Someone told me there’s a girl out there with love in her eyes and flowers in her hair
Led Zeppelin – Going to California

Γύρισα σπίτι από τη δουλειά τρέχοντας, έφαγα κάτι όρθιος, έβγαλα το πουκάμισο, έβαλα το τζιν και στην πόρτα λέω στον αδερφό μου “Πάω στη Λάνα”. “Άντε και στη Λάνα Βίσση”, μου απάντησε. Χαμογέλασα –ήταν καλό – και μπήκα στο αμάξι βουρ για Μαλακάσα. Πάρκαρα έξω από τη πύλη και τότε κατάλαβα πως για μια φορά, ίσως είχαμε τα καλά του Terravibe, χωρίς τα κακά του Terravibe (επιτέλους, έτσι για αλλαγή).

Ενόσω το αλατισμένο από θάλασσα ηχόχρωμα των Allah-las γέμιζε το background, βόλταρα στο ημι-άδειο κομμάτι γης που έχει φιλοξενήσει πολλές καλοκαιρινές βραδιές μας, κουβεντιάζοντας με έναν φίλο για τη συνέντευξη που είχε πάρει κάποτε από τον Dio(!) και υπολογίζοντας τον μέσο όρο ηλικίας των παρευρισκόμενων (γύρω στα 21 τον έβγαλα).

Στις 10 βγήκε, μαζί με την πανσέληνο, εν μέσω παροξυσμού.

Το Terravibe είχε προλάβει να γεμίσει και ο μέσος όρος ηλικίας ανέβηκε λιγάκι από αυτούς που τελειώνουν αργά τη δουλειά. Έκανα ένα βήμα πίσω και προσπάθησα να μην επηρεαστώ από τη λατρεία του κοινού: η Λάνα φορούσε ένα φουστάνι φτιαγμένο λες για τους γοφούς της και μόνο, είχε άψογα χτενισμένα μαλλιά και δεν σκόπευε να τα θυσιάσει∙ βέρα Αμερικάνα, ειλικρινής Καλιφορνέζα.  Δεν ήταν όμορφη όπως άλλες, ήταν όμως η προσωποποίηση του Αμερικάνικου Ονείρου: το κορίτσι της διπλανής πόρτας, η μέση κοπέλα που μπορεί να έχει ότι επιθυμήσει, τον κόσμο στα θελκτικά σαν παραλία τον Αύγουστο πόδια της. Αυτό που τα κοριτσάκια θέλουν να γίνουν και τα αγοράκια να κατακτήσουν.

Ακόμα κι αν καταλαβαίνω πως το κοινό ήξερε τα λόγια ΟΛΩΝ των κομματιών απ’ έξω και, κατάφερε έτσι, να την συγκινήσει ειλικρινά (αλήθεια, κλαίνε οι Barbie;), ακόμα προσπαθώ να συλλάβω πως με έναν αναστεναγμό της γέμισε ουρλιαχτά (θηλυκά κυρίως!) όλο τον Αττικό ουρανό. Στο Blue Jeans τραγούδησα κι εγώ “you fit me better than my favorite sweater” και ναι, χίλιες φορές αυτό από το “you used to call me on my cellphone”.

Τα κορίτσια αποδεικνύονται βαθιά ποιητικά.

Ένας κόμπος στο στομάχι μ ’έπιασε όταν πλησίασε το κοινό και κόντεψε να πνιγεί σε μια θάλασσα από smartphone αγκαλιές και μια ζήλια όταν έβγαλε σέλφι με έναν τυχερό αμούστακο συναυλιαζόμενο. Αλλά το πιο σημαντικό ίσως, ήταν πως την πίστεψα όταν είπε πως αγαπά αυτό το μέρος. Τι είμαστε άλλωστε αν όχι μια Ευρωπαϊκή Καλιφόρνια;

Περπατώντας προς το αυτοκίνητο σκεφτόμουν πως ευτυχώς τήρησα την υπόσχεση μου να τη δω (είχα χάσει την προηγούμενη εμφάνιση της στη χώρα) και με αποζημίωσε. Ήταν μια βραδιά χαλαρωτική, με φρέσκια αύρα, χαμόγελα, ξενοιασιά και σκέτη λατρεία για την Queen Lana. Είναι καλό να ζούμε στιγμές που συγχρονιζόμαστε με τον υπόλοιπο κόσμο, ναι είναι πολύ όμορφο. Περισσότερο από οτιδήποτε, έφυγα όπως επιθυμούσα: young at heart.

Κι όλα αυτά μια Τρίτη βράδυ. Τρίτη και μέσα Ιουλίου, που θα λεγε κι ένας φίλος.