Λίγο η δουλειά, λίγο ο προγραμματισμός των διακοπών, ξέμεινα φέτος να τριγυρνώ στην πόλη την εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου, την ίδια δηλαδή περίοδο που οι περισσότεροι από εσάς δροσιζόζασταν σε κάποια παραλία, απολαμβάνοντας μαγεμένοι τους ρακετόβιους να γυμνάζονται ακριβώς πάνω από το κεφάλι σας.
Σύμφωνα, λοιπόν, με ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ, “η Αθήνα, την εβδομάδα που προηγείται του Δεκαπενταύγουστου, είναι μια πόλη άδεια, μια πόλη φάντασμα“. Δεν ξέρω αν σας τα είπανε, αλλά φέτος κάτι τέτοιο δεν παίζει…
Η δύσκολη περίοδος που διανύουμε, έχει αφήσει το στίγμα της στις συνήθειες των Αθηναίων οι οποίοι σε ασυνήθιστα μεγάλο ποσοστό δεν είχαν φέτος την δυνατότητα να ξεφύγουν από την καυσωνική, αθηναϊκή αγκαλιά. Με αυτά και με εκείνα, η εικόνα που αντίκρυζα όλες αυτές τις ημέρες στους δρόμους, στο μετρό, στα μαγαζιά δεν διέφερε και πάρα πολύ από ότι έχει συνηθίσει το μάτι μου σε περιόδους όπως λ.χ τα μέσα Ιουλίου.
Όπως και να έχει, είμαι ο τελευταίος που θα σας χαλάσω το… δεδικασμένο της “πόλης-φαντάσματος” κι ως εκ τούτου το φωτογραφικό υλικό που επιλέγω να σας παρουσιάσω, υπακούει κι εξυπηρετεί τη νόρμα της άδειας Αθήνας. Ελπίζω να το απολαύσετε…
Αφετηρία, ο διάδοχος του Μπακάκου και η δημοφιλής αγορά του
ΟΚ, η όχι και τόσο δημοφιλής αυτές τις ημέρες αγορά του
Κατηφόρισμα στο Θησείο, ματιά στην Ακρόπολη
Αναδουλειές στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου
Λογικό, με τέτοια… περαντζάδα
Αναδουλειάς συνέχεια
Και στο Μουσείο, πανταχού παρούσα η “απουσία”
(μπορείτε να μου κάνετε μήνυση γι’ αυτό. Θα σας καταλάβω)
Στρίβω αριστερά. Βλέπω τον Αδριανό, την Πύλη του και πεντέξ τουρίστες
Άνω
Κάτω
Στον αγαπημένο και πολυφωτογραφημένο δρόμο που οδηγεί στη γειτονιά των Αέρηδων
Είπα να περάσω κι από το Ζάππειο να δω τι παίζει
“Δεν παίζει τίποτα εδώ, αεφέ“, μου ψιθύρισε το άγαλμα του Ελευθερουδάκη
Και κάπως έτσι, πετάχτηκα δίπλα στον Εθνικό Κήπο. Αστικός παράδεισος
Και οι φοίνικες στην είσοδό του επί της Αμαλίας, να στέκουν περήφανοι (νταξ, όχι όλοι)
Αγαπημένη γωνιά, ευκαιρία για ξεκούραση
Συνεχίζω Σύνταγμα. Κινέζοι τουρίστες φωτογραφίζουν. Διαχρονικότητα.
Να τη και η πλατεία Συντάγματος με τον Αγανακτισμένο της (αν βλέπατε τη στραβωμένη φάτσα του τύπου κάτω αριστερά, θα καταλαβαίνατε)
Καλά τα λέει ο ποιητής
Λίγο παιχνίδισμα με το φως και κατηφορίζω για Ερμού…
Ραστώνη και ντάγκλα στον συνήθως πολύβουο πεζόδρομο
Μοναξιές στην Καπνικαρέα
Λίγο παιχνίδισμα με τη σκιά
Γεια και χαρά σου Γέρο και Φτου Ξελευθερία (από τις σκαλωσιές και όχι μόνο)
Μερικοί, βέβαια, δεν λένε να το κουνήσουν από την πόλη. Ο φίλος μας ο Γλάδστων, ένας από αυτούς
Η Αθηναϊκή Τριλογία στα καλύτερά της
Πλατεία Ομονοίας μεταξύ “Κίνησης κι Ακινησίας” δεν σταματάω, δεν σταματάω, δεν σταματάω!
Σταθερή αξία, ακόμα και τώρα, η Φυλή των Κίτρινων
Το μετρό όπως θα θέλαμε να είναι…
Κλείνοντας…
Η αλήθεια είναι πως η ερημωμένη Αθήνα, όπως αυτή αποτυπώθηκε στις παραπάνω φωτογραφίες, πολύ απέχει από την πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πόλη αυτές τις μέρες. Παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε στην καρδιά του Αυγούστου, παλμός συνεχίζει να υπάρχει στην πόλη.
Να τος. Χτυπάει κι εδώ. Στα πολυσύχναστα σκαλάκια της Μνησικλέους…
