Ανοίγοντας μια κουβέντα περί στυλ, είναι σίγουρα απαισιόδοξο να λέμε πως το να είσαι ο εαυτός σου, είναι σημερινό φαινόμενο. Σίγουρα δεν προσποιούμασταν πολλά χρόνια πίσω, ζήσαμε όμως και με “κοινωνικά τεχνάσματα” που μας κρατούσαν σε καλούπια, ζήσαμε μια εποχή με μηδέν ανοχή στο διαφορετικό. Αδιαμφισβήτητα.
Όλα ξεκίνησαν από τις οικογενειακές εκδηλώσεις. Πολύ πριν προλάβεις να μάθεις τη Λόλα και το μήλο, οι γονείς σε πήραν από το χέρι να σου φορέσουν τα ρούχα τα “καλά”. Η ενδυμασία που δεν ήθελες να ξέρεις πώς υπάρχει, ο πρώτος λόγος για άρνηση σε ό,τι την περιελάμβανε συγγενείς και “σπίτια φιλικά”.
Πρώτη μέρα και 20 χρόνια μετά, στο γραφείο, σακάκι, πουκάμισο, γραβάτα, σκαρπίνι, τακούνια, ταγέρ και μεϊκ-απ μα φρεντ. Δαιμονισμένα στερεότυπα να επηρεάζουν τη ζωή και την ελευθερία μας. Παντού και πάντα.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν η μουσική, τα είδωλα μας, οι περσόνες που αγαπούσαμε να απολαμβάνουν ακομπλεξάριστα την αφασία της αιώνιας ελαφρότητας του είναι τους.
Στο βωμό της άνεσης και της ελευθερίας τα πρώτα δειλά βήματα της fashion απελευθέρωσης ξεκίνησαν στο Αμέρικα, με τους χαρτογιακάδες να ξυπνούν για γραφείο με τα αγαπημένα τους trainers, κρατώντας στα χέρια τακούνια και σκαρπίνια για να αλλάξουν στην είσοδο. #poso_ypokritiko
Λίγα χρόνια μετά, τα πρώτα ψέγματα του νέου “casual formality” άφηναν ηχηρά τη σφραγίδα τους. Όχι στις πασαρέλες, αυτές είχαν πια πεθάνει αλλά στις συνειδήσεις. Ήταν η εποχή που τα Classics έπαβαν να είναι ρετρό και καθιέρωναν το Urban Sic, ήταν οι μέρες που οι αθλητικές εταιρείες έκαναν τα “σπορτέξ” της γενιάς μας, ΤΟ παπούτσι για κάθε στιγμή, κάθε βόλτα, κάθε ανάμνηση και κάθε εμπειρία.
Προσωπικά, ποτέ δεν μπήκα στο παιχνίδι των τύπων και των στέρεο-τύπων. Από όπου κι αν προέρχονταν. Δεν κούμπωσα πουκάμισο για να πάω σε ραντεβού και ιντερβιού, δεν έβαλα “καλό παντελόνι” γιατι δεν υπάρχει καλό αλλά αυτό που αγαπώ, δεν ανάγκασα και ποτέ κανέναν να κάνει το ίδιο. Μια βόλτα στη γιάφκα του Provocateur πείθει για τη φάση μας. Μανιάταρος με trainers, φούτερ και συναυλιακά τίσερτ, Μπόβολος με βερμούδα τον χειμώνα και Stan Smith όλο το χρόνο, Ράπτης πάντα με κάτι λευκό και μεγάλη μύτη για γοητεία, Λύκου -> η επιτομή του street style.
Σε μια εποχή που όλοι νιώθουμε εγκλωβισμένοι, η ελευθερία έκφρασης σε εικόνα και φυσικά ΟΥΣΙΑ, είναι και η μοναδική σωτηρία. Είναι ο συνδετικός κρίκος με μια πραγματικότητα που μας αντιπροσωπεύει και μας κρατά αληθινούς. Με τους ανθρώπους που γουστάρουμε για όλα τους, με τις προσωπικότητες που μας δίνουν και τους δίνουμε.
Αμφίδρομα στοιχεία που συντελούν στην ολοκλήρωση. Πως να μην είναι λοιπόν το street style η επόμενη μέρα; Οι βόλτες στην πόλη, τα ποτά με τους λατρεμένους φίλους στα στέκια, τα ταξίδια, οι εμπειρίες και οι συναυλίες. Η μουσική που μας ακολουθεί μαζί με τη γνώση, μεγαλώνει μαζί μας, διαμορφώνεται με την προσωπικότητα μας, αλλάζει με τις στιγμές μας.
Οι πασαρέλες πέθαναν, ΖΗΤΩ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ. Έβγαζαν φλύκταινες κάποτε οι σχεδιαστές, σήμερα ακολουθούν την πραγματικότητα. Δεν είναι trend, είναι η ίδια η ζωή.
Η μόδα δεν ανήκει στους λίγους, ανήκει στις προσωπικότητες. Στη φιλοσοφία, τα όνειρα, την έμπνευση και τις στιγμές του καθενός μας. Σ’αυτά που απαρτίζουν την παλέτα της ζωής μας.
Τα στοιχεία που κάνουν αυτά που αγαπάμε θεσμούς και τους θεσμούς σημείο αναφοράς. Το Plissken Festival που από το 2010, μετατρέπει την Αθήνα σε πυρήνα της παγκόσμιας μουσικής. Πάνω από 130 διεθνείς καλλιτέχνες αυτά τα 6 χρόνια, με το Φεστιβάλ να γυρίζει στην τροχιά της γης σκανάροντας ό,τι νέο, καθετί διαφορετικό, πάντα με καλλιτέχνες που “πεθαίνουμε” να βλέπουμε στα δικά μας τα stage. Το Tubular θα μας κρατάει στον αέρα αυτή τη χρονιά, οι φίλοι θα κάνουν τη φάση και το στυλ θα είναι ο εαυτός μας.
Challenge your music. Challenge your style. Challenge your future
Tα λέμε εκεί 
