Το σχολείο μου ήταν 60 μέτρα από το σπίτι μου και βαριόμουν αδιανόητα πολύ, να πάω μέχρι εκεί. Όταν έκανε κρύο, το έβλεπα σαν ηρωική πράξη να σηκωθώ και να σύρω το κορμί μου, μέχρι την καγκελόπορτα. Έτσι, πέρασαν τα χρόνια με γκρίνια και παράπονα.
Σε μια κινέζικη επαρχία, τα πράγματα είναι ΛΙΓΟ πιο περίπλοκα, για τους μικρούς μαθητές. Το απομονωμένο τους χωριό, είναι μια ανεμόσκαλα δρόμος, μέχρι το σχολείο. Τα πιτσιρίκια, αναγκάζονται να αναζητήσουν τη γνώση, σκαρφαλώνοντας στα 1.400 μέτρα…
Φορτωμένα με τσάντες και με τη βοήθεια τριών γονέων, κατορθώνουν όχι πάντα, να φτάσουν ασφαλείς. Σύμφωνα με τον γραμματέα της κομμουνιστικής παράταξης της περιοχής, μέχρι σήμερα έχουν σκοτωθεί οκτώ άτομα.
Πολλά παιδιά πλέον δεν πηγαίνουν σχολείο εξαιτίας αυτής της διαδρομής, με τους κατοίκους πλέον να ζητούν την κατασκευή ενός κανονικού δρόμου.
Οι φωτογραφίες δείχνουν την Οδύσσεια των μαθητών! Εμένα πάλι το χειρότερο που μου είχε συμβεί, ήταν να πέσω σε μια λακκούβα με λάσπες πριν την πρώτη ώρα.
