Ο Ομπάμα για λόγους ασφαλούς μετακίνησης είχε Έλληνα οδηγό.
Και όχι όποιον κι όποιον.
Ο Χρήστος Χατζηχρονόγλου ήταν ο προσωπικός οδηγός του Κώστα Σημίτη, αλλά και του Κώστα Καραμανλή στα δύο πρώτα χρόνια της πρωθυπουργικής του θητείας.
Του ζητήσαμε να μας μιλήσει για την -μάλλον άσχημη- εμπειρία του με τον Μπάρακ Ομπάμα και δέχτηκε.
Ορίστε τι μας είπε.
Το πρώτο πράγμα που σου είπε ποιο ήταν;
66 και σήμερα είναι πολλές;
Και τι του είπες;
“Ναι, είναι πολλές”.
Λάθος σου.
Το αναγνωρίζω.
Μετά;
Μετά άρχισε να μου λέει “μουζάκα, τζατζίκι, μαλάκα, όπα όπα” και να γελάει με τους “μπόντιγκαρντς”. Ένας απ’ αυτούς του είπε να αρχίσουν να με πυροβολούν στα πόδια για να χορέψω “ζόρμπα”.
Κι αυτός δεν έκανε τίποτα;
Όχι, έκανε.
Τι έκανε;
Το σκέφτηκε λίγο.
Αλήθεια; Μήπως τον εξόργισε ο Τσίπρας; Ξέρεις επειδή είχε αράξει, χασμουριόταν κτλ…
Τον μόνο που γούσταρε από όσους είδε, ήταν τον Τσίπρα.
Άσε…
Ναι, μα την Παναγία. Λέει αφού έτσι κι αλλιώς για πλάκα τον έχουμε βάλει εδώ Ύπαρχο στους ιθαγενείς. Δεν υπάρχει κάτι να κάνει ο ίδιος. Και που έκατσε στην Αθήνα και τον περίμενε, πάλι πολύ ήταν.
Ο Παυλόπουλος πώς του φάνηκε;
Δεν είπε κάτι. Όταν φύγαμε απ’ το Προεδρικό Μέγαρο, κοίταζε ακούνητος έξω απ’ το παράθυρο. Κάποια στιγμή έκανε “χααα” στο τζάμι και προσπάθησε να ζωγραφίσει κάτι με το δάχτυλό του. Οι βοηθοί του έδειχναν εντελώς χαμένοι κι αυτοί.
Έφαγε καλά όμως, έτσι;
Δεν θα το ‘λεγα. Με τον Κυριάκο φοβήθηκε λίγο. Θυμάμαι μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιον και του λέει “έτρωγα τη σφυρίδα και it was this creepy guy from Athens που με κοίταζε και τον κοίταζα κι εγώ και μετά έβλεπα τα μάτια του ψαριού να με κοιτάνε και να μου λένε ‘μη με φας, είμαι ο Κυριάκος’. Και τον ξανακοίταζα, χαμογελούσε και μου κουνούσε το δάχτυλο απαγορευτικά, ψιθυρίζοντας ‘μη φας το ψάρι, μη φας το ψάρι’… Ο χρόνος κυλούσε αργά σαν να βρισκόμουν σε όνειρο. Weird, you know. Σαν να με είχε υπνωτίσει κάποιος. Κι αυτά τα μάτια… Shit”.
Το ‘φαγε όμως.
Του καθάρισε ο Καμμένος τα αγκαθάκια, αλλιώς ούτε που θα το ακουμπούσε. Στο αμάξι τον περιμένανε πίτσες. “Φάε και εσύ Τζων”, μου είπε.
Τζων; Γιατί σε είπε Τζων;
Δεν ξέρω. “Χρήστο Χατζηχρονόγλου, του λέω με λένε”. “Όχι, μου κάνει, Παπαντόπλς σε λένε και είσαι λαντζέρης στο Αστόρια. Γιου νόου, λάντζα;” μου λέει και έκανε ότι πλένει πιάτα με το χέρι και γελούσε. “Είσαι ο Τζων Παπαντόπλς, Ελληνοαμερικανός εκατομμυριούχος, που έχτισε την περιουσία του πλένοντας ταψιά και μετά άνοιξε ρέστοραντς και έγινε “βέρυ βέρυ πλούσιος”. Και γέρος πια, επέστρεψε στο χωριό του με την κούρσα, μοίραζε ντόλαρς, μένι ντόλαρς, και υποσχέθηκε να χτίσει μια εκκλησιά πριν ξαναφύγει”. Γελούσανε όλοι στο αμάξι.
