Ας μην κοροϊδευόμαστε. Τις περισσότερες φορές τα ριμέικ υποκύπτουν στον κανόνα των τεσσάρων. Είναι δηλαδή: ανέμπνευστα, γελοία, αχρείαστα ή έχουν καταστροφικές σεναριακές αλλαγές. Ωστόσο, υπάρχει κι αυτή η μια φορά στις εκατό, που το ριμέικ στέκεται όρθιο. Μια τέτοια φορά φαίνεται να είναι το Magnificent Seven που κοντοζυγώνει καβάλα στο άλογο.
Αεράτοι, στιβαρόι, ανάλαφροι όπως κάποτε αλλά με ανανεωμένο χιουμοράκι και στυλιζαρισμένο πιστολίδι, οι νέοι Υπέροχοι 7 έρχονται να προστεθούν σε μια λίστα ριμέικ νεογουέστερν που μόνο καλά πράγματα έχει να παρουσιάσει. Θα τα καταφέρουν; Το καστ φωνάζει ΝΑΙ. Το τρέιλερ, επίσης. Μένει να δούμε τι θα πουν και οι αίθουσες.
Όμως επειδή ξέρω πως δύσκολα πείθεσαι χωρίς να βάλεις δάχτυλα στην πληγή, άπιστε αναγνώστη μου, πάρε δέκα ταινίες που όχι απλά δεν πλήγωσαν το (συχνά πολύ καλό) πρωτότυπό τους αλλά το… ανέστησαν! Κι ύστερα, ίσως να δεις με άλλο μάτι τους πιστολάδες του Ντένζελ Ουάσινγκτον.
Υ.Γ. Την τεράστια συγγνώμη μου στο The Thing και το Γεράκι της Μάλτας. Δεν ήθελα δεύτερη καλτίλα στη λίστα (κέρδισε το The Fly), και είχα ήδη αρκετές ταινίες “τρίτης ηλικίας”. Θα δεχτώ στωϊκά στα σχόλια κάθε κατσάδα.
The Departed
Οι θρησκευτικοί συμβολισμοί και η πονηρή ματιά του Σκορτσέζε (σε μια απ’ τις πλέον άριστες σκηνοθεσίες του) είναι που κάνουν τον “πληροφοριοδότη” να ξεπερνά το πολύ ενδιαφέρον Ιnfernal Affairs. Βάλε και τον Νίκολσον που άνετα κυριαρχεί στην οθόνη (και κάνει τον Ντικάπριο να μοιάζει νιάνιαρο!) και έχεις ένα απ’ τα λίγα αμερικάνικα ριμέικ που ξεπέρασαν το γιαπωνέζικο πρωτότυπο.
Scarface
To καλοδεμένο γκανκστερικό φιλμ των Χοκ και Ρόσσον, είχε έναν Πολ Μούνι με ερμηνευτικές υπερβολές (χαρακτηριστικές της δεκαετίας του ’30) μα κυρίως είχε πολύ δυνατό αντίπαλο. Μια απ’ τις ελάχιστες πραγματικά καλές δουλειές του Μπράιαν Ντε Πάλμα, ο δεύτερος “σημαδεμένος” έμελλε να γίνει ταινία-θρύλος, με τον Πατσίνο σε ερμηνεία απ’ αυτές που χτίζουν καριέρες!
The Man Who Knew Too Much
Ή αλλιώς, όταν ο Χίτσκοκ ξαναγύρισε τον Χίτσκοκ. Είκοσι δύο χρόνια μετά τον αυθεντικό “Άνθρωπο που ήξερε πολλά”, ο μετρ του σασπένς είχε τα τεχνικά μέσα για ένα φαντασμαγορικό πια αποτέλεσμα. Επιπλέον, είχε στο καστ τον αγαπημένο του Τζίμι Στιούαρτ και τη λαμπερή Ντόρις Ντέι. Έλειπε βέβαια ο (αναντικατάστατος) Πήτερ Λορ, αλλά και πάλι…
Wicker Park
Όχι, το “πάρκο” δεν είναι καλό. Είναι ανούσια μπερδεμένο και όλο το μυστήριο είναι μπαρούφα. Όμως το γαλλικό L’ Appartement είναι χειρότερο! Μέχρι τη μέση ενδιαφέρον, απ’ τη μέση και μετά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ! Κι αν η Μπελούτσι δίνει μια νίκη απέναντι στην Ντάιαν Κρούγκερ, έρχεται η Ρόουζ Μπιρν να αλλάξει τα πετρέλαια στην ενοχλητικά αδιάφορη Ρομέν Μπορίνγκερ. Το μη χείρον, βέλτιστον! Τρολιά;
Some Like it Hot
H κωμωδία σταθμός στη φιλμογραφία του μεγάλου Μπίλι Γουάιλντερ, μια απ’ τις καλύτερες στιγμές της Μέριλιν Μονρόε και σίγουρα οι πιο προβοκατόρικοι ρόλοι της καριέρας του Τόνι Κέρτις και του Τζακ Λέμον. Λοιπόν αυτή η ταινία θεωρείται ριμέικ της γερμανικής Fanfaren der Liebe, η οποία είναι μια χαρά αλλά στερείται όλων των προηγούμενων.
The Fly
To παλιομοδίτικο και με αφελή σοβαροφάνεια παράδοξο του Κερτ Νιούμαν, αναλαμβάνει να ξαναφέρει στον ίσιο δρόμο ο πλέον κατάλληλος, Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ. Το στόρι μπήκε στον (καλτ) δρόμο που του ταίριαζε κι ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ είδε τον κινηματογραφικό εαυτό του να μεταμορφώνεται πραγματικά σε μύγα!
Heat
Όπως κι ο Χίτσκοκ πιο πάνω, έτσι κι ο Μάικλ Μαν ξαναγυρίζει τον εαυτό του. To L.A.Takedown ήταν μια συνηθισμένη αστυνομική τηλεταινία. Ο Μαν ωστόσο δεν άφησε το σενάριό του στη μετριότητα. Το μετέφερε στον κινηματογράφο και σκηνοθέτησε υποδειγματικά την καλύτερη ταινία της σπουδαίας φιλμογραφίας του. Μεγάλη βοήθεια φυσικά κι απ’ το κινηματογραφικό μπρα ντε φερ ΝτεΝίρο – Πατσίνο!
Plus: Ben-Hur
Όχι το φετινό! Το παλιό, το έπος! Κι αυτό ριμέικ ήταν…
