Μας τρώνε τα δάχτυλα μας. Πόδι κουνιέται κάτω από το γραφείο, ιδρώτας στάζει στο πληκτρολόγιο, θες να πας και να λιώσεις σε έναν καναπέ ΤΩΡΑ. Μετράς τις μέρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, που πάνω από κονσόλες έφαγες φάπα από τη μάνα σου, που πάλι δε διάβασες για να παίζεις με αυτά τα μαραφέτια.
Παραδέξου το, θα ήσουν μεγάλος επιστήμονας αν δεν εξαντλούσες την ενέργεια σου χτυπώντας χειριστήρια χοροπηδώντας στην καρέκλα σου φωνάζοντας ακαταλαβίστικες λέξεις. Ίσως να είχες γλιτώσει και πολλές μελανιές από κλοτσιές σε καναπέδες, τραπέζια και λοιπά έπιπλα του χώρου. Θα ήσουν όμως το ίδιο περήφανος όπως τώρα που τα σκέφτεσαι;
ΤΟ ΕΝΙΩΣΕΣ; ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ!
Σήμερα, λίγα χρόνια μετά 5 Προβοκάτορες σου λένε ότι δεν είσαι μόνος και μοιράζονται τις δικές τους ιστορίες αγάπης. Μπινελίκια και πανηγυρισμοί είναι όσα μας κάνουμε να γουστάρουμε, εκείνες τις στιγμές!
Ο Νίκος Μπόβολος και ο Αλέφαντος κολλητός του
Κανονικά δεν έπρεπε εγώ να συμμετέχω σε αυτό το κείμενο για έναν και μοναδικό λόγο. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΑΙΖΑ, ΠΑΙΖΩ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΙΖΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΡΕ! Το Football Manager είναι τρόπος ζωής, είναι άθλημα, είναι κάτι πολύ ανώτερο από ποδοσφαιρικό σκάκι, είναι λόγος για να χωρίσεις (μου έχει συμβεί), είναι λόγος για να φας φυλακή στον στρατό (μου έχει συμβεί), είναι λόγος να κάνεις κοπάνα από τη δουλειά κάθε χρόνο την πρώτη μέρα κυκλοφορίας (σόρι μπος, πλησιάζει η ημερομηνία και ελπίζω να έχεις ξεχάσει αυτό το κομμάτι του κειμένου). Που λες το μανατζεράκι μπήκε στη ζωή μου το 2000 και αν υπολογίσω πόσες ώρες πέρασα παίζοντας, είναι πολύ πιθανό να τις βρω περισσότερες από τις ώρες που κοιμήθηκα. Έχω πάρει Champions League με Ολυμπιακό, Πας Γιάννινα, Αστέρα Εξαρχείων και Port Vale και γενικά έχω κάνει καριέρα που θα ζήλευε και ο Μουρίνιο. Που σιγά τον Μουρίνιο τώρα που τον έχω πελάτη και τον κερδίζω και με τα τρίτα τον μυρωδιά… Αν μας διαβάζει ο Miles ο Jacobson θα είναι πολύ περήφανος για εμένα. Αν πάλι μας διαβάζει κάποιος που δεν έχει παίξει ποτέ manager και με θεωρεί υπερβολικό, έχω να του πω ότι έχει δίκιο. Ναι είμαι εθισμένος. Ναι είμαι ο πιστός.
Ο Πέτρος Ντόκος ο οπαδός
Ο πρώτος πύργος που είδα στη ζωή μου, ήταν κάτω από το γραφείο. 133Mhz ζήλιας, καρτάρα VGA και ένα FIFA ’97 με Ερικ Καντονά στα καλύτερα του. Τότε που οι παίχτες βαρούσαν από το κέντρο και έμπαινε κύριοι. Τότε που το ποδόσφαιρο ήταν αληθινό θέαμα και ο ψηφιακός ρεαλισμός πραγματικότητα. Τι γραφικά και 3D μαλακίες; Τέρματα στα πρότυπα των αλησμόνητων Τοχούρογλου και Ατμπατζίδη να διαβάζουν το επικίνδυνο και να παραλύουν στο ακίνδυνο. Όταν η προπόνηση τελείωνε, άρχιζαν τα οικογενειακά διπλά, τα επαγγελματικά. Με φίλους που δεν ζήλευαν μόνο το PC μου αλλά και την έκστασή μου. Αν έχεις ακούσει για ένα παιδί που έφαγε πιατάκι μετά από ήττα σε ηλεκτρονικό, εγώ το έκανα. Λίγο αίμα και κάποιες απορίες τις μάνας μου σχετικά με την ψυχική μου υγεία, ψιλά γράμματα. Τη ματώναμε τη φανέλα, την πονούσαμε την ήττα και όπως ξέρεις, στα ηλεκτρονικά, χωράνε οπαδικά, τα λέμε χρόνια τώρα αυτά.
