Οι “Υπέροχοι 7” καλπάζουνε πια, αλλά δεν ξέρω τι συμβαίνει με τα ριμέικ φέτος. Λίγο το (κακό) Μπεν Χουρ, λίγο το καλό απ’ ότι ακούγεται Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές του Κένεθ Μπράνα που έρχεται με εντυπωσιακό κάστινγκ αλλά κι ένα μεγάλο στοίχημα να κερδίσει, πάλι θα ασχολούμαστε φέτος με “ξαναγυρίσματα” και πάλι θα κάνουμε συγκρίσεις.
Ωστόσο απ’ ο,τι φάνηκε (στο 1ο μέρος και σας μερσώ πάρα πολύ γι’ αυτό!), εσάς σας αρέσουν οι συγκρίσεις. Στη σκόνη λοιπόν των καβαλάρηδων και πριν ακουστεί το σφύριγμα του ιστορικού τραίνου της Αγκάθα Κρίστι, σκάει μύτη η αφεντιά μου και φέρνει ένα 2ο μέρος με ριμέικ που έβαλαν τα γυαλιά στα πρωτότυπα.
Για να δούμε λοιπόν, σε πόσα (ξανα)συμφωνούμε; Και στο τέλος σε περιμένουμε να ψηφίσεις. Μην ξεχνιέσαι…
The Thing
Να σας πω την αμαρτία μου, βρήκα το ορίτζιναλ μια χαρά ταινία και πολύ μπροστά απ’ την εποχή της (με τα εφέ του τότε, βέβαια). Όμως είναι γεγονός ότι το καινούριο “Πράγμα” είναι άλλο πράγμα, δηλαδή έγινε η καλτ σημαία (εμ, Τζον Κάρπεντερ είναι αυτός…) μιας ολόκληρης εποχής. Και να θέλω να το αφήσω έξω, περνάει από μέσα μου…
The Maltese Falcon
Δεν σηκώνει και πολλή συζήτηση. Το 1931 ένα βιβλίο έγινε ταινία. 10 χρόνια μετά, το ίδιο στούντιο γύρισε την ίδια ταινία, μόνο που είχε σκηνοθέτη τον καλύτερο σκηνοθέτη του αμερικάνικου νουάρ (Τζον Χιούστον) και πρωταγωνιστή τον άνθρωπο – θρύλο του αμερικάνικου νουάρ (Χάμφρι Μπόγκαρτ). Ε, με τέτοιους γονείς… έγινε κι αυτή η ταινία – θρύλος του αμερικάνικου νουάρ! Αυτά.
His Girl Friday
Μαζί με το “Γεράκι”, το 1931 ο κόσμος είδε στις αίθουσες τη διασκεδαστική και άκρως επιτυχημένη “Πρώτη Σελίδα“. Πρέπει να είχε κάτι εκείνη η χρονιά γιατί, 9 χρόνια μετά έγινε ριμέικ και η πρώτη σελίδα. Και εκείνο το ριμέικ (“Ξαναπαντρεύομαι τη Γυναίκα μου” στα ελληνικά) έγινε επίσης μια ρομαντική κομεντί σημείο αναφοράς για την εποχή. Η Ρόζαλιντ Ράσελ κι ο Κάρι Γκραντ χωρίζουν, παντρεύονται και κυνηγάνε την είδηση, με τη χημεία τους να κάνει “μπουμ” στην οθόνη. Παρεμπιπτόντως, πολύ ενδιαφέρον είναι και το τρίο ριμέικ δια χειρός Μπίλι Γουάιλντερ, με Τζακ Λέμον και Γουόλτερ Ματτάου!
Ocean’s Eleven
Απλά πράγματα. Το μόνο που έχει να ζηλέψει η καινούρια απ’ την παλιά, είναι ο Σινάτρα (σόρρυ ρε Κλούνεϊ αλλά ισχύει). Κατά τα άλλα, ένα απλοϊκής έμπνευσης και συγκρατημένης εκτέλεσης φιλμ του ’60, γίνεται πια ένα καλοστημένο, εντυπωσιακό κόλπο και με πολύ στυλάτο γύρισμα. Και μην ξεχάσω, ο Μπράντ Πιτ κάνει πλακίτσα στον Ντιν Μάρτιν. Σοβαρά μιλάω.
The Thomas Crown Affair
Ωραία, εδώ θα τις φάω, οπότε ας ρίξουμε κάνα επιχείρημα. Λοιπόν σύμφωνοι, ο καινούριος Κράουν είναι ένας χαλαρός πλέι-μπόι, την ώρα που ο παλιός ήταν ένας θεοπάλαβος ψυχασθενής με βαθιά προβλήματα. Ωραία. Όμως η καινούρια “ασφαλίστρια” είναι γήινη, γοητευτική και δραστήρια, σε αντίθεση με τη (θεά μεν) Φέι Νταναγουέι, που αν δεν είχε το σκάκι (δε), ο ρόλος της θα περνούσε στο ντούκου. Και τελικά, επειδή μιλάμε για δύο φιλμ που αυτοπροσφωνούνται “διασκεδαστικά”, ο δεύτερος Κράουν είναι διασκεδαστικότερος. Ε, είναι!
True Grit
Όπως έλεγα και στον φίλο jarterspo στα σχόλια του πρώτου μέρους, βρίσκω τα δύο φιλμ (πρωτότυπο-ριμέικ) ισοδύναμα. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι ο (λέγε με Λεμπόφσκι) Τζεφ Μπρίτζες αλλάζει λίγο (πολύ) τα ντουί στον παλιό εαυτό του, Τζον Γουέιν. Ναι, ο Γουέιν είναι θρύλος, αλλά έχει καινούρια ντουί. Και μήπως δεν είναι θρύλος ο Μπρίτζες;
Twelve Monkeys
Πάνω σε αυτό θα ήθελα την προσοχή σας. To γαλλικό “La Jetee” είναι ένα μικρό αλλά πολύ λαμπερό διαμάντι. Το 1962 ο Κρις Μαρκέρ παρουσίασε μια ταινία μικρού μήκους αποτελούμενη μονάχα από φωτογραφίες και ηχογραφημένη ομιλία. Το αποτέλεσμα είναι αφάνταστα δυνατό. Αυτό που λέμε, must see. Ωστόσο δεν είναι ακριβώς “ταινία” κι αυτό μου δίνει την ευκαιρία να βάλω απ’ το παράθυρο στη λίστα το αριστούργημα του Τέρι Γκίλιαμ, μια απ’ τις καλύτερες ταινίες του ’90. Tαξίδι στο παρελθόν, μια ολέθρια συνωμοσία και… τι Μπράντ Πιτ, διάολε;
