκαρ και το στόρι πάει στα Νόμπελ και κατουράει τη σαμπάνια.
Χιούμορ
Όχι απλό χιούμορ. ΒΟΥΒΟ ΧΙΟΥΜΟΡ. Δεν υπάρχει ατάκα να ακούσεις και να επαναλάβεις. Μόνο κάτι απροσδιόριστα “αααργκδνφνκ”. Κι ωστόσο, ώρες ώρες το αποτέλεσμα έχει τόση πλάκα που σου βγαίνει από τη μύτη. Πώς γίνεται αυτό; Εύκολα (αν έχεις ταλέντο). Όπου δεν υπάρχει ατάκα, υπάρχει κατάσταση. Ξεκούδουνη κατάσταση. Και οι προβατάρες στη μεγαλούπολη ζουν μια σπαρταριστή Οδύσσεια χωρίς διακοπή για διαφημίσεις. Μπέσα αδερφέ, είναι σκηνές που θα ζητάς να τις ξαναδείς δυο και τρεις φορές. Παίξε με το τηλεκοντρόλ και ξαναδές όλο το εκλεπτυσμένο, στιλάτο χιουμοράκι, θα βελάξεις απ’τα γέλια.
Μουσικάρα
Θες κάντρι; Έχω. Θες ντίσκο; Έχω. Θες κλασική; Έχω κι απ’ αυτή. Γενικότερα είναι μάλλον εύκολο συμπέρασμα ότι σε μια ταινία χωρίς πολλές κουβέντες, η μουσική πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες. Και η συγκεκριμένη ταινία κάνει τρομερό παιχνίδι με τη μουσική της. Πάνω απ’ όλα όμως, έχει αυτό που βλέπεις από κάτω. Χωρίς άλλα σχόλια.
Ο Σόναρος
Ε, ναι ρε αδερφέ! Ο τύπακλας με το τσουλούφι Τζέιμς Μπράουν κατάφερε με 5 σεζόν και μια μόνο ταινία, να αγγίζει τα επίπεδα γαματοσύνης του Κέρμιτ του βάτραχου. Και τώρα σκέψου πόσα χρόνια πήρε στον Κέρμιτ να χτίσει το μύθο του. Σκέψου ότι ο Σον… ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ. Σκέψου πόσο τεράστια μορφάρα είναι κάποιος που σε κερδίζει μόνο με μπεεε και βλέμματα. Στο τέλος τέλος, αν ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Μίστερ Μπιν, ο ψηφιακός Γουόλ-Υ (τιμή και δόξα!) αντάλλαξαν χωρίς λόγια το γέλιο μας με μια θέση στο πάνθεον, γιατί να μην το κάνει κι ο πρόβατος; Εγώ στηρίζω: Σον για MVP!
