Μπορώ να το καταλάβω. Το βιβλίο σου, είναι σαν παιδί σου! Και το να αφήσεις το βιβλίο σου στα (όχι πάντα στοργικά) χέρια ενός παραγωγού, είναι σαν ν’ αφήνεις το παιδί σου στα χέρια του προπονητή. Ενός προπονητή που ίσως δεν καταλαβαίνει πως έχει γεννήσει τον δεύτερο Φαν Μπάστεν κι επιμένει να αφήνει το πιτσιρίκι σου στην άμυνα.
Λοιπόν, αν κρίνω απ’ τους γονείς που ξέρω (γιατί παιδί δεν έχω), πρέπει να ‘ναι ανυπόφορο να βλέπεις το καμάρι σου να φοράει φανέλα Ανατολάκη! Και φυσικά μπορώ να καταλάβω πως ακόμα πιο μεγάλο βάσανο είναι να βλέπεις τις σελίδες σου, να γίνονται εικόνες όπως τις είδε κάποιος άλλος κι όχι εσύ. Όμως… Ε, υπήρξαν μερικοί συγγραφείς που ήτανε μεγάλοι γκρινιάριδες βρε αδερφάκι μου! Ο Θεός να σε φυλάει!
Τέλος πάντων, εδώ το θέμα δεν είναι αν σωστά ή λάθος γκρίνιαζαν. Εδώ το θέμα είναι, για ποια ταινία γκρίνιαζαν. Ξέρεις για ποιο έργο του ο Τρούμαν Καπότε έκανε ζαρτιέρες τα νεύρα των στούντιο; Ξέρεις ποιο παιδί του Στίβεν Κινγκ έπαιζε σέντερ μπακ; Λοιπόν, ξέρεις; Για να δούμε…
