Ο Δημήτρης Λαμπρίδης, είναι φωτογράφος και γουστάρει πολύ τη χώρα του. Η Ελλάδα μέσα από τον φακό του, ανασταίνεται σε κάθε κλικ και εντυπωσιάζει εκτός των συνόρων. Στη χώρα των αντιθέσεων, μπορείς να αναπνεύσεις την απόλυτη δυστυχία και ευτυχία παράλληλα. Ο Λαμπρίδης, επιμένει να τη φωτογραφίζει με ειλικρίνεια και σεβασμό, ανταδικώντας ακόμη και τις πιο αδιάφορες στιγμές.

Η εικόνα της χώρας με τα καταγάλανα νερά και τις μαγικές ιστορίες, μοιάζει να χάνεται στους σύγχρονους μύθους της. Η οικονομική κρίση, έφερε τους Έλληνες μπροστά σε μια οδυνηρή πραγματικότητα, χάνοντας ακόμη και τα απολύτως απαραίτητα. Για ακόμη μια φορά, ο τόπος αυτός καίγεται, και το κουράγιο είναι οι στάχτες που θα τον ξαναγεννήσουν.

Τα διεθνή μέσα, διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον τους για αυτό το κομμάτι γης, που καλείται πλέον να ενώσει κόσμους. 

Ο Έλληνας φωτογράφος, κοντοστάθηκε στην κόκκινη μαντήλα μια γυναίκας, με ένα παιδί στην αγκαλιά. Τα φώτα της αρχαίας Αθήνας, καθρεφτίζουν την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει! Η απόλυτη καταγραφή της εικόνας ενός ανθρώπου, που καταδιώχθηκε και τώρα περιμένει μια καινούργια αρχή. Τα σύνορα έχουν κλείσει, αφήνοντας τη μόνη σε ένα μέρος που προσπαθεί να αντέξει.

Ο Λαμπρίδης, μπορεί να αισθανθεί τις πιο σιωπηλές και παγωμένες στιγμές. Ο Αχμέτ κρύβει τα δάκρυα του, καθώς το πρόσωπο του χάνεται στη σκιά. Οι προσωπικές στιγμές αποθεώνονται στον φακό του, παίρνοντας την πραγματική, εσωτερική αξία των ανθρώπων.

Ο φωτογράφος σήμερα, καλείται να αφουγκραστεί μια πόλη, που στα στήθη της βράζει ο φόβος και ο πόνος. Μοιάζει με επιτακτική ανάγκη, η ιστορία να φωτογραφηθεί, εκτός από το να καταγραφεί. Ένας άντρας έπεσε στο έδαφος, έξω από τη Νομική Σχολή Αθηνών. Μια περιοχή, στην οποία βρίσκονται πολλοί τοξικομανείς. Η λήψη της φωτογραφίας, δημιουργεί ποικίλους συνειρμούς. Μετά το κλικ, ο φωτογράφος φρόντισε τουλάχιστον να καθίσει τον συνάνθρωπό μας σε μια στάση λεωφορείου.

Αυτό που επίσης έχει ελκυστικό ενδιαφέρον για τον Λαμπρίδη, είναι οι άνθρωποι που βίωσαν τις καλές μέρες της Ελλάδας, στα τέλη του 20ου αιώνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι παραγνωρίζεται, η οδύνη των οικογενειών σήμερα. Παρόλα αυτά, επιλέγει αισιόδοξα να επικεντρωθεί σε συνήθειες, που δεν έχουν αλλάξει παρά την κρίση. Έτσι, αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο η προσαρμοστικότητα και η αυθεντικότητα του ελληνικού λαού.

Η ελευθερία και η άνεση που έχουν οι Έλληνες γύρω από το νερό, αποτυπώνονται στις φωτογραφίες του Λαμπρίδη. Το υγρό στοιχείο, νιώθουμε οτι συνδέει τις εικόνες του. Ψαράδες που καθαρίζουν ψάρια δίπλα στη θάλασσα, μυρίζουν Ελλάδα, σε φωτογραφίες που νιώθεις την άμμο στα χέρια σου. Σε μια άλλη, ένας νεαρός πρόσφυγας γέρνει επικίνδυνα στην άκρη του λιμανιού, ρίχνοντας ένα καφάσι στη θάλασσα. Δυο φωτογραφίες που μοιάζουν να μην έχουν κανένα κοινό στοιχείο, ενώνονται με την απεραντοσύνη της θάλασσας.

Οι άνθρωποι, έχουμε περισσότερα κοινά στοιχεία, από όσα φανταζόμαστε κάτι που αναδεικνύεται στις φωτογραφίες του Λαμπρίδη:  

“Η αίσθηση της ενότητας είναι αυτό που πρέπει να αφορά τους ανθρώπους. Είναι αναγκαίο να ταυτιστούμε μαζί τους, μιας και υπάρχει κοινό υπόβαθρο. Η σχετική ματιά των ανθρώπων, είναι αναγκαία.”

Πρώτη δημοσίευση στο Huck Magazine,  από τη Jade Jackman. Δημοσιεύεται εδώ με την άδεια της. 
Τσέκαρε περισσότερες φωτογραφίες του Δημήτρη Λαμπρίδη εδώ