Η επιλογή του επόμενου βιβλίου σου δεν είναι ποτέ μια απλή υπόθεση. Βέβαια έχει να κάνει με τις προσωπικές συνήθειες του καθενός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η δική μου επιλογή ήταν πολύ εύκολη. Γιατί δεν μου είχε τύχει ποτέ να μου κινήσει το ενδιαφέρον ένα βιβλίο και ξεφυλλίζοντάς το να συνειδητοποιώ ότι γνωρίζω προσωπικά τη συγγραφέα. Έτσι μοιραία το ενδιαφέρον έγινε διπλό.
Σε ένα από τα γνωστά βιβλιοπωλεία της Αθήνας στο οποίο κάνω συχνές… καταθέσεις, είδα ένα βιβλίο το οποίο είχε τον τίτλο “Δεν Είμαι Εγώ” γραμμένο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και το σκίτσο μιας γυναικείας φιγούρας που μάλλον γυμνάζεται, αλλά σε στάση που δείχνει θλίψη. Όλο αυτό σκέψου το σε ένα χαρτί τσαλακωμενό που είχε γίνει μπαλάκι και κάποιος το βρήκε και το άνοιξε. Αυτό είναι το εξώφυλλο.
Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, δεν είναι μια ευχάριστη ιστορία γιατί περιγράφει ένα θέμα ταμπού. Ναι υπάρχουν και τέτοια στην ελληνική κοινωνία. Το θέμα της Αναστασίας Αντωνάκη είναι η νευρική ανορεξία. Όχι αυτό δεν είναι ένα ακόμη βιβλίο που σου λέει τι να κάνεις ή τι να μην κάνεις, δεν είναι ένα ακόμη βιβλίο που περιγράφει τη συγκεκριμένη διαταραχή από το αποστειρωμένο περιβάλλον του συγγραφέα. Το “Δεν Είμαι Εγώ” είναι η εξομολόγηση ενός ανθρώπου που έχει ζήσει στο πετσί του (κυριολεκτικά) τη βουλιμία, τη νευρική ανορεξία και όλα όσα περιβάλλουν τις ψυχικές και διατροφικές διαταραχές ενός νεαρού ατόμου.
Ουσιαστικά ό,τι διαβάσεις, είναι η ζωή της συγγραφέως με ματιά πολύ έξω από την αρρώστια στην οποία είχε παραδωθεί μέχρι πριν λίγο καιρό. Και αν αναρωτιέσαι “γιατί ρε φίλε να το διαβάσω;” ο λόγος είναι πολύ απλός. Γιατί η ανορεξία είναι μία από τις πολλές διαταραχές που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στο περιβάλλον σου και να μην το έχεις καταλάβει γιατί το κρύβει ή γιατί αρνείται ο ίδιος να το δεχτεί. Στο “Δεν Είμαι Εγώ” υπάρχει η προσπάθεια ενός ανθρώπου να βάλει τέλος στη ζωή του με έναν πολύ επώδυνο τρόπο και μερικά εμβόλιμα αποσπάσματα επιστημόνων ή ερευνών που επεξηγούν κάποιες από τις περιγραφές.
Λογοτεχνικά η συγκεκριμένη ιστορία είναι εξαιρετική. Γλώσσα καλοδουλεμένη και ταυτόχρονα απλή χωρίς όμως σε κανένα σημείο να γίνεται κουραστική. Θα μπορούσα εύκολα να πω πως η περιγραφή είναι κάπως “προφορική”, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Υπάρχουν συνεχείς χρονικές εναλλαγές που βοηθούν την εξιστόρηση να κυλάει ενώ όλα γυρίζουν σε πρώτο πρόσωπο γύρω από την κεντρική ηρωίδα, την ίδια τη συγγραφέα.
Αυτό που πραγματικά εντυπωσιάζει (και εν τέλει δικαιώνει για την επιλογή του βιβλίου) ήταν ότι η συγγραφέας ουσιαστικά καταφέρεται εναντίον του ίδιου της του εαυτού και μάλιστα παλεύει συνεχώς. Μέσα από τις εξομολογήσεις της φέρνει και τον αναγνώστη αντιμέτωπο με μια δική του εσωτερική αναζήτηση χάρη στις καταστάσεις που ίσως κάτι να σου θυμίζουν.
Προσωπικά η αφήγηση με συγκλονίζει λίγο παραπάνω από τον μέσο αναγνώστη γιατί σχεδόν έχω υπάρξει κι εγώ μέσα σε αυτήν, έστω σε μια πολύ μικρή γωνίτσα του σκηνικού. Η συγγραφέας υπήρξε συμμαθήτρια και φίλη μου στο λύκειο και λίγο μετά, ενω πλέον έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που την είδα από κοντά. Τότε, έξω από ένα σούπερ μάρκετ, την είδα σχεδόν σκελετωμένη και πιάσαμε για λίγο την κουβέντα. Λίγα λεπτά μετά σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας αλλά ταυτόχρονα μου έκανε εντύπωση ότι συμπεριφερόταν σαν αυτή η κατάσταση να είναι η πιο φυσιολογική του κόσμου.
Διαβάζοντας την ιστορία της κατάλαβα πόσο κοινή είναι αυτή η “αρρώστια”. Πόσο εύκολα θα μπορούσε να είχε συμβεί στον καθένα αλλά και πόσο δύσκολο είναι για μια έφηβη να περνά μία τέτοια δοκιμασία, έχοντας να αντιμετωπίσει συνομίληκους που δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αντιληφθούν τι πραγματικά συμβαίνει.
Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο για γυναίκες. Αυτό είναι ένα βιβλίο για να καταλάβεις τι μπορεί να συμβαίνει στο παιδί σου, στον σύντροφό σου, στα αδέρφια σου.