O Νίκος Ράπτης και η πρώτη του γυναίκα
“Κοντεύω να σκάσω από το κατούρημα, όμως είμαι ένα βήμα πριν το αρχηγό και πρέπει να σώσω την πριγκίπισσα”. Κάπως έτσι που λες περνούσε η βασανιστική καθημερινότητά μου καθ’ όλη τη διάρκεια των πρώτων τάξεων του δημοτικού. Την έβλεπα στον ύπνο, στον ξύπνιο, στο σχολείο, στην μπάλα, στα -βαρετά- οικογενειακά τραπέζια, ακόμα και όταν έκανα κατάθεση (δεν μιλάω για τραπεζική). Σκεφτόμουν πάντα την επόμενή κίνηση για να την κάνω δικιά μου. Ήμουν καψούρης μαζί της. Έκανα σκέψεις πως να μπω στο παλάτι, να τους ξεκοιλιάσω όλους με τη φωτιά μου και να την σώσω από τον αρχηγό. Έτσι τον έλεγα εγώ. Αρχηγό. Έλα που όμως τα Windows 98 κολλούσαν πάντα στην κορύφωση κι έτσι το κορίτσι μου δεν το κέρδισα ποτέ. Με λένε Σούπερ Μάριο και (δεν) είμαι καλά…
Υ.Γ: Λίγα χρόνια αργότερα, από Μάριο μεταμορφώθηκα σε μια υπερκινητική αλεπού που έπαιρνε lsd τον Κρας Μπάντικουτ, ενώ στο γυμνάσιο πήρα την μορφή ενός σκληρού καριόλη και στη γειτονιά μου θέριζα κόσμο σαν Καρλ Τζόνσον.
Ο Κώστας Μανιάτης και η Angelina Jolie
To ‘98 έπεσε στα χέρια μου ένα αντεγραμμένο cd με το Tomb Raider το 2, σχεδόν το ίδιο ακριβό όσο και το κανονικό cd. Σπάνιζαν τα “αντιγραφικά” τότε βλέπεις και όποιος είχε, στο “έσπρωχνε” πανάκριβα το “προϊόν¨ του. Λαδέμπορας κανονικός… Δεν είχα παίξει το πρώτο, οπότε δεν ήξερα τι να περιμένω, αλλά μία πιξελιασμένη θεά που έτρεχε πέρα δόθε με ένα σορτσάκι και σκότωνε ό,τι κινούταν, δεν ήθελε και πολλά για να σε κερδίσει. Βασικά δεν ήθελε και πολλά για να κερδίσει όλη τη γενιά μου. Με ένα Pentium 200 που σερνόταν, με θυμάμαι να λιώνω τη μέρα, να χαμηλώνω τη φωνή για να μην καταλαβαίνουν οι γοναίοι ότι είμαι ακόμα ξύπνιος τα βράδια, να ψάχνω λύσεις μέσω φίλων για διάφορες πίστες (ΑΜΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΜΟΧΛΟΙ ΡΕ ΚΟΠΕΛΙΑ, άνοιξε και καμιά πόρτα με πόμολο) και γενικά να κάνω σαν εθισμένο αρρωστάκι μέχρι να το τερματίσω.
Η αλήθεια είναι ότι στο 3 την ψιλοβαρέθηκα, αλλά την ξαναερωτεύτηκα στη μεγάλη οθόνη (έλα ρε, σου άρεσε η Jolie; Πώς κι έτσι;). Μετά ήρθε το Grim Fandango, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Η Χρύσα Λύκου και η αλεπού της
Θα ξεκινήσω με το τι συνέβη στο γραφείο, όταν ξημέρωσε η Παγκόσμια Μέρα για τα video games. Παραλίγο να βγουν χειριστήρια στο τραπέζι. Απίθανα άγνωστες λέξεις εκτοξεύονται, φωνάζουν αλλά δε νομίζω να τσακώνονται. Προφανώς με αγνοούν και καλά κάνουν για να σας τα πω εδώ ήρεμα και ωραία. Λοιπόν παιδιά το παιχνίδι είχε όνομα και ήταν το Crash Bandicoot! Φεύγει η μάνα για δουλειά φιλάει Χρύσα Χρήστο σταυρωτά και “Παιδιά καλοκαίρι είναι, αλλά όχι 5 ώρες μπροστά στην τηλεόραση με ηλεκτρονικά”.
11 ΩΡΕΣ ΜΕΤΑ, το ανθρωπόμορφο πορτοκαλί πλάσμα έχει εξαντληθεί στα χέρια μας. Προφανώς και δε μιλάμε με τον αδερφό μου! Δεν έχουμε πάει τουαλέτα, πεινάμε και βρωμάμε. Τα νεύρα έχουν τεντώσει. Κλειδιά στην πόρτα, ήρθε! Όλα τα άλλα είναι ιστορία..
