Λίγες σειρές έχουν ακουστεί τόσο πολύ την τελευταία χρονιά όσο το Young Pope. Θυμάμαι έναν ενθουσιασμό στο internet από την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Βενετίας και μια τεράστια προσπάθεια προώθησης της σειρά σε όλον τον κόσμο. Προώθηση αντάξια του budget της σειράς και της συμπαραγωγής του HBO με το Sky και το Canal+.
Αλλά θα είμαι και πάλι ειλικρινής. Βαριόμουν οικτρά να τη δω. Καταρχάς, σιχαίνομαι τον Jude Law. Τον θεωρώ από τους χειρότερους ηθοποιούς που επιβιώνουν στο Hollywood και ποτέ μου δεν κατάφερα να καταλάβω τη γυναικεία ψύχωση μαζί του. Κατά δεύτερον, η μοναδική περίπτωση που ασχολήθηκα όντως με έναν Πάπα, και που δεν ήθελα να κάνω κι άλλα πράγματα παράλληλα από τη βαρεμάρα μου, ήταν ο Πάπας του Ewan McGregor στο Angels and Demons. Α, δεν ήταν Πάπας; Έτσι εξηγείται.
Το πιάσατε πάντως το νόημα. Βαριόμουν. Κάποια στιγμή όμως, και κατηγορώ την εμμονή και τον εθισμό μου με ό,τι νέο γι’ αυτό, βρέθηκα να βλέπω το πρώτο επεισόδιο. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, ότι θα του δώσω μια ευκαιρία 10 λεπτών και τα υπόλοιπα θα τα δω στο fast forward (για να ξέρω τι έχει γίνει και να μην είμαι η άσχετη που δεν μπορεί να συμμετάσχει σε συζητήσεις). Damn you, Young Pope, you’ve got me hooked. Πώς τα 10 λεπτά έγιναν 2 επεισόδια, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω.
Υποψιάζομαι πως σχετίζεται με το γεγονός ότι πρόκειται για μια παρανοϊκή σειρά, όπου ο Πάπας, πρώτος Αμερικανός και μάλλον ο μικρότερος που έχουμε δει, είναι κομματάκι παράξενος τύπος. Θα τολμούσα να πω βαδίζει επικίνδυνα ανάμεσα στο άπιστος και ψυχασθενής που πιστεύει ότι είναι ο Αντίχριστος, ο Χριστός, ποιος ξέρει; Ακόμα δεν έχω καταλάβει. Αλλά πρόκειται για έναν τύπο, που θα μπορούσε άνετα να είναι ο πρωταγωνιστής στο Breaking Bad, χαμένος ανάμεσα στις φιλοδοξίες και τους φόβους του, βυθισμένος στα πάθη του, απόλυτα εκσυγχρονισμένος, καθόλου γλυκούλης γεράκος που σκοτώνει για να προστατεύσει την εκκλησία του. Δεν το αποκλείω βέβαια το τελευταίο. Θα δείξει.
Και κάπως έτσι, ξέχασα για πάντα τον Jude Law, και μπροστά μου είχα μόνο αυτόν τον παρανοϊκό τύπο, που κανείς δεν ξέρει πότε μιλάει σοβαρά και πότε αστειεύεται, αν πρέπει να φοβηθούν οι πιστοί τέλος πάντων επειδή δεν πιστεύει στον Θεό, ή αν το λέει για να φρικάρει τον συνομιλητή του. Και κάπως έτσι, αναρωτιέμαι αν βλέπω για πρώτη φορά μια πειστική εκδοχή της καθημερινότητας του Ποντίφικα, γεμάτη Coca Cola, τεχνολογία, πούρα, σεξ, παιχνίδια εξουσίας, φιλοδοξίες, μυστικά…
Έχουμε να ευχαριστούμε γι’ αυτό τον σκηνοθέτη Paolo Sorrentino, που πήρε Oscar το 2013 για το The Great Beauty και από τότε συνειδητοποίησε (όπως πολλοί άλλοι του κινηματογράφου, ναι για σένα μιλάω Woody Allen) ότι η τηλεόραση μπορεί να έχει περισσότερο ζουμί. Ζουμί = ανάπτυξη χαρακτήρων, επένδυση του θεατή προς τους χαρακτήρες, κάλυψη από τα μέσα, διάρκεια.
Αλλά κυρίως, κυρίως έχουμε να τον ευγνομωνούμε για την Dianne Keaton, που ντυμένη καλόγρια, με τα κλασικά της όμως γυαλιά για να μην μπερδευόμαστε, κλέβει την παράσταση.
Habemus Papam, ένα υβρίδιο ανθρώπινης φύσης και θείων απαιτήσεων, αλλά Papam. Από τις 28 Οκτωβρίου, στις 23.00, στον ΟΤΕ TV
