10 Ταινιάρες που ξέχασε το BBC (ενώ δεν έπρεπε...)

Όπως πρόσφατα θα άκουσες (και θα διάβασες), το ΒΒC culture ζήτησε από 177 (!) κριτικούς κινηματογράφου ανά τον κόσμο να ψηφίσουν τα 100 σπουδαιότερα φιλμ από το 2000 κι έπειτα. Εκείνοι φρόντισαν να αποδείξουν για άλλη μια φορά, το κλασικό: ένας κριτικός κινηματογράφου είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο (ποτέ για το μέτριο).

Στην 100άδα λοιπόν είδαμε το καλύτερο (Mulholland Drive) στην πρώτη θέση, και το χειρότερο (The Hurt Locker) κάπου στο 66, όμως έτσι κι αλλιώς το θέμα το δικό μας δεν είναι τι είδαμε. Το θέμα είναι τι δεν είδαμε. Αυτά δεν είδαμε, κι εδώ που τα λέμε κύριοι θα ‘πρεπε να ντρέπεστε γι’ αυτό!

10. Gran Torino

Ο πιο ώριμος Κλιντ Ίστγουντ σκηνοθετεί ένα απ’ τα καλύτερα φιλμ του 2008. Στιβαρός κι ευαίσθητος πίσω απ’ την κάμερα, απροσπέλαστος μπροστά απ’ αυτή, ο κάποτε σκληρός κάου-μπόι αφήνει εδώ τα δημιουργικά του διαπιστευτήρια. Τα Όσκαρ την προσπέρασαν. Το ίδιο και οι κριτικοί του BBC. Γιατί ρε μάγκες;

9. V for Vendetta

Θέλει συστάσεις; Δεν θέλει! Το επαναστατικό μανιφέστο των Άλαν Μουρ και Ντέιβιντ Λόιντ γίνεται ένα υπέροχο, φαντασμαγορικά αλληγορικό φιλμ από τον Τζέιμς ΜακΤιγκ. Remember, remember the 5th of November… Όμως καθώς φαίνεται, κάποιοι την ξέχασαν πάλι!

8. Intouchables

Θα το ξαναπώ κι ας γίνω γραφικός: Ανήκει στο πάνθεον του γαλλικού σινεμά! Στα πάνω ράφια! Ακομπλεξάριστη, ευαίσθητη, αστεία και… έξω απ’ τη λίστα του BBC. Γιατί; Μάλλον συνεχίζει να πουλάει πιο πολύ το δάκρυ απ’ το γέλιο.

7. Midnight in Paris

Ίσως έχουν δίκιο (ίσως και όχι) όσοι λένε πως η “ευρωπαϊκή” περίοδος του Γούντι Άλεν δεν είναι πια και η καλύτερή του. Ωστόσο όταν δεν αφήνεις μια θεσούλα ανάμεσα σε 100, για τον πιο μεγάλο ρομαντικό του κωμικού σινεμά, κάπου έχεις χάσει τη μπάλα. Ιδιαίτερα όταν αυτό ο τύπος το 2011 γύρισε αυτό:

6. Nymphomaniac

Ο ιδιοφυής και πάντα προκλητικός Λαρς Φον Τρίερ, παρουσίασε εν έτη 2013 μια ιδιοφυέστατη και χαρακτηριστικά προκλητική ταινία. Μια νυμφομανής, η διακριτική διαφορά ανάμεσα στην τέχνη και την πορνογραφία, και το πανούργο μυαλό ενός τεράστιου σκηνοθέτη. Πανέμορφο αλλά εκτός λίστας.

5. Gangs of New York

Δηλώνω και πάρτε το όπως θέλετε: Η καλύτερη γκανκστερική ταινία της μετά-Godfather εποχής. Και σίγουρα το μεγαλύτερο συμμορίτικο διαμάντι του Σκορτσέζε. Απ’ έξω; Και είναι μέσα ο Λύκος της Γουόλ Στρητ;; ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ;;;

4. Lucky Number Slevin

Αδικία, αδικία κι ακόμα λίγη αδικία στο τετράγωνο! Δεν μπορώ να καταλάβω. Γιατί δεν μπορείτε να χαλαρώσετε λίγο ρε ‘σεις και να χαρείτε μια ταινιάρα με απίθανο σενάριο και φοβερό στυλιζάρισμα; Πφφ, δεν υπάρχει αμφιβολία, η ιστορία θα το δικαιώσει. Προς το παρόν όμως…

3. Apocalypto

Ο Μελ Γκίμπσον είναι ηθοποιός περιορισμένης γκάμας και στα σίγουρα ένας πολύ παλαβός τύπος. Όμως όταν σκηνοθετεί η παλαβομάρα του, βγαίνει σε καλό. Kι ένα τέτοιο καλό ήταν το Αποκαλύπτο. Ελάχιστος διάλογος (στη γλώσσα των Αζτέκων!), υπέροχα πλάνα, ένταση και ενδιαφέρον για ένα απ’ τα πιο επιτυχημένα σινε-πειράματα. Τι να πω; Μάλλον πληρώνει ότι άρεσε και στο μη σινεφίλ κοινό.

2. Τhe Hunt

Σκληρή, τολμηρή, άριστη στα βάθη και τα χρώματα, η ταινία του Τόμας Βίντερμπεργκ γρονθοκόπησε τα ταμπού των θεατών και δημιούργησε δεύτερες σκέψεις για το ευαίσθητο θέμα της: “Τα παιδάκια λένε πάντα την αλήθεια”; Πάντως σίγουρα οι κινηματογραφικές λίστες δεν το κάνουν.

1. Birdman

Mπορεί να το ‘χε κάνει κι ο Χίτσκοκ χρόνια πριν. Kαι μπορεί στην πραγματικότητα να ήταν τέχνασμα και όχι αλήθεια. Όπως και να ‘χει, το (σχεδόν) μονοκάμερο αναπάντεχο διαμάντι του Ιναρίτου, η αφοπλιστική κατάθεση ταλέντου και εαυτού απ’ τον Μάικλ Κίτον, αξίζουν σίγουρα μια θέση στην κατοστάδα. Το ότι ο Ιναρίτου κέρδισε δεύτερο σερί Όσκαρ με μια πολύ πιο μέτρια ταινία, δεν είναι δικαιολογία. Ή μήπως είναι;