Ρατσιστής με τους Έλληνες δηλαδή;
Ου δεν φαντάζεσαι. Αφού μου λέει, “πού είναι η φουστανέλα σου”. Του λέω “δεν φοράμε πια τέτοια, μας προσβάλλετε”. “Σιγά που σας προσβάλω λέει ρε βλάχο, κάτσε που θα την αναφέρω στην ομιλία μου να δεις πόσο γουστάρετε κατά βάθος. Ευρωπαίοι της πλάκας”.
Στο “Σταύρος Νιάρχος” είπε καλά λόγια πάντως για μας…
Στην αρχή δεν ήθελε να μιλήσει. “Στου Ωνάση να με πάτε, έλεγε. Κεσκεσέ Νιάρχος; Ο αιώνιος δεύτερος; Ο μηδέν βαθμοί;”. Τον ηρεμήσανε οι σύμβουλοί του. Τρία τσιγάρα έκανε πριν βγει απ’ το αμάξι.
Κάπνιζε ο Ομπάμα;
Μας είχε φλομώσει. Δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε και το παράθυρο, ξέρεις, για λόγους ασφαλείας. Του έκανα πλάκα ότι θα ανοίξω την οροφή, “τι φοβάσαι μωρή κοτάρα, του είπα; Μην πας σαν τον Κένεντι”;
ΑΛΗΘΕΙΑ;;;
Όχι, ντάξει, αλλά το σκέφτηκα.
Την άλλη μέρα στην Ακρόπολη εσύ τον πήγες;
Ναι. Αυτό που έλεγε ότι είχε όνειρο να την δει από μικρός, ισχύει. Όσο πλησιάζαμε έκανε σαν παιδάκι. Γελούσε, έλεγε αστεία, μου ‘ριχνε φάπες όσο οδηγούσα και οι σωματοφύλακές του μου έκαναν μπζζζζζζζζζ με τις κάνες των όπλων τους…
Ε, αυτό είναι ωραίο.
Ναι, όντως. Και εγώ χάρηκα πού τον είδα έτσι. Του λέω “χαίρομαι που είστε εσείς Πρόεδρος. Σιγά μην καταλάβει ποτέ τίποτα ο Τραμπ από πολιτισμό, ο βαψοχαιτάς. Γι’ αυτό και δεν θα βγει. Πότε είναι οι εκλογές”;
Ερειστικός…
Τα ‘θελε.
Τελευταία εικόνα απ’ τον Πρόεδρο;
Στον δρόμο για το αεροδρόμιο του τηλεφώνησε ένας απ’ τη CIA και του είπε ότι ο Καμμένος θα είναι εκεί για να τον αποχαιρετήσει. Του λέει “Τιμ, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό”; και το έκλεισε. Μετά από 5 λεπτά βγήκε και δεν ήταν εκεί ο Καμμένος. Φοβήθηκα για τα χειρότερα. Μετά έμαθα ότι για να τον απομακρύνουν, απλώς έβαλαν μια θέση υπουργού κοντά του, την έδεσαν με σκοινί και την τραβούσαν σιγά σιγά. Με αυτό τον κράτησαν απασχολημένο για αρκετά χιλιόμετρα.
Άξιζε η εμπειρία, να είσαι ο οδηγός του Πλανητάρχη για δύο μέρες; Θα το ξανάκανες;
Αν μου εγγυηθούν ότι το μαλλί του Τραμπ δεν έχει αμίαντο, γιατί όχι;
Προς όλους όσους είναι στη φάση να παίρνουν θέματα από άλλα site και να τα ποστάρουν στο δικό τους: απλά ΜΗ, ΦΤΑΝΕΙ, ΟΧΙ ΑΛΛΟ… Τώρα, παράξενο; Τυχεροί; Έχουν βρει το νόημα της ζωής; Τελείωσαν το εργαστήρι δημοσιογραφίας; Με αυτά τα κείμενα βγάζουμε τα προς το ζην μας παίδες και ναι, περνάμε καλά. Ρωτήστε μας πρώτα πριν το copy/paste. Ευχαριστούμε προκαταβολικά 
