“Ο λύκος της στέπας”, είναι από εκείνα τα βιβλία που θα το βρεις αδιάφορο στα 20, θα σε προβληματίσει στα 25 και θα το νιώσεις τελικά στα 30. Ο Έσσε, έγραψε ένα αληθινό μαργαριτάρι για την Τέχνη της ψυχανάλυσης, αντανακλώντας την κρίση που πέρασε ο ίδιος, στα μέσα της δεκαετίας του ’20. Πανίσχυροι συσχετισμοί και σύμβολα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, αναβλύζουν. Μοναδικά παρουσιάζονται οι άπειρες διαφορετικές πόρτες, που οδηγούν στα βάθη της ψυχής μας.
Ο λυκάνθρωπος Χάρυ, θέλει να πεθάνει! Η μάχη με το είναι του, γίνεται ανυπόφορη και κάθε φορά που δεν την αντέχει θέλει να δραπετεύσει. Μια πόρτα, που αρκεί να την ανοίξει και να “πετάξει” μακριά. Όχι, δεν μπορεί να το κάνει. Πάντα κάτι τον σταματάει. Πάντα ο άνθρωπος τιθασεύει τον λύκο και μετά μετρά τα τραύματα, από τα κοφτερά του δόντια.
Ο ήρωας, ασκεί στους γύρω του μια καθηλωτική γοητεία. Χαμένος στα βιβλία του, εκτίθεται στα μάτια όσων των παρατηρούν σε μια προσπάθεια να κατανοήσουν την εικόνα του. Μόνος, κολυμπάει στη βαθιά σύγχυση του. Προσπαθεί τα συνταιριάζει τους δύο ακραίους πόλους του. Ζουν και οι δύο μέσα του, τραβούν τα βράδια τις σάρκες του, διεκδικώντας τον. Συνειδητοποιώντας την μοναδικότητα του, πνίγεται στην εσωτερική του δυσφορία.
“Ο Χάρυ αποτελείται από εκατό, μπορεί και χίλιους ακόμα εαυτούς, όχι από δύο. Η ζωή του, όπως και του κάθε ανθρώπου, δεν κινείται μονάχα ανάμεσα σε δυο πόλους όπως είναι η σάρκα και το πνεύμα, η αρετή και η αμαρτία, αλλά ανάμεσα σε χιλιάδες”
Μέσα από πολλά υπαρξιακά ερωτήματα και με ελάχιστες χειροπιαστές απαντήσεις, ο Έσσε προσεγγίζει την ψυχρή πραγματικότητα. Φυσικά, υποβόσκει ένα σκοτεινό ασυνείδητο, για ένα επίπονο ταξίδι προς την ανακάλυψη του εαυτού.
“Να ζεις στον κόσμο σαν να μην ήταν ο κόσμος, να τηρείς τους νόμους κι όμως να είσαι υπεράνω τους, να κατέχεις ”σαν να μην κατέχεις”, ν’ απαρνιέσαι σαν να μην ήταν άρνηση”
Ο άνθρωπος και ο λύκος. Τα κτηνώδη ένστικτά που κουβαλάμε μέσα μας και η παράλληλη ανάγκη μας για σιγουριά. Το έργο αυτό, συμβολίζει κάθε άτομο στη σημερινή κοινωνία. Ο άνθρωπος που ανήκει στη μάζα, έχοντας την ανάγκη της αποδοχής. Μέσα από την απλότητα της καθημερινής ζωής, προσεγγίζει και εκτιμά τη ζωή της μεσαίας τάξης.
“Ο αστός είναι έτσι απ’ τη φύση του, ένα πλάσμα με αδύναμο ζωτικό ένστικτο, φοβισμένο, που φοβάται ακόμα και στον εαυτό του να παραδοθεί”
Από την άλλη πλευρά, ο λύκος αρκείται στη μοναξιά του. Δείχνει να δόντια του σε όποιον τον προσεγγίζει, υπερασπίζοντας σε κάθε ευκαιρία τα αρχέγονα ένστικτα του. Θεωρεί τον εαυτό του απαγκιστρωμένο από κοινωνικές συμβάσεις και πως πνευματικά είναι κάτι ανώτερο. Η άρνηση του να μοιραστεί τις σκέψεις και τα χαρίσματα του, τον κάνουν απόμακρο και συνάμα γοητευτικό.
Ο Χάρυ, είναι βολεμένος με τη σύμβαση που σκάρωσε ο ίδιος στη ζωή του. Έχει αποφασίσει να ανακυκλώνει την εσωτερική του διαμάχη, ώστε να μην αντικρίσει ποτέ το χάος που υπάρχει μέσα του. Προτιμά τη βεβαιότητα μιας μάταιης μάχης, παρά την αβεβαιότητα ενός ακαθόριστου είναι. Η γνωριμία του σε ένα μπαρ με την Ερμίν, του αλλάζει τη ζωή. Το εγώ και το εσύ αφομοιώνονται στο εμείς, αλλάζοντας τα δεδομένα. Δεν σου λέω άλλα, μη σου κάψω και το τέλος.
Στην περίπτωση του ήρωα, αυτό που κολλάει γάντι να ειπωθεί, είναι αυτό που είχε πει ο Αλμπέρ Καμύ:
“Ελάχιστοι καταλαβαίνουν ότι μερικοί άνθρωποι καταναλώνουν τεράστια ποσοστά ενέργειας, για να είναι απλώς φυσιολογικοί”
Αυτό που δεν είχε μάθει ο τόσο γνώριμος στη σημερινή κοινωνία λυκάνθρωπος, είναι το πώς να ευχαριστιέται τη ζωή και τον εαυτό του. Η διττή του υπόσταση, καθρεφτίζει τους αιώνιους προβληματισμούς της ανθρωπότητας, αποδεικνύοντας ότι η φύση μας είναι μια συνεχής εναντίωση και ματαίωση.
“Σε εμάς τους Αθάνατους δεν αρέσει να παίρνονται τα πράγματα στα σοβαρά. Μας αρέσουν τα αστεία. Η σοβαρότητα, νεαρέ μου φίλε, είναι ένα ατύχημα, ένα σύμπτωμα του χρόνου. Συμβαίνει, μπορώ να σου πω εμπιστευτικά, όταν δίνει κανείς μεγάλη αξία στο χρόνο. Κι εγώ ο ίδιος είχα δώσει κάποτε μεγάλη αξία στο χρόνο. Γισ αυτό το λόγο επιθυμούσα να φτάσω τα εκατό. Στην αιωνιότητα, όμως, δεν υπάρχει χρόνος. Η αιωνιότητα δεν είναι παρά μόνο μια στιγμή – αρκετή όμως για ένα αστείο“
Υ.Γ. Το όνομα του συγκροτήματος Steppenwolf, είναι εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο του Έσσε
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ. Το βρίσκεις εδώ.
