Πριν από σχεδόν 3 εβδομάδες είχα την ιδέα να γράψω ένα θέμα που με βασάνιζε πάρα πολύ καιρό. Ήθελα πολύ να ασχοληθώ με τα τραγούδια που τους αλλάζαμε τα φώτα όταν ήμασταν πιτσιρίκια, εκείνα που διαλύαμε κάθε στιχουργικό τους νόημα. Συζητώντας γι’ αυτό με την υπόλοιπη ομάδα του Provocateur, όλοι λίγο-πολύ περιμέναμε το θέμα αυτό να έχει απήχηση και να δημιουργήσει κάποια ταύτιση στο κοινό μας. Το κείμενο μπορείς να το βρεις εδώ.
Σήμερα, σχεδόν 20 μέρες μετά, παρατηρούμε πως η ταύτισή σου αγαπητέ Προβοκάτορα ήταν τεράστια. Τα shares ήταν αμέτρητα, το ίδιο και τα “χτυπήματα”, ωστόσο αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν τα σχόλια. Εκατοντάδες σχόλια αναγνωστών, που όχι μόνο συμφωνούσαν μαζί μας, αλλά πήγαιναν το θέμα ένα βήμα παραπέρα εκθέτοντας τις δικές τους μουσικές ιστορίες από τα παιδικά τους χρόνια.
Συλλέξαμε κάποια από αυτά (μόνο αυτά που έγιναν μέσα στο site μας) και σου τα παρουσιάζουμε μαζί με το Disqus username εκείνου που έκανε το σχόλιο, γιατί πρέπει να δίνουμε και το ρισπέκτ σε εκείνους που το αξίζουν. Τον νου σου γιατί σίγουρα θα υπάρξει και δεύτερο μέρος μόνο με τα σχόλια των αναγνωστών!
Για τσέκαρε…
Το πιο κουλό
Το Δεσποινάκι σε ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια, δίνει πόνο. “Στα ‘δωσα όλα κι έμεινα στον Άσσο” έγραψε ο Φοίβος, η φίλη μας η Aspa Kosmidou, όπως μας ομολόγησε στα σχόλια, αναρωτιόταν για χρόνια ποιος είναι ο Νάσος. Όπως καταλαβαίνεις άκουγε: “Στα ‘δωσα όλα κι έμεινα στον Νάσο”. Ρισπέκτ.
Το πιο ακατανόητο
Σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Οδυσσέα Ελύτη, ένα από τα πιο κλασσικά ελληνικά τραγούδια λέει σε κάποιο σημείο: “Θέλει νεκροί χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς / Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους”. Και σκέφτεσαι τώρα και λες, τι σκατά μπορεί να κάνεις λάθος σε αυτούς τους στίχους που τους έμαθες στο δημοτικό και φαίνονται τόσο μα τόσο εύκολοι; Οι χρήστες, Aegletes, George Baker και Armeniakos Kwstas υποστήριξαν πως μικροί, έψαχναν να βρουν τι είναι η “ζωντανίνα”. “Θέλει κι η ζωντανίνα δίνουν το αίμα τους”, δηλαδή. Δεν θα το σκεφτόμουν ποτέ…
Αυτό που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα
Θα ήταν το πιο διάσημο τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα (αν ο Καρράς δεν εκτελούσε κυριολεκτικά την Πριγκιπέσα), ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε τον φίλο μας, dimitris να μπουρδουκλώσει τους στίχους του Γιώργου Αθανασόπουλου. Ομολογώ πως κι εγώ έκανα αυτό το λάθος στα μικράτα μου. Ο στίχος λέει: “Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου / μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ’ το δρόμο / ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου /κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο”. Ο dimitris άκουγε: “Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου / μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ’ το δρόμο / ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου / ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΙΑ ΓΚΟΜΕΝΑ και με χτυπάει στον ώμο”. ΝΕ ΤΙ? Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα!
Το πιο αθλητικό
Γέλασα πάρα πολύ με τα σχόλια που διάβασα. Αλλά ειλικρινά με το σχόλιο της (συναδέλφου) Έλενας Χριστοδούλου στο προφίλ μου στο Facebook έπεσα στα πατώματα και χτυπιόμουν. Λέει ο δόλιος ο Παναγόπουλος: “Γιατί είμ’ αέρας που περνά / μέσα στης πόλης τα στενά / και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν” και η ακούει η θεά η Έλενα: “Γιατί είμ’ αέρας που περνά / μες απ’ της πόλης τα στενά / και κάνει τάκλιν στα παράθυρα να τρίζουν”. Εντάξει, λιποθύμησα όταν το είδα.
Αυτό που με άφησε μαλάκα
Ίσως ο πιο πιστός φαν του Provocateur, o drgiatros, μας άφησε κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό. Οι στίχοι του Κώστα Βίρβου μιλούν το ουζερί του Μπελαμή. Ή και όχι. Οι στίχοι του Κώστα Βιρβου μιλούν για το γνωστό ουζερί (τότε) που λεγόταν Belle Ami. Διάολε! Δεν υπάρχει Μπελαμής, ούτε Μπέλαμι. Υπάρχει μόνο Belle Ami και μάλιστα έχουμε να σε πληροφορήσουμε ότι το μαγαζί υπάρχει ακόμα στον Πειραιά…
Ανάμενε στο ακουστικό σου, θα έρθει και το επόμενο μέρος σε μερικές μέρες…
