Παγκόσμια ημέρα καφέ σήμερα και η κινητήριος δύναμη του 99% των ανθρώπων αυτού του πλανήτη, γιορτάζει. Μαζί της γιορτάζουμε και όλοι εμείς οι εξαρτημένοι, όλοι εμείς που δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας αν η καφεΐνη δεν κάνει ντου μέσα στον οργανισμό μας για το καθημερινό της παρτάκι.

Αν το καλοσκεφτούμε όμως, ο γκαϊφές (που έλεγαν και τα ημιζ) τα σκάει διαφορετικά σε κάθε χρήστη (αυτό δεν ακούστηκε πολύ ωραίο). Γι’ αυτό και εμείς θα σου εξομολογηθούμε πώς λειτουργεί ο καφές στη δική μας ζωή. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: 4 Προβοκάτορες και μία Προβοκατόρισσα σου ανοίγουν την καρδιά τους και σου εξηγούν τι ΔΕΝ μπορούν να κάνουν αν πρώτα δεν έχουν πιει μία σεβαστή ποσότητα καφέ.

Ο Νίκος Μπόβολος που δεν πίνει καφέ στο σπίτι
Άλλοι λένε δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι. Άλλοι δεν μπορούν να μιλήσουν, αλλά δεν ντρέπονται καν να ομολογήσουν ότι δεν πίνουν καφέ. Εγώ θα πω απλά ότι αν δεν μπει καφές στο στομάχι μου, δεν μπορώ να το αδειάσω. Το No 2 μου, είναι απόλυτα συνυφασμένο με τον καφέ. Η ακριβής καθημερινότητα μου είναι πολύ συγκεκριμένη. Μπορώ να ξυπνήσω χωρίς καφέ και σε 4 δευτερόλεπτα να είμαι ντυμένος και έτοιμος να έρθω στο γραφείο. Μπορώ όλη μέρα να μην πιω καφέ. Μπορώ να πιω καφέ χωρίς τσιγάρο. Αλλά διάολε δεν μπορώ να επισκεφθώ το δωμάτιο των κοιλιακών εξομολογήσεων αν δεν έχω πιει καφέ. Δεν γίνεται! Γι’ αυτό αγαπητοί συνάδελφοι που με χάνετε για κάνα μισάωρο το πρωί, δεν είναι κάτι προσωπικό. Απλά να, δεν πίνω καφέ στο σπίτι…

Ο Κώστας Μανιάτης ο εθισμένος
Χωρίς καφέ δεν βγαίνεις απ’ το σπίτι το πρωί, είναι τόσο απλό. Ακόμα και η πρώτη ανάσα που παίρνεις στο κρεβάτι, όταν έχεις συνειδητοποιήσει πως αυτό ήταν, πάει, ξύπνησες και σήμερα, δεν πρέπει να γίνεται ΠΡΙΝ πιεις καφέ. Πώς αλλιώς να στο πω; «Και αν γίνεται σεισμός;», θα με ρωτήσεις. «Τι κάνεις τότε»; Χώνεσαι κάτω απ’ το τραπέζι, δέχεσαι την τζάμπα βοήθεια της φύσης στο ταρακούνημα του σέηκερ, πίνεις τον φραπέ σου και μετά πετάγεσαι έξω. «Και αν έχει πιάσει φωτιά», θα συνεχίσεις να με ρωτάς γιατί δεν παίρνεις χαμπάρι με τίποτα. Τότε βάζεις το μπρίκι όσο πιο κοντά γίνεται στις φλόγες, περιμένεις να ψηθεί ο ελληνικός, τον κατεβάζεις και ΜΕΤΑ βγαίνεις απ’ το σπίτι… Παιδιά, μην το κουράζουμε. 1ο βήμα ξυπνάς, 2ο βήμα πίνεις καφέ, 3ο βήμα δεν έχει σημασία, κάνε ό, τι καταλαβαίνεις, το μυαλό έχει πάρει μπρος. Το θέμα είναι να μη βγεις απ’ το σπίτι αφράπεδος.

Ο Πέτρος Ντόκος ο (για κάποιο λόγο) ράπερ
Η Φράπα είναι Ντόπα, τα παν κι οι Χατζή
δίκιο ή άδικο, το λένε οι MC
και ‘συ που πίνεις τον καφέ με τσίμπλα μες το μάτι
μάθε από επιστήμονες πως είναι μια απάτη
εμείς με Φράπα μάθαμε, το μάτι μας γαρίδα
σε πανελλήνιες κάψαμε την κάθε μας ελπιδα
φοιτηταριά στο παρελθόν στο ταβλι ήρθαν κούπες
και στη ζωή σαν βγήκαμε εισπράξαμε τις μουτζες
στον ξύπνιο μου ρε σήμερα δε θέλω Κολομπιάνο
γραφείο σκάω Arabica, Brazilian κι Ελληνικό από πάνω
χωρίς φρέντια απ’το πρωί δουλίτσα δε ρολλάρει
ζαχαρη παντα μηδέν και η κούπα μου πηγάδι
το νου μου στο συνάδελφο ντελίβερι αν πάρει

Η Χρύσα Λύκου που ΔΕΝ ΣΕΒΕΤΑΙ!
Μεγαλώνω σε έναν κόσμο που όλοι δίπλα μου πίνουν καφέ από πάντα! Ζεστό ή κρύο, με γάλα ή χωρίς, σε φλυτζάνια, κούπες και ποτήρια νερού. Κάθε φορά που θα “πάμε για έναν καφέ” και θα πάρω τσάι, θα ανακαλύψω και μια νέα ονομασία για το δημοφιλές ρόφημα. Οι φίλοι και οι γνωστοί, έχουν πάντα την ίδια έκφραση όταν ομολογώ ότι “ΔΕΝ ΠΙΝΩ ΚΑΦΕ”. Έμαθα να ζω με την κατακραυγή του κόσμου. Καμιά φορά μόνο όταν θέλω να τους σοκάρω, παραγγέλνω ένα τίμιο, διπλό, γλυκό ελληνικό. Για το λουκούμι και μόνο…

Και ο Νίκος Ράπτης η χαρά της ζωής
Η φάση μου με τον καφέ ξεκίνησε στο δημοτικό, όταν τυχαία δοκίμασα φλιτζανάτο ελληνικό σε κηδεία στο χωριό. Έπειτα πέθαναν κι άλλοι στο Πυργί (έτσι λένε το χωριό μου) και η καφεΐνη έμπαινε μέρα με τη μέρα στη ζωή μου. Παρένθεση: Τι χαρμόσυνες εισαγωγές που γράφω γαμώ την καταδίκη; Κλείνει η παρένθεση. Στην πορεία ο ελληνικός έγινε φραπόγαλο. Το φραπόγαλο μετονομάστηκε σε φρέντο και σήμερα “χωρίς νερό μπορώ, χωρίς καφέ όχι…”. Καψούρα λέμε. Βλέπεις, ο άτιμος με συντροφεύει από το γυμνάσιο και δεν έχουμε περάσει ούτε μέρα χωριστά. Επομένως, αν δεν πιώ μια τζούρα -οποιουδήποτε- καφέ νιώθω ότι δεν έχω δύναμη, με πιάνουν τα διαόλια μου και φυσικά -όντας δυσκοίλιος- δεν μπορώ να καταθέσω.