Την αμαρτία μου θα την πω: δεν τρελαίνομαι με τα αστυνομικά μυθιστορήματα, είμαι φαν του Μπουκόφσκι και του Γκουτιέρεζ, βλέπετε. Ωστόσο, “Ο Σάκος του Φόνου” (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση Αύγουστου Κορτώ) με μάγεψε από την πρώτη ματιά.
Αφενός για το καλοσχεδιασμένο του εξώφυλλο, που αποτύπωνε την σημαία του Ηνωμένου Βασίλειου με μια σκιά ενός οπλισμένου τύπου και μου κέντρισε το ενδιαφέρον και αφετέρου για το οπισθόφυλλό του, που έκανε λόγο για μια υπόθεση επτά πλουσίων συμφοιτητών που δολοφονούνται ο ένας μετά τον άλλον (20 χρόνια μετά την φοίτησή τους).
Το ξεκίνημά του είναι συγκλονιστικό και συνοψίζεται στο εξής: Μία κοπέλα βιασμένη και 7 συμφοιτητές να γελούν και να την χτυπούν ανελέητα. Η κοπέλα καταλήγει νεκρή.
20 χρόνια μετά, ο επιθεωρητής και κεντρικός ήρωας του βιβλίου Μαξ Γουλφ παίρνει μετάθεση στην Υπηρεσία Ανθρωποκτονιών. Οι δύο πρώτες υποθέσεις που αναλαμβάνει αφορούν σε στυγερές δολοφονίες. Τα δύο θύματα, εκτός από τον ίδιο τρόπο θανάτου, έχουν γεννηθεί και την ίδια χρονιά. Ο επιθεωρητής ψάχνει να βρει αν οι δολοφονίες τους συνδέονται. Κι όμως, συνδέονται: Ήταν συμφοιτητές στο ιδιωτικό σχολείο του Πότερς Φιλντ…
(Θέλω τόσο πολύ να κάνω σπόιλερ, αλλά θα κρατηθώ)
Ο Μαξ ψάχνει να βρει από πού προέρχονται οι δολοφονίες και ποιος είναι ο ψυχοπαθής και συνάμα έμπειρος δολοφόνος. Το μόνο που βρίσκει είναι μία και μόνο συγκεκριμένη φράση σε τοίχους, σε σημειώματα, ΠΑΝΤΟΥ: “#σκοτώστε_τα _γουρούνια”.
Μέσα από την ανελέητη πλοκή και τις συνεχόμενες δολοφονίες, θες δεν θες μεταμορφώνεσαι σε επιθεωρητής στα στενά του Λονδίνου που θέλει να αποδώσει δικαιοσύνη. Η γρήγορη και συγκλονιστική γραφή του Tony δεν σου δίνει άλλη επιλογή…
Κι εκεί που έχεις πάρει χαρτί και σημειώνεις τα μικρά γράμματα των ανθρωποκτονιών προκειμένου να εξιχνιάσεις το έγκλημα, ξαφνικά καταλήγεις να κινδυνεύεις κι εσύ ο ίδιος. Τέτοια είναι η ταύτισή σου με τον Μαξ Γουλφ.
H περιγραφή του πέρα για πέρα αναλυτική, αλλά με τόσο στιβαρή γραφή που δεν σε κουράζει καθόλου. Και ειδικά στο σημείο που περιγράφει τα μαχαίρια-αντίκες και τον τρόπο που επιχειρεί ο δολοφόνος (χτυπάω πόδι στο γραφείο, δαγκώνω το βιβλίο, αλλά δεν θα σποιλάρω).
Σε κάθε περίπτωση, ένα πράγμα να έχεις στο μυαλό σου: η γαμημένη φράση #σκοτώστε_τα_γουρούνια δεν θα φεύγει, δεν θα διαγραφεί ΠΟΤΕ από το μυαλό σου.
Παγώνεις. Διστάζεις. Τρέμεις…
…και προσεύχεσαι ο Tony Parsons, που έκανε ντεμπούτο με τον “Σάκο του Φόνου” στον κόσμο των αστυνομικών μυθιστορημάτων, να γράψει και δεύτερο και τρίτο και νιοστό νουάρ βιβλίο!
Ακόμα κι αν δεν είσαι λάτρης των αστυνομικών μυθιστορημάτων, οφείλεις να αφήσεις τον επιθεωρητή Μαξ να σου διηγηθεί την ιστορία του.
